ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 676

ที่นี่คือเตาเผาเครื่องปั้นดินเผาที่ถูกทิ้งร้างอีกแห่งหนึ่ง ภายในห้องเผาเครื่องปั้นดินเผานั้นยังมีเครื่องในการเผาขนาดเล็กใหญ่อยู่เจ็ดแปดแห่ง

บริเวณรอบๆเต็มไปด้วยวัชพืชและดูรกร้าง ทางลาดที่เธอเดินผ่านมาฟืนที่สำหรับใช้ในเตาเผาจำนวนมากวางระเกะระกะอยู่และยังมีเศษที่แตกละเอียดของแก้วน้ำและชามรวมถึงอื่นๆอยู่อีก

เหลิ่งชิงฮวนนึกไม่ออกเลยว่าในเมืองหลวงยังมีสถานที่แบบนี้อยู่อีก แต่ว่าเมื่อนับตามเวลาที่เธอหมดสติไปแล้วนั้นถือว่าเธอออกมาจากเมืองหลวงไม่ไกลและอาจเป็นไปได้ว่าที่นี่อยู่ใต้จมูกของมู่หรงฉี

ดังนั้นพวกเขาถึงได้ร้อนใจและกลัวว่าเธอจะทำให้เสียเวลา

ใต้เท้าหู่อยู่ในชุดสีเขียวนั่งไขว่ห้างอยู่บนแท่งหิน ปากกระบอกปืนห้าถึงหกกระบอกเล็งมาที่เธอพร้อมกัน

ใต้เท้าหลู่ยกมือให้สัญญาณให้พวกเขาเก็บปืนลงไป จากนั้นพวกเขาก็ถอยออกไปสามจั้งเพื่อให้ทั้งสองคนมีพื้นที่ส่วนตัวในการพูดคุยกัน

พวกเขาเฝ้าดูการเคลื่อนไหวของเธออย่างใกล้ชิดอย่างไม่เกียจคร้าน

เหลิ่งชิงฮวนยืนอยู่ตรงหน้าใต้เท้าหลู่และยิ้มออกมาเล็กน้อย “ถ้าหากว่าฉันเดาไม่ผิดล่ะก็เมื่อก่อนคุณคงเป็นทหาร? แนะนำตัวหน่อยสิคะ”

ใต้เท้าหลู่พยักหน้า “ผมเป็นถึงทหารหน่วยรบพิเศษอีกด้วย ผมเป็นทหารอินทรีเหล็กอยู่ในหน่วยรบรบพิเศษมีโค้ดเนมว่าไนติงเกล ผมได้รับการฝึกในการกอบกู้ในเขตสงคราม การลำเลียงกระสุน การช่วยเหลือรักษาพยาบาลและการฝึกอื่นๆ ผมเคยได้ยินเกี่ยวกับการวิจัยห้องยาเคลื่อนที่ชิ้นใหม่ล่าสุด แต่ว่าเนื่องจากเรื่องนี้เป็นความลับภายในผมจึงรู้มาไม่มาก ผมเดาว่าคุณน่าจะเป็นหนึ่งในผู้ร่วมการวิจัยระบบการรักษาพยาบาล”

มิน่าล่ะเขาถึงได้รู้เรื่องอาวุธปืนและรู้เรื่องมิตินาโนด้วย

เหลิ่งชิงฮวนรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย “คุณเป็นใคร และทำไมถึงรู้จักฉัน”

“บังเอิญมาก พอดีว่าผมเป็นตำรวจพิเศษที่เข้าร่วมในการก่อการร้ายครั้งนั้น พวกเราไปช้าเพียงก้าวเดียว คุณและเพื่อนร่วมงามหลายคนก็ได้เสียชีวิตอย่างมีเกียรติเพื่อปกป้องห้องยาเอาไว้ และห้องยาเคลื่อนที่ก็ไม่รู้ว่าหายไปไหน ส่วนผมก็ถูกระเบิดจากฝ่ายผู้ก่อการร้ายในครั้งจนต้องกระโดดลงจากตึกสูง ร่างของผมน่าจะแหลกละเอียดเป็นผงไปแล้ว

แต่ว่าผมไม่ได้โชคดีเหมือนคุณ หลังจากที่ผมฟื้นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองเป็นคนเลี้ยงม้าหน้าตาอัปลักษณ์ที่อยู่ในคอกม้าขององค์ชายอันต๋าแคว้นมั่วเป่ย ผมมีชาติกำเนิดที่ต่ำต้อยจนแม้แต่ชื่อของตัวเองก็ไม่มี ทุกคนต่างเรียกผมว่าหลู่ต้า”

เขาไม่ได้โชคดีเหมือนเธอจริงๆ ในตอนแรกเธอก็ท้องป่องอย่างไม่มีที่มาที่ไปและสวมเขาให้กับมู่หรงฉีจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด

“พวกเราสองคนผ่านการตกตึกด้วยความเร็วสูงจนมาที่นี่งั้นเหรอ”

“ไม่เลว ระยะเวลาที่คุณกับผมตกลงจากตึกน่าจะห่างกันไม่เกินสามนาที”

