ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 631

งานเลี้ยงในวังหลวงปีนี้ไม่มีวงดนตรีบรรเลง การร้องเพลงเต้นรำ และไม่มีเหล้า บรรยากาศไม่คึกคัก ฮ่องเต้ก็ขาดความสนใจ

และก็ ถึงแม้ว่าในท้องพระโรงจะจุดผิงไฟ คนสัญจรไปมา ก็ยังไม่อุ่น ประกอบกับเป็นช่วงแห่งการไว้ทุกข์ ละเว้นการฆ่าสัตว์ รับประทานอาหารมังสวิรัติ อาหารพระราชทานในปีนี้จึงเป็นอาหารมังสวิรัติทั้งหมด แม้ว่าพ่อครัวหลวงจะพยายามอย่างเต็มที่ ทำสุดฝีมืออย่างประณีต แต่งานเลี้ยงขนาดใหญ่เช่นนี้ โดยทั่วไปต้องเตรียมล่วงหน้า จะนึ่งหรือตุ๋น เมื่อเสิร์ฟขึ้นโต๊ะเพียงประเดี๋ยวเดียวก็หายร้อนหมดแล้ว

งานเลี้ยงนี้เมื่อกินแล้วไม่ได้ทำให้คนน้ำลายสอเหมือนอย่างที่คนนอกล่ำลือกัน

เหลิ่งชิงเหยาตั้งครรภ์ ตามความเข้าใจของเหลิ่งชิงฮวนที่มีต่อนาง ควรที่จะภาคภูมิใจ หยิ่งผยอง แต่วันนี้ที่งานเลี้ยง เหลิ่งชิงเหยาก้มหน้าก้มตา นั่งเงียบๆอยู่ด้านข้าว ไม่รู้สึกถึงการมีตัวตน

กลับเป็นอ๋องเฮ่า ได้สิ่งที่ต้องการ เมื่อเผชิญหน้ากับความยินดีจากคนอื่น ยิ้มรับทีละคน อารมณ์ดีมาก

น่าจาอี๋นั่วอีกคน อยู่ข้างอ๋องเซวียน กระหนุงกระหนิงกับอ๋องเซวียนอย่างโจ๋งครึ่ง กลับปล่อยพระชายาเซวียนอยู่ด้านข้าง ไม่สนใจ

มีหลายคนแอบวิจารณ์กระซิบกระซาบ เรื่องราวเปลี่ยนแปลงรุ่งเรืองตกต่ำไม่แน่นอน ดูเรื่องภายในบ้านของจวนอ๋องทั้งหลายก็เข้าใจแล้ว

วันนี้ในปีหน้า ตำแหน่งพระชายา ก็ยังไม่รู้ว่าจะเป็นใคร

วันนี้เหลิ่งชิงเหยาเห็นชิงฮวนไม่กระตือรือร้นเหมือนแต่ก่อน จนกระทั้งงานเลี้ยงเลิกรา ทั้งสองจึงมีโอกาสได้พูดคุยกัน เหลิ่งชิงฮวนถามถึงปฎิกิริยาระหว่างตั้งครรภ์ของนาง ถามไถ่อย่างเกรงใจไม่กี่คำ

เข้ากันกับเหลิ่งชิงเหยานั้นเกรงใจจริงๆ ชิงฮวนรู้สึกว่า ไม่สบายใจเท่ากับตอนที่อยู่กับฉู่รั่วซือ

เหลิ่งชิงเหยากลับชัดเจนมาก มีความระแวดระวัง ถอยหลังสองก้าวอย่างไม่แสดงออก รอยยิ้มบนใบหน้าก็ดูปลอมเล็กน้อย

“ข้าสบายดี เพิ่งตั้งครรภ์ ความอยากอาหารก็เลยไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก แม่ของข้าทำเป็นกระต่ายตื่นตูมไปหน่อย”

เหลิ่งชิงฮวนเห็นท่าทางของนาง ไม่ได้พูดอะไรเยอะแยะทำให้ตัวเองต้องอับอาย เรื่องตรวจชีพจรยิ่งไม่ได้พูดถึงขึ้นมาเลยแม้แต่คำเดียว

