ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 671

เหลิ่งชิงเหยาหุบปาก ไม่กล้าพูดอะไร และยิ่งไม่กล้าระบุตัวแม่นมคนนั้น

ใบหน้าของอ๋องเฮ่ามีความโกรธเคือง เรียกคนรับใช้ที่คอยปรนนิบัติอยู่แนบกายภายในบ้านมาสอบสวน

คนรับใช้ที่คอยปรนนิบัติอยู่ภายในจวนมีไม่มาก คนคอยปรนนิบัติอยู่แนบกาย คือสาวรับใช้ติดตามที่แม่นมกับชิงเหยาพามาจากจวนมหาเสนาบดี ทั้งสองต่างปัดความรับผิดชอบให้กัน ไม่มีใครกล้ายอมรับ

สาวใช้พูดจาน่าเชื่อถือ “บ่าวเป็นเกิดในจวนมหาเสนาบดี คอยปรนนิบัติเจ้านายของบ่าวมาตั้งแต่เล็ก ทำร้ายนางเป็นการทำร้ายตนเองมิใช่หรือเพคะ กลับกัน ทำไมสองวันก่อนท่านถึงเอาใจใส่นัก เอาหมอนไปตากแดดให้พระชายารองของบ่าว ซ้ำยังเปลี่ยนปลอกหมอน ที่แท้แอบซ่อนความชั่วร้ายไว้ในใจ

พระชายาเฮ่าทำเสียงไม่พอใจ “ถึงแม้ข้าจะไม่มีหลักฐานแน่นอนในการสืบสวนไปถึงพวกเจ้าคนใดคนหนึ่ง แต่ว่าคนปรนนิบัติพระชายารองของพวกเจ้า มีแค่พวกเจ้าสองคน สองวันมานี้หมอนของพระชายารองคือแม่เฒ่าอย่างเจ้าที่เป็นคนจัดการเปลี่ยน ความรับผิดชอบนี้เจ้ายากจะแสดงความบริสุทธิ์ของตนเอง”

“ยังมีสาวใช้อย่างเจ้า เจ้านายของเจ้าไว้ใจเจ้าเช่นนี้ ถึงแม้จะไม่มีเจตนาทำร้ายคนอื่น แต่นึกไม่ถึงว่าจะขาดการระมัดระวังคนอื่นนั้น”

“กลิ่นชะมดเตะจมูกแบบนี้ ข้ายังไม่ได้เข้าใกล้ยังได้กลิ่นแล้ว เจ้าปูเตียงพับผ้าห่มทุกวัน นึกไม่ถึงว่าจะไม่รู้ หรือว่าจงใจปิดบังกันแน่”

“ตอนนี้เกือบจะกลายเป็นหายนะใหญ่ พวกเจ้ายากจะหนีความเกี่ยวข้อง ไม่มีใจปรนนิบัติเจ้านายเลยสักนิด ข้าจะเอาพวกเจ้าไว้ทำไม ยอมฆ่าผิดพลาด ดีกว่าปล่อยให้กระทำความผิดโดยไม่ห้ามปราม วันนี้ต้องฆ่าเพื่อตักเตือนว่านี้คือจุดจบของการปรนนิบัติเจ้านายอย่างไม่ใส่ใจ”

ทั้งสองคนคุกเข่าอ้อนวอนอย่างรีบร้อน

พระชายาอ๋องไม่ให้อภัย พลันเรียกคนรับใช้มาพาแม่นมไล่ออกไปไกลๆ ไม่อนุญาตให้อยู่ที่เมืองหลวง สาวรับใช้ติดตามคิดถึงคนชราที่มาจวนมหาเสนาบดี พระชายาเฮ่าส่งนางไปทำงานหนัก เพื่อเป็นการลงโทษ

ลงโทษแบบนี้ ถือว่ายุติธรรม และสมบูรณ์แบบ

และพระชายาเฮ่าไว้หน้าเหลิ่งชิงเหยามากพอแล้ว นางไม่อาจขอความเมตตา พวกคนรับใช้ล้วนยกย่องเป็นเสียงเดียวกันว่า พระชายาเฮ่าดูแลบ้านอย่างเคร่งครัด เพียบพร้อมและมีเมตตา

