ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 633

“เสด็จพ่อ ทำไมท่านถึงเลือกเก่งเช่นนี้ อันนี้คือเกี๊ยวมงคล ห่อถั่วทองเอาไว้ด้านใน ใครกินเข้าไปปีหน้าจะมีวาสนาดีที่สุด ทุกคนล้วนจ้องตาปริบๆ ใครจะรู้ว่ายังไม่ได้เข้าปาก ท่านก็แย่งไปก่อนแล้ว”

พูดแบบนี้ ฮ่องเต้ไม่กังวลใจแล้ว

“ทำไม ข้ามอบโชคให้พวกเจ้าเล็กน้อย ยังไม่พอใจหรือ ภายในเกี๊ยวห่อถั่วทองเอาไว้ เจ้ายังไม่พอใจที่เงินที่หามาได้ไม่มากพออย่างนั้นหรือ เห็นว่าดีก็รับมา ต้องรู้ว่าต้นไม่ใหญ่ดึงดูดลม สาส์นกราบทูลข้าราชการที่กล่าวโทษเจ้า ลอยอยู่บนโต๊ะของข้า เหมือนกับเกล็ดหิมะไม่มีผิด กลุ่มคนน่าเป็นห่วงภายในวังหลัง มองดูแล้วจะไม่อิจฉาหรือ”

เหลิ่งชิงฮวนกับมู่หรงฉีมองหน้ากัน และไม่พูดอะไร

คิดในใจพร้อมกันว่า : หรือว่าตนเองมอบเงินส่วนตัวให้แก่พระสนมฮุ่ยเฟย และนางโอ้อวดไปทั่ว ฮ่องเต้คิดว่าลำเอียง เลยไม่พอใจ?

สมัยโบราณราชวงศ์ไม่อนุญาตให้ลูกชายลูกสาวทำการค้ากับครอบครัว ประการแรกคือ ปัญญาชน เกษตรกร ช่างฝีมือ และพ่อค้าวาณิช ฐานะของพ่อค้าต่ำต้อยเกินไป ประการที่สองคือ ฮ่องเต้ เกรงว่าคนกลุ่มนี้น่าเป็นห่วง ถ้ายังใช้อำนาจเพื่อประโยชน์ส่วนตน จะก่อให้เกิดความหายนะ

ดังนั้น หลังจากมู่หรงฉีรับช่วงต่อจากพวกร้านค้าที่ฉีจิ่งอวิ๋นทิ้งไว้ตอนแรก เขาไม่เคยกระพือข่าวออกไปเลย

แต่ทว่า ข้างบนมีนโยบาย ข้างล่างมีแผนรับมือ ไม่ต้องพูดถึงหลานฮ่องเต้ องค์หญิง หรือท่านอ๋อง แม้แต่ขุนนางนับร้อยภายในราชสำนัก ใครบ้างไม่มีร้านค้ากับกิจการ มิฉะนั้นอาศัยเพียงเงินเดือนนั่น จะเพียงพอต่อการประคับประคองค่าใช้จ่ายประจำวันได้อย่างไร

ทุกคนล้วนรู้อยู่แก่ใจว่าฮ่องเต้ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น

ในฐานะคนสมัยใหม่ เหลิ่งชิงฮวนภูมิใจกับการเริ่มต้นทำการค้าโดยไม่มีพื้นฐานของตนเอง ไม่เคยรู้สึกขายหน้า พูดอีกอย่างนี่ล้วนเป็นกิจการตอนที่อยู่เจียงหนานเมื่อก่อนหน้านี้ของตนเอง

ใครจะรู้ว่าโรคตาแดงนี้จะมีมาตั้งแต่สมัยโบราณ ยากจะหลบหนีการกินอิ่มเกินไป ปิดกระเป๋าเงินของตนเองแน่นไปพราง และหาอะไรทำไปพราง

“มันยืนบื้อทำอะไรกัน นั่งกินสิ” ฮ่องเต้พูดไม่หยุด

ทั้งสองคนนั่งที่ฝั่งตรงข้าม ปู่ย่าและหลานสามชั่วอายุคน ครอบครัวสี่คน ขาดพระสนมฮุ่ยเฟยเพียงคนเดียว

ฮ่องเต้เจริญอาหารมาก หนึ่งอันกินสองคำ จิ้มซอสเปรี้ยว กินจนศีรษะเหงื่อออก ถอนหายใจอย่างพอใจ “เกี๊ยวฉลองปีใหม่ มันต้องรสชาตินี้ เกี๊ยวแกล้มเหล้า ยิ่งดื่มยิ่งมี มาเถอะ เราสองคนดื่มสองจอก ”

เกี๊ยวเจไส้กะหล่ำปลี เสี่ยวอวิ๋นเช่อผู้ไร้เนื้อไม่คึกคักกินแล้วล้วนแบะปาก ส่วนฮ่องเต้ผู้ซึ่งวันปกติกินหูฉลามน้ำแดงล้วนเลือกเป็นเวลานานกลับกินอย่างเอร็ดอร่อย

มู่หรงฉีส่งแก้วเหล้าให้ฮ่องเต้ด้วยความรีบร้อน ทั้งสองดื่มเข้าไปอย่างช้าๆ

“ปีนี้ พวกเจ้ามีความคิดเห็นอะไรไหม” ฮ่องเต้สอบถามกะทันหัน

เสี่ยวอวิ๋นเช่อเป็นคนแรกที่ออกความคิดเห็นอย่างกระตือรือร้น รอแทบไม่ไหวแล้ว “ข้าอยากได้น้องชายหนึ่งคอก”

ฮ่องเต้ชะงัก จากนั้นหัวเราะดังลั่น “ใช้คำว่าคอกได้ชัดเจนและลึกซึ้งมาก ถูกใจข้านัก”

เหลิ่งชิงฮวนหน้าแดง มู่หรงฉียังแย้มปากยิ้มอย่างมีความสุข

“ลูกคิดว่า ครอบครัวสามคน มีความสุขแบบนี้ ก็พอใจแล้ว”

“ดูความก้าวหน้าของเจ้าสิ” ฮ่องเต้ไม่พอใจ “ทะเยะทะยานสักหน่อยไม่ได้หรือ”

“เช่นนั้นขอให้เสด็จพ่ออายุยืนพันปีหมื่นปี ร่างกายแข็งแรง”

“ประจบสอพลอไม่เป็นก็อย่าทำเลย คนมาได้ยินจะรู้สึกจอมปลอม”

มู่หรงฉีหุบปากอย่างรู้สถานการณ์ ไม่เป็นที่โปรดปรานพูดอะไรล้วนผิด อีกอย่าง เขารู้สึกว่าฮ่องเต้ของตนอาจไม่ได้อยากถามตนเอง

เป็นเช่นนั้นจริงๆ ฮ่องเต้หันหน้าไปถามเหลิ่งชิงฮวน “เจ้าล่ะ”

ชิงฮวนวางตะเกียบในมือลง “ความคิดเห็นของข้าก็ไม่ก้าวหน้าเช่นกัน พูดออกมากลัวว่าจะโดนด่า”

ฮ่องเต้จิบเหล้า “พูดออกมาเถอะ”

“รับมาจากประชาชน ใช้สำหรับประชาชน ข้าอยากเปิดโรงหมอเล็กๆ ทำอาชีพที่ข้าถนัด”

ฮ่องเต้ไม่ได้ด่านาง แต่กลับหัวเราะเหอะๆ “ช่วยชีวิตคนใกล้ตายและดูแลรักษาคนบาดเจ็บหรือ”