ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 619

ฝูงนกที่อาศัยอยู่ในป่าตกใจกลัวและกระพือปีกบินขึ้นฟ้า

ทั้งสองชะเง้อมองเห็นว่าตะเกียงไม่บุบสลายและไม่ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวเป็นเวลานาน ไม่รู้ว่ากระสุนไปอยู่ที่ใด

โฉวซือเส่าหัวเราะเสียงดัง “น่าขายขี้หน้าจริงๆ คุยโวไว้ไม่น้อยทีเดียว”

มู่หรงฉีลูบจมูกด้วยความหงุดหงิด “คนเราทำผิดพลาดกันได้มิใช่เรื่องแปลก มีอะไรน่าขำหรือ ชิงฮวนเคยบอกเอาไว้ว่าปืนในมือข้ากระบอกนี้ถูกกำจัดแล้ว ใช้การไม่ได้ หากเจ้าเก่งนักก็ลองยิงบ้างสิ เจ้าแย่งปืนดีๆ ไปใช้หากพลาดขึ้นมานั่นถือว่าน่าอายยิ่งกว่า”

“เอาสิ เรื่องเล็กน้อย วันนี้ข้าจะทำให้เจ้าเห็นว่าใครคืออัจฉริยะ”

โฉวซือเส่ารู้สึกภาคภูมิมากที่อีกฝ่ายยิงพลาด ก่อนจะเล็งไปที่เป้าอย่างระมัดระวัง จะต้องเอาชนะเขาให้ได้

จากนั้นจึงยืนด้วยท่าทางห้าวหาญ

“ปัง! โป๊ะ!”

“โดนแล้ว!”

โฉวซือเส่าโห่ร้องอย่างมีความสุขก่อนจะวิ่งไปดูตะเกียงด้วยความรู้สึกเหลือเชื่อ

ไม่มีรูกระสุน?ไม่โดนงั้นหรือ ไม่น่าจะเป็นอย่างนั้น เขายื่นนิ้วก้อยออกมาตั้งใจจะมองดูรูกระสุนสองรูในตะเกียง

ก่อนที่จะมองอย่างละเอียด มู่หรงฉีเดินตามมาพลางมองไปที่รูกระสุนบนต้นไม้ข้างๆ ใบหน้าเย็นชาราวกับภูเขาน้ำแข็งอดไม่ได้ที่จะหลุดยิ้มและหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

“ไม่ต้องดูแล้วน่า ห่างเป็นพันลี้เสียขนาดนั้น เจ้าทำได้แค่นี้เองสินะ!”

โฉวซือเส่าไม่เชื่อ “มาลองกันอีกครั้ง!”

“เอาสิ”

ทั้งสองเดินกลับไปและเล็งไปที่ตะเกียงอีกครั้ง คราวนี้ไม่มีใครกล้าทำอะไรบุ่มบ่าม

มู่หรงฉีพูดอย่างไม่เข้าใจนัก “เจ้าว่ามันแปลกหรือเปล่า ทำไมชิงฮวนถึงรู้จักเจ้านี่ทันทีที่ได้มันมาในมือ”

ทั้งสองเห็นตรงกันในเรื่องนี้ โฉวซือเส่าเองก็รู้สึกประหลาดใจเช่นกัน “ข้ารู้สึกว่าผู้หญิงคนนั้นมีบางอย่างผิดปกติมานานแล้ว นางเชี่ยวชาญเรื่องดาราศาสตร์และภูมิศาสตร์ ไม่มีอะไรที่นางไม่รู้ ต้าเต้านอนร่วมเตียงกับนางนะ ข้าจะไปรู้ได้อย่างไร”

“ระวังปากหน่อย ทำไมถึงพูดถึงผู้หญิงเช่นนี้”

“แล้วจะให้เรียกว่าผู้ชายหรือไง” โฉวซือเส่าถามกลับ “ข้าได้ยินมาว่านางทำให้องค์ชายหนานจ้าวยอมลงนามในสัญญาเพียงแค่การตบครั้งเดียว นางน่ะเหมือนผู้ชายเสียมากกว่า”

มู่หรงฉีตะคอกเบาๆ “นั่นมันต่อหน้าพวกเจ้าต่างหาก ชิงฮวนเวลาอยู่ต่อหน้าข้า นางน่ารักออดอ้อนและเชื่อฟังเป็นที่สุด”

ประโยคนั้นทำให้โฉวซือเส่าแทบสำลักน้ำลาย “ข้าเชื่อ ข้าเชื่อเจ้ามากที่สุด ในสายตาของเจ้า นางเป็นเพียงดอกไม้บอบบาง แต่นางเกิดมาเพื่อทำร้ายพวกเราเท่านั้น”

“ไม่ได้กินองุ่นแล้วจะรู้ได้อย่างไรว่าองุ่นเปรี้ยว ข้าไม่มีความรู้เรื่องนี้เท่าเจ้า”

“พูดราวกับว่าคุณชายโฉวอย่างข้าไม่เคยเจอผู้หญิงแบบนี้มาก่อน หากข้าต้องการใครมีหรือจะไม่ได้มาครอบครอง มีเพียงท่านฉีอ๋องเท่านั้นหรือที่จะได้ ข้าจะบอกเจ้าให้นะ มิตรภาพที่ไม่ตายระหว่างเราสองคน หากไม่ใช่เพราะความมีคุณธรรมของข้า บนหัวของเจ้าคงมีต้นหอมขึ้นแล้ว ไม่สิ ตะไคร่น้ำ...”

“หุบปาก!”

โฉวซือเส่าไม่ละความพยายามในการโจมตีมู่หรงฉี “การหุบปากจะไม่ทำให้ความสัมพันธ์ใกล้ชิดระหว่างเราสองคนเป็นเวลาห้าปีเปลี่ยนไปหรอกนะ..”

“หากยังพูดจ้าเหลวไหลต่อ เชื่อหรือไม่ว่า...”

ทั้งสองกระโดดถอยหลังพร้อมกัน หันปากกระบอกปืนไปยังอีกฝ่ายพร้อมกัน เล็งไปที่กันและกันอย่างสง่างาม

โฉวซือเส่ามองไปที่กระบอกปืนด้วยความลำบากใจ ก่อนจะรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา “ว่ากันว่าปืนมันลั่นได้ เจ้าช่วยจับมันให้ดี อย่าสั่นแบบนั้นได้หรือไม่”

“ใครสั่น ข้ากำลังเล็งให้แม่นต่างหาก”

“ข้ารู้ว่าเจ้าน่ะอิจฉาข้า เจ้ากำลังเล็งปืนมาที่หน้าข้าใช่หรือไม่ ได้!หากข้าบาดเจ็บ ข้าจะให้ชิงฮวนรับผิดชอบ”

“งั้นข้าจะนับหนึ่งถึงสาม ออกไปด้วยกัน!”

“ได้ นับพร้อมกัน”

จากนั้นเขาก็เอาศอกกระแทกมู่หรงฉีกระตุ้นให้เขาพูด ภรรยาใครก็ง้อเอาเองนะ

เหลิ่งชิงฮวนจ้องมองพวกเขาสองคนด้วยความโกรธ นี่พวกเขาสุมหัวกันเพื่อหลอกข้างั้นหรือ