เหลิ่งชิงเหยาไม่เข้าใจว่าพระชายาเฮ่ากำลังทำอะไร ชัดเจนว่าแม่นมคือคนที่นางส่งมาอยู่ข้างกายตนเอง ในเมื่อนางรู้ว่าทุกอย่างนี้ล้วนเป็นกับดักที่นางทำขึ้น แล้วเหตุใดยังลงโทษแม่นม จัดการศัตรูไปหนึ่งพัน ตนเองสูญเสียแปดร้อย จำเป็นด้วยหรือ

พระชายาเฮ่าตำหนิตนเองกับอ๋องเฮ่าอย่างละอายใจ “เรื่องนี้เป็นความผิดของหม่อมฉัน คิดว่าแม่เฒ่าคนนี้กับหม่อมฉันมีสายสัมพันธ์ทางเครือญาติ อีกทั้งยังเข้าใจสถานการณ์ภายใน คุ้มค่าที่จะเชื่อถือ ใครจะรู้ว่าจะชักศึกเข้าบ้าน เกือบจะก่อความผิดใหญ่หลวง หมอมฉันยินดีรับโทษ ท่านอ๋องโปรดลงโทษด้วย”

อ๋องเฮ่าไม่พูดอะไรมาตั้งแต่ต้น

พระชายาเฮ่าเป็นคนดูแลหลังบ้านของจวนอ๋องมาโดยตลอด เขาเข้ามาทำน้อยมาก

เขายกมือช่วยพระชายาเฮ่าเอาผมซอยตรงข้างหูคล้องไว้ตรงด้านหลังหู และยิ้มอย่างอ่อนโยน “เจ้าทำได้ดีมากแล้ว บนใลกใบนี้ยังจะมีใครเพียบพร้อมและใจกว้างเหมือนกับเข้าอีก คนมีความสัมพันธ์ทางเครือญาติกับเจ้า แต่ชิงเหยาเป็นคนเลือกออกมาเอง ไม่มีผู้ใดมีตาไฟตาทอง ไม่ใช่ความผิดของเจ้า เรื่องเล็กน้อย ไม่ควรค่าแก่การกล่าวถึง”

เหลิ่งชิงเหยาชำเลืองมองทั้งสองคนรักกัน จึงอดไม่ได้ที่จะเกิดความเปรี้ยวฝาดขึ้นภายในใจ แท้จริงแล้ว ในสายตาของอ๋องเฮ่า การเกือบจะ ‘แท้ง’ ของตนเอง เป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยเท่านั้น

อุบายของพระชายาเฮ่า ถึงแม้เหลิ่งชิงเหยาจะไม่เข้าใจเจตนาของนาง แต่ก็มองเห็นความคิดอันปราดเปรื่องของนางได้ ตนไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนางจริงๆ! วันปกตินางจะอ่อนเพลีย ชัดเจนว่าแสดงเป็นหมูแต่กินเสือ

อ๋องเฮ่าโอบเอวของพระชายาเฮ่า มองเหลิ่งชิงเหยาจากด้านบน และยกริมฝีปากขึ้นเล็กน้อย

“ฟังคำพูดของพระชายา ดูแลตัวเองให้ดี อย่าได้คิดฟุ้งซ่าน ต่อไปก็อย่าเดินเหินไปทั่ว จะได้ไม่เลือดออกอีก”

“ไม่ง่ายเลยกว่าข้าจะมีทายาท เจ้าจะพลาดพลั้งไม่ได้ ต้องคลอดเด็กคนนี้ออกมาอย่างปลอดภัย คำพูดของข้า เจ้าเข้าใจหรือไม่”

เหลิ่งชิงเหยาอยากร้องไห้แต่ร้องไม่ออกจริงๆ ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี

ตนเองปล่อยคำพูดโกหก นึกไม่ถึงว่าอ๋องเฮ่าจะเอาจริงเอาจัง ตนเองตั้งครรภ์สิบเดือน แตงสุกงอมจนขั้วหลุด จะเอาลูกอะไรไปให้เขา

พระชายาเฮ่าอิงแอบอยู่ในอ้อมอกของอ๋องเฮ่า และยิ้มให้นางอย่างลึกซึ้ง

เหลิ่งชิงเหยาพยักหน้าอย่างมึนงง ไม่รู้จะทำอย่างไรดี