ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 618

แม่ทัพอวี๋ยิ้มอย่างประจบประแจง “เปล่า เปล่านะขอรับ กระหม่อมไม่สบาย ลูกน้องจึงส่งอาหารมาให้ กระหม่อมกลัวว่ามันจะเย็นจึงยัดมันเข้าไปในเสื้อ”

“ไม่ใช่แค่ในเสื้อใช่หรือไม่ ท่านยัดมันไว้ใต้แขนหรือเปล่า ตอนที่ข้าตรวจชีพจรแขนของท่านเกร็งและคลายเป็นบางครั้งทำให้ชีพจรเต้นผิดจังหวะ”

เมื่อเผชิญกับการบีบบังคับของเหลิ่งชิงฮวน แม่ทัพอวี๋เริ่มเหงื่อออกอย่างกระวนกระวาย “บางทีอาจตรวจผิดก็ได้นะขอรับ กระหม่อมไม่ได้ตั้งใจ”

“ป่วยจริงหรือ”

แม่ทัพอวี๋พยักหน้า “ปวดท้องจริงๆ ขอรับ”

ดวงตาของเหลิ่งชิงฮวนฉายแววเจ้าเล่ห์ “ข้าเดาว่าอาจเป็นฃผลสืบเนื่องจากการผ่าตัดฃครั้งก่อน ทำให้ลำไส้อุดตัน”

“ใช่ๆ อาจเป็นเช่นนั้น” เมื่อเห็นเธอพูดด้วยท่าทางจริงจัง แม่ทัพอวี๋จึงรีบแสดงท่าทีเห็นด้วย “กระหม่อมควรกินยาหรือไม่”

เหลิ่งชิงฮวนส่ายหน้า “กินยา? ไม่ได้ผลหรอก ข้าว่าท่านต้องผ่าตัดใหม่หรือไม่ก็...”

แม่ทัพอวี๋สั่นสะท้านไปทั้งตัว “ทำอย่างไรหรือ”

ชิงฮวนโยนไข่คืนให้เขา “ง่ายมาก แค่กลืนไข่โดยไม่ต้องปอกเปลือก จากนั้นวิ่งรอบจวนผู้บัญชาการยี่สิบรอบ ให้ไข่ลงคอและออกมาจากทางรูทวาร แค่นี้ลำไส้ก็ไม่อุดตันแล้ว”

แม่ทัพอวี๋กลืนน้ำลาย พระเจ้า! ถึงข้าจะลำคอใหญ่จริง แต่หากกลืนลงไปแล้วออกไข่เหมือนแม่ไก่เช่นนั้น ข้าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

ทำไมพระชายาถึงร้ายกาจเช่นนี้

แม่ทัพอวี๋ยิ้มพลางมองไปที่ไข่ไก่ใบนั้น “การรักษาสูตรพื้นบ้านของท่านช่างแปลกจริงๆ”

“ไม่สบายตรงไหนก็ควรรักษาตรงนั้นถูกหรือไม่” ชิงฮวนยิ้มอย่างน่ากลัว “ยังเจ็บอยู่ไหม”

แม่ทัพอวี๋ส่ายหัวพลางพูดเสียงสั่น “ต้องบอกอีกหรือ กระหม่อมตกใจกลัวจนหายปวดท้องไปแล้ว”

“ดูก็รู้ว่าต้องมีคนสมรู้ร่วมคิดอยู่เบื้องหลัง” ชิงฮวนเม้มริมฝีปากพลางจะเดินออกไป “หลอกใช้ความเห็นอกเห็นใจของข้า ท่านกับท่านอ๋องกำลังสมคบคิดกับใช้แผนการล่อเสือออกจากถ้ำ”

เมื่อเห็นว่าเธอเปิดโปงแผนการสำเร็จ แม่ทัพอวี๋ควรจะยอมรับทันที ทว่า... เขาเหลือบมองนาฬิกาทรายที่มุมห้อง งานที่ท่านอ๋องมอบหมายให้เขายังไม่เสร็จสมบูรณ์ ท่านอ๋องบอกไว้ว่าเขาต้องรั้งพระชายาเอาไว้ทุกวิถีทาง

