ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 672

เซวียอี๋เหนียงนึกถึงคำกำชับของเหลิ่งชิงเหยาขึ้นมาได้ เรื่องตั้งครรภ์ของนางเป็นเรื่องใหญ่

“หากเจ้าเจอพี่ใหญ่ของเจ้า ช่วยนำคำของอี๋เหนียงไปบอกนางที”

“เรื่องอะไรหรือ”

“ชิงเหยาถามนางว่า เตรียมยากันแท้งเสร็จหรือยัง มีเวลาว่างส่งคนเอาไปให้ที ชิงเหยารอกินอยู่”

ชิงฮว่าพยักหน้า รับปากอย่างไม่ใส่ใจ และหันหลังขึ้นรถม้า

เซวียอี๋เหนียงอยากได้เล็กน้อย เลยพูดเสริมว่า “หากมีผ้าไหมที่ล้ำค่าเล็กน้อยช่วยอี๋เหนียงเลือกหน่อยนะ ทางชิงเหยาพี่สาวเจ้า ข้าก็อยากช่วยทำผ้าห่อเด็กกับหมอนสักสองสามชุด”

ชิงฮว่าแอบแบะปาก แต่ไม่ได้พูดอะไร ทำเป็นไม่ได้ยิน อยากแสดงน้ำใจ ก็เอาเงินไปซื้อด้วยตัวเองสิ ประโยชน์ส่วนนี้ยังจะเอาเปรียบ

วันนี้ตลาดนัดมีคนไม่น้อย รถม้าเดินทางข้ามาก

ร้านของเหลิ่งชิงฮวนเพิ่งเปิดใหม่ คนขับรถม้ารู้เพียงตำแหน่งคร่าวๆ

มีคนที่แต่งตัวเป็นพนักงานร้านออกมาคำนับคนขับรถม้า “ขอถามสักหน่อย เป็นรถม้าของคุณหนูสี่แห่งจวนมหาเสนาบดีใช่หรือไม่”

คนขับรถม้ามองพนักงานร้านคนนั้นอย่างละเอียด “เก๋อเซี่ยคือ?”

“เช่นนั้นคงจะใช่แล้ว พระชายาของข้ากลัวว่าคุณหนูสี่จะไม่รู้ทาง จึงให้ข้าน้อยมาต้อนรับตรงบริเวณใกล้”

คนขับรถม้ามองไปข้างหน้า “พระชายาคิดรอบคอบจริงๆ เช่นนั้นรบกวนพี่ชายนำทางที”

พนักงานร้านยินดี กระโดดขึ้นรถม้า และนั่งข้างคนขับรถม้า “ไปข้างหน้าและเลี้ยวขวา”

วันนี้เหลิ่งชิงฮวนนัดกับเหลิ่งชิงฮว่าเรียบร้อยว่าพบกันที่ร้านผ้าต่วน รอนานแล้วยังไม่เห็นเงาของชิงฮว่า เดินออกมามองซ้ายขวา คิดว่าชิงฮว่าออกนอกบ้านน้อยมาก กลัวว่าจะไม่รู้จักที่นี่

บังเอิญพบกับแม่ของฉีจิ่งอวิ๋นมาส่งงานปักพอดี พอเจอเหลิ่งชิงฮวน จึงตั้งใจเข้าไปขอบคุณ

“เจ้าของร้านเพิ่มเงินของงานปักแล้ว รู้ว่านี่คือพระคุณของพระชายา ข้าขอบคุณมาก”

เหลิ่งชิงฮวนยิ้มเล็กน้อย “อายุมากแล้ว ทำงานตามกำลังของตน ไม่ต้องอดหลับอดนอน บำรุงดวงตาดีๆ”

ฮูหยินขยี้ดวงตาที่ค่อนข้างแห้ง รู้สึกซาบซึ้งใจเล็กน้อย สองปีมานี้ เอาแต่ทำงานหาเงินมาจุนเจือครอบครัว จุดตะเกียงน้ำมันก๊าด ก้มหน้าทำงานปักทุกวัน ดวงตาแทบจะใช้การไม่ได้แล้ว นึกไม่ถึงว่านางจะตั้งใจแบบนี้

นางรับปากอย่างต่อเนื่อง ตอนจะจากไป นางนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ “คนที่ก่อปัญหาในบ้านรองพวกนั้น พระชายาสั่งให้คนสั่งสอนหรือ”

“มีอะไรหรือ”

“ตอนนี้พวกเขาได้รับการสั่งสอนแล้ว กฎเกณฑ์มากมาย คงจะไม่กล้ามาก่อเรื่องในบ้านของข้าแล้วล่ะ คิดไปคิดมา หลังจากแม่สามีเสียไป พวกเรากับจวนกั๋วกงไม่ไปมาหาสู่กันเลย คงจะเป็นเพราะพระชายาช่วยฝ่ายที่ถูกรังแกกระมัง”

เรื่องนี้ เหลิ่งชิงฮวนไม่ทราบจริงๆ

นางส่ายหน้าตามความเป็นจริง “ไม่ใช่ข้า เกรงว่าพวกเขาจะโดนคนอื่นลงโทษกระมัง”

ฮูหยินฉีแปลกใจเล็กน้อย “ไม่ใช่ท่านหรือ ปัจจุบันนี้พวกเขาเดินผ่านประตูข้า ล้วนเดินไปรอบๆ พอเห็นข้าก็ยิ้มแย้ม ข้าคิดว่าคนออกหน้าแทน บางทีข้าอาจจะคิดมากไป”

เหลิ่งชิงฮวนไม่เก็บมาใส่ใจ คนชั่วย่อมมีคนชั่วกว่าทำให้ทุกข์ทรมาน ผีดูดเลือดที่ละโมบโลภมากประเภทนี้ ต้องมีคนไม่ถูกชะตาอยู่แน่ๆ

ขณะพูด รถม้าของชิงฮว่าค่อยๆ ใกล้เข้ามา และจอดอยู่ไม่ไกลจากร้านผ้าต่วน

ฮูหยินฉีกล่าวอำลาอย่างรู้สถานการณ์ เหลิ่งชิงฮวนรับเข้าไปต้อนรับ

“ข้ายังกังวลว่าพวกเจ้าจะหาร้านไม่เจอ”

คนขับรถม้าลงมาจากรถ สีหน้าไม่ค่อยดีนัก

“พระชายา ไม่รู้ว่าเหตุใดคุณหนูสี่ถึงเป็นลมไปอย่างกะทันหัน ท่ารีบไปดูหน่อยเถอะ”

เหลิ่งชิงฮวนตกใจมาก “อยู่ดีๆ เกิดอะไรขึ้น”

คนขับรถม้าก้มหน้า “ข้าไม่ทราบ ทำข้าตกใจมาก ได้แต่มาหาท่านก่อน”