ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 632

เหลิ่งชิงฮวนออกจากประตูห้อง เกล็ดหิมะก็ปาเข้าใส่หน้า เย็นเล็กน้อย รีบหดคอทันที ปิดคอเสื้อแน่น

มู่หรงฉีปล่อยเสี่ยวอวิ๋นเช่อ เดินตรงไปหาเธอ แล้วจูงมือเธอ

มือใหญ่ที่เพิ่งจับหิมะเย็นๆเมื่อกี้ ทว่าฝ่ามือกลับอุ่น

“หัวท่านขาวไปหมดแล้ว”

เหลิ่งชิงฮวนเขย่งปลายเท้า ยื่นมือช่วยปัดหิมะบนผมของเขา

มู่หรงฉีก้มลง “ขาวก็ขาวไปเถอะ แม้ว่าจะเป็นแค่หิมะตก แต่ได้อยู่กับเจ้าจนหัวหงอก ก็ถือว่าเป็นเรื่องที่สวยงาม”

เหลิ่งชิงฮวนประหลาดใจเล็กน้อย “ไปเรียนรู้คำหวานพวกนี้มาจากไหนเพคะ?”

“เจ้าบอกว่าข้าพูดจากำกวมไม่ใช่เหรอ? ข้าก็ไปเชิญผู้เชี่ยวชาญมาสองสามคน เขียนบทประพันธ์รักสิบกว่าบท ข้าท่องจำไว้หมดแล้ว ไม่ว่าจะเป็นบทประพันธ์หรือโคลงประดิษฐ์ ข้าก็สามารถหยิบใช้ได้ตามใจชอบ”

เหลิ่งชิงฮวนหัวเราะ “ท่านสามารถทำเรื่องน่าเบื่อพวกนี้ได้ยังไงเพคะ?”

“แน่นอนว่าเพื่อให้เจ้ามีความสุข ข้าไม่รู้ว่าเจ้าต้องการอะไร ชอบอะไร”

ตัวเองต้องการอะไร?

คำถามนี้ เหลิ่งชิงฮวนเองก็ยังไม่รู้ ชื่อเสียง ผลประโยชน์ อำนาจ คนรัก โชคดี สิ่งที่คนอื่นไม่สามารถสัมผัสได้ตลอดชีวิต ตัวเองได้รับอย่างง่ายดายแล้ว

หากบอกว่า ตัวเองยังมีสิ่งไหนที่ปรารถนา ส่วนใหญ่ก็คือวันเวลาที่เงียบสงบและสันติสุขไปตลอดชีวิต?

ในใจเหลิ่งชิงฮวนอบอุ่นสั่นไหว เขย่งเท้าชี้ไปที่ระหว่างคิ้ว “เจ้าทึ่ม! ที่หม่อมฉันต้องการ อยู่ในสายตาของหม่อมฉันอยู่แล้ว”

มู่หรงฉีก้มหน้า นัยต์ตาของเธอเป็นประกาย มีแสงจากโคมไฟและแน่นอนว่ามีเงาของตัวเองด้วย ทุกๆที่ที่อยู่ก็คือพี่น้อง คนรัก ครอบครัว

ในใจสั่นไหว โอบนางเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด “งั้นเจ้าดูสิ ของขวัญที่ข้ามอบให้กับเจ้าและลูก--ท้องฟ้าเต็มไปด้วยดวงดาว ความเจริญรุ่งเรืองมากมาย”

ตรงโค้งทางเข้า มีเสียงหวีดดังขึ้น

ท้องฟ้ายามค่ำคืนของจวนอ๋องก็มีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที ดอกไม้สีม่วงแดงสดใสบานสะพรั่งไปอยู่เหนือศีรษะ จากนั้น กลายเป็นดาวนับไม่ถ้วน ผสมกับเกล็ดหิมะที่ใสสะอาดตกลงมา ตกลงมาในดวงตาของเสี่ยวอวิ๋นเช่อ

อวิ๋นเช่อกระโดดโลดเต้นอย่างมีความสุข หันกลับมาเรียกท่านแม่ และเรียกท่านพ่อ หมุนเป็นวงกลมอย่างตื่นเต้น

หมุนไปหมุนมา วิ่งออกไปนอกตำหนักฉาวเทียน เหยียดแขนทั้งสองข้าง ไชโยโห่ร้องอย่างดีใจ “เสด็จปู่!” เหลิ่งชิงฮวนและมู่หรงฉีเงยหน้ามองอย่างประหลาดใจ เมื่อเห็นฮ่องเต้คลุมด้วยเสื้อคลุมขนสัตว์สุนัขจิ้งจอกอย่างแน่นหนา ด้านหลังมีเพียงลู่กงกงตามมา

ทั้งคู่ไม่คิดเลยว่า ในเวลานี้ ฮ่องเต้จะไม่ประทับในวังอยู่กับพวกเหล่านางสนมของตัวเอง ทำไมถึงมาที่จวนอ๋องได้ล่ะ?

ฮ่องเต้อุ้มเสี่ยวอวิ๋นเช่อขึ้นอย่างยากลำบาก “เห็นพวกเจ้าคึกครื้นเช่นนี้ เต็มไปด้วยดอกไม้ไฟ”

ทั้งสองรีบก้าวไปข้างหน้าคุกเข่าถวายพระพร แต่ถูกชายชราห้ามไว้

“ไม่ต้องแล้ว ขึ้นปีใหม่ โขกหัวก็ยังต้องประทานเงินให้ ข้าออกมามือเปล่านะ”

มู่หรงฉีถาม “เสด็จพ่อกลางดึกออกจากวัง มีเรื่องอะไรหรือเปล่า”

ชายชราจ้องตาเขม็ง “เจ้าพูดจาทำไมข้าถึงได้ไม่ชอบฟังนะ? ขึ้นปีใหม่ จะมีเรื่องอะไรอีก? ไม่มีเรื่องก็มาไม่ได้หรือไง?”

มาได้ แต่พระองค์ต้องมีธุระจริงๆถึงจะมาหา อีกอย่างครั้งไหนที่มาถึงล้วนมีแต่เรื่องไม่ดีทั้งนั้น

มู่หรงฉีหดคอไม่พูดอะไร รู้ว่าตัวเองไม่เป็นที่ชื่นชอบ ต่อหน้าอวิ๋นเช่อ ต่อหน้าชายชราด้วยเช่นกัน ทั่วทั้งโลกนี้มีแค่ชิงฮวนที่ชื่นชอบตัวเอง

ชิงฮวนเคยชินกับเรื่องนี้แล้ว “ความหมายของเขาก็คือ เสด็จพ่อมีเรื่องรับท่านอะไร รับสั่งให้คนมาบอก พวกเราก็จะเข้าวังไปพบพระองค์ จะรบกวนให้พระองค์ออกมาจากวังด้วยพระองค์เองได้อย่างไรกัน?”

ฮ่องเต้ฝืนทำหน้าดีๆ “ข้าออกจากวังมาตรวจตรา ดูความเป็นอยู่ของชาวบ้าน ทางผ่าน”

คนกลุ่มหนึ่งตัวแข็งทื่ออยู่ที่ลานบ้าน ไม่รู้จะทำยังไงดี