ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 647

โฉวซือเส่าออกจากจวนอ๋องก็ไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน

เดิมทีเขามีนัดไปดื่มเหล้ากับเสิ่นหลินเฟิง เงินที่จะใช้เป็นของขวัญก็เตรียมเอาไว้แล้ว แต่ว่าบ่ายนี้เสิ่นหลินเฟิงน่าจะนอนกอดภรรยาอยู่ เขาจะไปดื่มเหล้าที่ไหนดี

ก็แค่ไม่อยากได้ยินที่เหลิ่งชิงฮวนเตือนเท่านั้นแหละ

คำพูดพวกนี้แม่ของเขาพูดกับเขามาไม่รู่กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้วจนหูแทบชา

กลับไปบ้านคนเดียวน่าเบื่อแน่ แม้แต่คนที่จะพูดคุยด้วยก็ไม่มีและยิ่งไม่มีใครที่กระโจนเข้าสู่อ้อมกอดเขาแล้วเรียนเขาว่า “ท่านพ่อโฉว”

บ้านขนาดใหญ่ของตระกูลโฉวว่างเปล่าจนทำให้เขาทนอยู่ที่นั่นไม่ไหว

เขามีเงินและไม่ขาดแคลนผู้หญิง แต่ขาดก็แต่ผู้หญิงที่จะทำให้หัวใจของเขาสั่นไหวได้

ที่ด้านหลังของเขาไม่ใกล้ไม่ไกลมีหางเล็กๆตามเขามา

โฉวซือเส่าไม่หันกลับไปก็รู้ว่าเป็นใคร ไม่กี่ปีมานี้เฟิงเหล่ยอวี้เอาแต่ตามเขาเงียบๆแบบเงาตามตัว ดังนั้นเขาจึงไม่ได้รู้สึกระแวดระวังนาง แม้กระทั่งมักจักสัมผัสไม่ได้ถึงความคงอยู่ของนาง

โฉวซือเส่าหันไปมองอย่างรำคาญเล็กน้อย “เจ้าตามข้ามาทำไม”

เฟิงเหล่ยอวี้ชะงักฝีเท้าของนางแล้วยิ้มหวานเงยหน้าขึ้นไปมอง “ข้ากลัวว่าท่านอยากเรียกใช้แล้วหาข้าไม่เจอเจ้าค่ะ”

นางยังคงแต่งตัวประหลาดอยู่ โดยยังอยู่ในชุดกระโปรงสั้นที่เสมอก้นทำให้รู้สึกว่าเฟิงเหล่ยอวี้นั้นอ่อนหวาน ดึงดูดให้ผู้คนที่อยู่บนท้องถนนต่างทะยอยพากันมองไปที่นางอย่างสลัดไม่ออก

“ข้ามีนัด เจ้าแต่งตัวแบบนี้ไม่กลัวคนอื่นหัวเราะเยาะหรือ”

เฟิงเหล่ยอวี้ก้มหน้าลงและพึมพำเสียงเบา “ข้าเป็นแค่บ่าวรับใช้ ไม่ใช่ผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว ข้าจะขี้เหร่หรือสวยไม่มีใครสนใจหรอกเจ้าค่ะ”

โฉวซือเส่านั้นหูดี เขาได้ยินที่นางพูดอย่างชัดเจน เขามองไปยังคนใจกล้าที่มองนางด้วยสายตาร้อนแรงที่อยู่รอบๆแล้วก็ยิ่งโมโห

“แต่ข้ารังเกียจที่เจ้าขายหน้า！กลับไป อย่ามาตามข้า！”

“พระชายาบอกว่าแผลของท่านยังไม่สมานดี ดื่มเหล้ามากไม่ได้ ให้ข้าคอยติดตามรับใช้ท่านเจ้าค่ะ”

“แผลของข้าหายมากตั้งหลายเดือนแล้ว！ อีกอย่างนางจะมายุ่งอะไร” โฉวซือเส่าก็ไม่ได้สนใจนางอีกและหันหลังเดินกลับไปอย่างรวดเร็ว

เฟิงเหล่ยอวี้ก็วิ่งไปอย่างรวดเร็ว

โฉวซือเส่าเดินเลี้ยวแล้วเข้าไปในเรือนหลิงหลาง

แม่เล้าก็เดินทิ้งสะโพกเข้ามาต้อนรับเขาอย่างกระตือรือร้น หญิงวัยกลางคนยังคงมีเสน่ห์อยู่ นางมองโฉวซือเส่าตาค้าง

ผู้ชายที่หน้าตาดีเช่นนี้ต่อให้มีฐานะยากจน นางเชื่อว่าก็มีผู้หญิงจำนวนมากที่อยากกระโจนเข้าใส่ หากเขาเดินไปบนถนนทุกคนคงหันมามองกันตาค้าง

จำเป็นต้องจ่ายเงินเพื่อหาความสุขด้วยหรือ? เขาต้องมาหาความตื่นต้นแน่

“คุณชายที่หล่อจนแทบพรากวิญญาณไปอย่างที่ข้าไม่ได้เห็นมาหลายปี ไม่ทราบว่าคุณชายมีนามว่าอะไรเจ้าคะ”

ผู้หญิงของเรือนหลิงหลางนั้นขึ้นชื่อ แม่เล้าเองก็งดงามไม่เหมือนกับที่อื่น

โฉวซือเส่าหยิบตั๋วเงินออกมาจากอกเสื้อใจป้ำ “อย่าพูดมาก ข้าต้องการห้องที่ดีที่สุดผู้หญิงที่ดีที่สุดและเหล้าที่ดีที่สุด”

แม่เล้านั้นรักเงิน หญิงสาวต่างรักความสวยงาม แม่เล้าแทบทนไม่ไหวที่จะรับตั๋วเงินจากมือเฉินซือเส่า นางหันไปเรียกบ่าวแล้วให้ไปตามผู้หญิงที่งามที่สุดของเรืองหลิงหลางมา

โฉวซือเส่าเหลือบตาไป ที่ปลายหางตาของเขาก็เห็นเฟิงเหล่ยอวี้หยุดอยู่ที่หน้าประตูเรือนหลิงหลางอย่างไม่กล้าย่างเท้าเข้ามา นางยืนตรงนั้นอย่างลังเลและยังคงรวบรวมความกล้าไม่ได้

เขายกยิ้มขึ้นเล็กน้อยแล้วโอบดาวเด่นของเรือนหลิงหลางไว้ในอ้อมแขนแล้วเดินขึ้นชั้นบนไป

เฟิงเหล่ยอวี้เดินวนไปวนมาหน้าประตูอยู่นาน นางกัดฟันเดินตามเข้าไป

บ่าวรับใช้ใช้แขนกันนางเอาไว้และหรี่ตามองนางอย่างพิจารณา “หญิงสาวบ้านไหนกัน ที่นี่เป็นที่ที่เจ้าอยากนึกเข้าออกได้งั้นหรือ”

เฟิงเหล่ยอวี้ชี้ไปยังโฉวซือเส่าที่อยู่ตรงหน้าแล้วพูดอึกอักว่า “ข้า ข้าเป็นบ่าวรับใช้ในจวนของเขา”