การพูดมากเกินไปอาจส่งผลไม่ดี ดังนั้นเขาจึงถอนหายใจ “กะรหม่อมรู้สึกไม่สบายจริงๆ กระหม่อมรู้สึกไม่ดีจนแทบจะร้องไห้ กระหม่อมไม่ได้โกหก”

เหลิ่งชิงฮวนไม่กลัวกลอุบายของมู่หรงฉีที่อยู่เบื้องหลัง อย่างมากก็แค่เรื่องตลกที่ไม่เป็นอันตรายถึงชีวิต เธอหันกลับไปมองแม่ทัพอวี๋ที่สะอึกสะอื้น

“ท่านเอาสิ่งใดมาทาปาก ไหนจะนำให้กะละมังนั่นอีก คงเป็นซุปอะไรสักอย่างใช่ไหม ท่านช่างกล้าหลอกข้า! ข้าขอสาปแช่งให้ท่านยาวสามนิ้ว!”

ทันทีที่แม่ทัพอวี๋ก้มหน้าลง ใบหน้าแก่ชราของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ พระชายาผู้นี้ไม่เพียงแต่ไม่สนใจระวังคำพูด นางยังกล้าพูดจาหยาบคายเช่นนี้ออกมา ยังดีที่วันนี้ไม่มีคนนอก

“แค่สามนิ้ว...ก็ได้ขอรับ”

เหลิ่งชิงฮวนกะพริบตาปริบๆ ก่อนจะรู้ว่าเขาคิดไปอีกแบบหนึ่ง เธอกำลังพูดถึงจมูกของพินอคคิโอ นี่เขากำลังคิดอะไรอยู่

เหลิ่งชิงฮวนมองไปที่แม่ทัพอวี๋อย่างขี้เล่นและยิ้มอย่างชั่วร้าย “อันที่จริงข้าเองก็สงสัยอยู่ว่าคนชราอย่างท่านคงจะไม่ได้เหมือนกับเด็กทารกหรอกนะ ” คำพูดเยาะเย้ยถากถางทำให้แม่ทัพอวี๋รู้สึกอับอายอย่างมาก ใบหน้าของเขาแดงก่ำมากกว่าเดิม ก่อนจะจ้องไปที่เหลิ่งชิงฮวนด้วยความไม่พอใจ

“พระชายา ท่านกล้าดูถูกผู้อื่นเช่นนี้ได้อย่างไร ท่านอย่าคิดว่าผู้ชายทุกคนจะไร้เดียงสาเช่นท่านอ๋อง ตัวกระหม่อมผ่านประสบการณ์มาโชกโชน เหล่าหญิงสาวที่เรือนหลินหลางเห็นกระหม่อมยังต้องขาอ่อนระทวย มีผู้หญิงคนไหนในเมืองหลวงบ้างที่ไม่รู้จักแม่ทัพอวี๋ กำแพงบ้านสูงขนาดไหนกระหม่อมก็ปีนมาแล้ว”

แม่ทัพอวี๋เสพติดการพูดโม้โอ้อวดจนเป็นนิสัย เขาไม่สามารถหยุดการโอ้อวดได้

ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาเขาไม่ได้ก้าวออกจากจวนฉีอ๋องมากนัก ดังนั้นเขาจึงเริ่มพูดจาโอ้อวดแทน

เหลิ่งชิงฮวนพยักหน้ารับอย่างเห็นด้วย “อืม ใช่ๆ ข้าเคยได้ยินมาว่าท่านเป็นนักรักตัวยง”

ทำไมเขาถึงโกหกเธอได้ถึงขนาดนี้

เมื่อเห็นรอยยิ้มชั่วร้ายของพระชายา ทำให้หัวใจของแม่ทัพอวี๋ตกใจพลางหันกลับไปมอง

ใช่เหรอ ไม่นะ!คนที่ไม่ซื่อสัตย์ก่อนคือพวกท่านต่างหาก “งั้นบอกข้ามาว่าท่านอ๋องหลอกล่อข้าออกมาเพราะอะไร”