“งั้นเจ้าก็พักผ่อนให้มากๆ ในเวลาปกติอย่าทํางานหนักเด็ดขาด”

เหลิ่งชิงเหยาพยักหน้า ขดมือเข้าไปในแขนเสื้อ ความตึงเครียดผ่อนคลายลงเล็กน้อย

“ขอบคุณท่านพี่ ข้าจะทำ ที่จวนมีท่านหมออยู่ ดูแลได้ดีมากเลยทีเดียว”

อ๋องเฮ่าเดินมา จับมือของเหลิ่งชิงเหยา ยิ้มอย่างอบอุ่นให้กับเหลิ่งชิงฮวน “ยังไม่ได้ขอบคุณต่อหน้าน้องสะใภ้เลย ที่ชิงเหยาท้อง ต้องขอบใจในการรักษาของเจ้า”

เหลิ่งชิงฮวนประหลาดใจเล็กน้อย “อ๋องเฮ่าท่านเกรงใจเกินไปแล้ว ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นเพราะวาสนาของชิงเหยาเองเพคะ”

“วันหลังค่อยเชิญน้องสะใภ้และน้องสามไปเที่ยวที่จวน วันนี้พี่สะใภ้รองของเจ้าอ่อนเพลียนิดหน่อย ร่างกายทนไม่ไหว พวกข้าต้องขอตัวลากลับจวนก่อน"

เหลิ่งชิงฮวนพยักหน้า มองพระชายาเฮ่าทั้งสองคนเดินออกไปจากท้องพระโรง อ๋องเฮ่าคลายมือเหลิ่งชิงเหยา ประคองที่เอวบางๆของพระชายาเฮ่า พระชายาเฮ่าคลอเคลียในอ้อมแขนของเขา ภาพด้านหลังสมดังกิ่งทองใบหยก รักกันมาก

เหลิ่งชิงเหยาเดินตามหลังก้มหน้าสงบเสงี่ยม กลับเหมือนคนรับใช้ เข้ากันไม่ได้ ไม่แปลกใจที่เซวียอี๋เหนียงจะคิดมาก รู้สึกว่าลูกสาวของตัวเองถูกเมินเฉย

ลี่ว์อู๋เดินมาจากทางด้านหลัง มองดูปฎิกิริยาของเหลิ่งชิงเหยาเมื่อสักครู่นี้ ก็เบ้ปากอย่างเหยียดหยาม

“มีท้องก็ใช่ว่าจะเหมือนกัน เมื่อก่อนเห็นพี่น้องเป็นห่วงกัน ตอนนี้คงไม่เห็นเจ้าอยู่ในสายตาแล้วล่ะ”

เหลิ่งชิงฮวนยิ้ม “เป็นหม่อมฉันที่เรื่องเยอะเอง”

ลี่ว์อู๋เย้ยหยัน “นี่นะเขาเรียกว่าเอาใจคนต่ำต้อยวัดท้องสุภาพบุรุษ เห็นได้ชัดว่าคอยระวังเจ้า เจ้าไม่ควรช่วยนางรักษาโรค!”

แต่ในความเป็นจริง ตัวเองไม่ได้รักษานางเลย! ไม่เพียงแต่ทุกคน แม้แต่อ๋องเฮ่าก็เน้นย้ำเหมือนกัน?

แต่ที่ลี่ว์อู๋พูดมาก็มีเหตุผล ราชวงศ์ก็คือราชวงศ์ ในอนาคตตัวเองไม่สามารถทำอะไรมากไปกว่านี้ได้

งานเลี้ยงจบลงเร็ว ทุกคนต่างกลับจวนไปเซ่นไหว้บรรพบุรุษ จากนั้นก็อยู่เฝ้ารอข้ามปี ฮ่องเต้เสด็จกลับไปก่อน ด้านหลังก็แยกย้ายกันหมด

ในจวนอ๋องฉี

นี่เป็นครั้งแรกที่เหลิ่งชิงฮวนและมู่หรงฉีเฝ้ารอข้ามปีด้วยกัน