ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 675

ตะแกรงเหล็กนบนหัวของเหลิ่งชิงฮวนถูกเปิดออกอีกครั้ง จากนั้นก็มีบันไดเชือกถูกหย่อนลงมา

อะไรที่ควรมาก็มา

เหลิ่งชิงฮวนนั่งคุกเข่าและค่อยๆหมุนกำไลข้อมือหยกที่มีลวดลายสีทองบนข้อมือของเธอช้า เหลิ่งชิงฮว่านั่งอยู่ข้างเธอ ทั้งสองคนนั่งเฝ้าศพของราชาหมาป่า

กลิ่นคาวเลือดแบบนี้เหม็นมาก มีอยู่หลายครั้งที่ชิงฮวนอาเจียนออกมา

มีคนปีนบันไดเชือกลงมาแล้วยืนอยู่ตรงหน้าของเหลิ่งชิงฮวน พวกนั้นมีสองคน ทั้งสองคนสวมชุดสีเขียวและโกผ้าสีดำคลุมใบหน้าเอาไว้อย่าแน่นหนา

เหลิ่งชิงฮวนเงยหน้าขึ้นมองรองเท้าของทั้งสองคนอย่างเย็นชา ดูแล้วน่าจะเป็นรองเท้าไร้ราคา

“เรียกหัวหน้าของพวกเจ้ามาซิ”

หนึ่งในสองคนนั้นดูอายุมากแล้ว ทั้งสองคนยืนอยู่ห่างจากนางประมาณสองจั้งและเหลือบมองไปยังข้อมือของเธอ “หัวหน้าให้พวกเราลงมาขอของสิ่งหนึ่งจากพระชายาฉี ท่านแค่ต้องเอาของสิ่งนั้นมาให้กับข้า หัวหน้าของพวกข้าถึงจะปล่อยท่านไป”

เหลิ่งชิงฮวนยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย “ของอะไรล่ะ”

“ที่เก็บยาสมุนไพรของท่าน”

เหลิ่งชิงฮวนหลุบตาลง “ข้าไม่เข้าใจว่าพวกเจ้ากำลังพูดอะไร”

“ไม่ต้องมาแกล้งโง่ พวกเรารู้ว่าบนร่างของท่านมีที่เก็บยาสมุนไพรเคลื่อนที่อยู่ ขอเพียงแค่ท่านนำของสิ่งนั้นออกมา นายท่านของข้าบอกว่าจะไว้ชีวิตท่าน”

“นายของพวกเจ้าแน่ใจได้อย่างไรว่าข้ามีของวิเศษเช่นนี้อยู่”

“ถ้าหากว่าบนร่างของท่านไม่มีของวิเศษ เมื่อครู่นี้ท่านเอายาและใบมีดที่ไหนในการฆ่าราชาหมาป่ากัน พูดไร้สาระให้น้อยหน่อย อย่าหาข้ออ้าง ท่านจะเอามันมาให้ข้าเองหรือหรือว่าจะให้พวกข้าเข้าไปค้น?”

เหลิ่งชิงฮวนยักไหล่ “บนตัวของข้าไม่มีของอะไรนอกจากเครื่องประดับ แม้แต่ของมีค่าข้าก็ไม่มี ข้าไม่เข้าใจจริงๆว่านายของเจ้าต้องการสิ่งไหนกันแน่ ไม่ก็เจ้าบอกจะบอกใบ้หน่อยได้ไหม”

“ได้ พวกเราจะบอกใบ้พระชายากันสักหน่อย”

คนคนนั้นพูดไปพร้อมกับหยิบปืนออกมาจากอกเสื้อ จากนั้นก็เล็งตรงมาที่หัวของเธอ “ตอนนี้พอจะจำได้หรือยังขอรับ? ยื่นมือซ้ายของท่านออกมาอย่างว่าง่ายเสีย”

เหลิ่งชิงฮวนมองไปยังปืนในมือของเขา ปืนนี้ดูพัฒนากว่าที่เห็นที่เหอตงนิดหน่อย เธอจึงอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ “ข้าก็ว่าใครกัน ที่แท้ก็เป็นใต้เท้าหลู่แห่งมั่วเป่ยนี่เอง ใต้เท้าหลู่ไม่ต้องซ่อนแล้ว ออกมาเถอะ คนบ้านเดียวกันออกมาเจอกันสักหน่อย”

ไม่มีเสียงคนตอบรับ

คนคนนั้นถือปืนเดินเข้ามาใกล้ขึ้นเล็กน้อย “ยื่นมือออกมา！”

เหลิ่งชิงฮวนยื่นมือซ้ายออกไปอย่างว่าง่าย คนที่มีปืนส่งสายตาไปก็มีคนเข้ามาม้วนแขนเสื้อของเธอขึ้นทันที เขาถอดกำไลข้อมือหยกที่มีลวดลายสีทองของเธอออกไปก่อนแล้วจึงสำรวจในแขนเสื้อ

ในนั้นไม่มีอะไรอื่น

คนคนนั้นรับกำไลไปแล้วพลิกมันไปมา จากนั้นก็ปีนบันได้เชือกกลับขึ้นไปด้านบน

ผ่านไปไม่นานเขาก็จ้องเหลิ่งชิงฮวนดุร้าย “พวกผู้หญิงน่าโง่ กล้าเล่นตลกกับข้าหรือ！ ด้านในกำไลหยกนี้สลักชื่อร้านเอาไว้มันเป็นเครื่องประดับธรรมดา ของนี่จะเป็นที่เก็บสมุนไพรได้อย่างไร”

เหลิ่งชิงฮวนหัวเราะคิดคัก “ข้าไม่ได้บอกนี่ พวกเจ้าคิดเอาเองต่างหาก”

คนคนนั้นรู้แล้วว่าตัวเองนั้นถูกเธอหลอกแน่แล้วจึงยกมือที่มีปืนชี้ไปทางเหลิ่งชิงฮว่าอย่างดุร้าย “ซื่อสัตย์หน่อย รู้ตัวแล้วก็เอาของนั้นออกมาไม่อย่างนั้นข้าจะส่งนางไปสวรรค์ในนัดเดียว！”

เหลิ่งชิงฮว่าไม่รู้ถึงอานุภาพของปืน แต่เธอยังคงหวาดกลัวต่อกลิ่นอายความชั่วร้ายของเขาเสียจนขาแข้งอ่อน แต่เธอก็กลัวว่าชิงฮวนจะดูถูกเธอ เธอจึงกัดฟันไม่ยอมร้องขอความเมตตา

ชิงฮวนค่อยๆยกมือข้างขวาขึ้น นิ้วของเธอสวมแหวนอยู่วงหนึ่ง