“ถือว่ามีพรหมลิขิตต่อกัน ชีวิตที่แล้วพวกเราเป็นคนแปลกหน้าไม่รู้จักกัน หลังจากที่เกิดใหม่แล้วพวกเราสามารถพบกันได้ เมื่อคุณรู้ถึงวิธีการช่วยเหลือของฉันแล้วและเห็นวิธีการรักษาสมัยใหม่ คุณคงเดาได้ถึงตัวตนของฉันได้ในทันทีเลยใช่ไหมคะ”

“ผมสงสัย แต่ผมคิดไม่ถึงเลยว่ามิตินาโนนั้นคุณจะพกเอามันมาด้วย ช่วงที่ได้พักอาศัยอยู่ในจวนอ๋องฉีผมก็ได้สังเกตการใช้ชีวิตของคุณ น่าเสียดายที่คิดจะทำอย่างอื่นดังนั้นจึงไม่กล้าตรวจสอบ และกลัวว่าตัวตนของตัวเองจะถูกเปิดเผยออกไปจนทำให้คุณระแวง”

“ก็เพื่อขโมยมิตินาโนของฉัน?”

ใต้เท้าหลู่พยักหน้า “น่าเสียดายที่มิติการรักษาแบบนาโนนั้นผมแค่เคยได้ยินมาแต่ก็ไม่รู้ว่ามันมีหน้าตาอย่างไร เมื่อเห็นว่าคุณถือกล่องยานั้นไปมาและหยิบยาทุกอย่างออกมาจากในกล่องยานั้น ผมยังนึกว่าจะมีความลับอะไรซ่อนอยู่จึงได้ลำบากขโมยและสับเปลี่ยนกล่องมา สุดท้ายก็กลายเป็นเรื่องตลก”

เหลิ่งชิงฮวนถอนหายใจ “ได้ยินคำศัพท์ในยุคสมัยใหม่แล้วเหมือนได้ยินเสียงของบ้านเกิดเลย โจรเป็นคนใกล้ชิดมาก ในที่สุดสิ่งที่ฉันคาดหวังก็เป็นจริง”

“ถ้าหากว่าสถานการณ์ไม่เป็นแบบนี้พวกเราน่าจะเป็นเพื่อนกันได้”

คงไม่พูดไม่ได้ว่าการคาดเดาของเขานั้นเป็นไปได้ ถ้าหากว่าทั้งสองคนถูกสนามแม่เหล็กไฟฟ้าความแรงสูงในแหวนดูดมาที่นี่ ก็จะมีทางกลับไปได้แน่นอน

“แต่จะกลับไปได้อย่างไร? คงไม่ใช่ว่าจะกอดเจ้าคลังสมุนไพรนี้ลงจากหน้าผาอีกครั้งหรอกนะ? แบบนั้นจะเป็นการคิดสั้นหรือเปล่า อีกอย่างร่างของพวกเราในยุคปัจจุบันก็เป็นผุยผงไปแล้ว ต่อให้กลับไปแล้วจะเป็นอย่างไร? คงเป็นไปไม่ได้ที่จะฟื้นคืนชีพขึ้นมา”

“ก็ยังดีกว่าต้องอยู่ในที่บ้าๆนี่！ ผมขยันและทุ่มเทจนสายตัวแทบขาดช่วยเพิ่มความแข็งแกร่งให้กับอาวุธยุทโธปกรณ์ของแคว้นมั่วเป่ย แต่ราชาแคว้นมั่วเป่ยกลับไม่มองการณ์ไกลสักนิด เกิดเรื่องขึ้นครั้งนี้ยังจะให้ผมไปเป็นแพะรับบาป”

เหลิ่งชิงฮวนพยักหน้าอย่างจริงจัง “ใช่แล้ว ความทะเยอะทะยานอันมากมายของคุณแบบนี้ อีกทั้งยังมีความสามารถ คุณควรที่ย้อนกลับไปในช่วงเวลาแปดปีก่อนเพื่อต่อต้านสงคราม ฉันเชื่อว่าคุณสามารถตั้งตัวได้และกลายเป็นผู้ริเริ่มได้”

ประโยคนี้ต้องฟังในมุมกลับ

ใต้เท้าหลู่นั้นไร้สมอง “ผมเป็นผู้ชาย ไม่เหมือนกับผู้หญิงอย่างคุณ ผู้ชายต้องมีความอำมหิตหน่อยและใช้อำนาจและความยิ่งใหญ่ให้ผู้อื่นมาสยบ รวมถึงตอนนี้คุณมาอยู่ในกำมือของผมแล้ว หวังว่าคุณจะให้ความร่วมมือกับผมอย่างว่าง่ายและเปิดระบบนี้ออก ผมจะดีใจมาก”

เหลิ่งชิงฮวนกล้าฟันธงว่าเมื่อระบบถูกเปิดออกเธอกับเหลิ่งชิงฮว่าจะต้องทิ้งชีวิตไว้ที่นี่

เธอพยักหน้าอยู่หลายครั้ง “ระบบนี้น่าจะสำคัญกับคุณมาก แต่สำหรับฉันแล้วมันเป็นแค่ของประดับ ในโลกปัจจุบันฉันเป็นลูกคนเดียว อยู่ที่นี่มีครอบครัวที่รักฉันมากมาย ดังนั้นฉันไม่อยากกลับไป ระบบนี้สำหรับฉันแล้วมันยังไงก็ได้ จะให้ยกให้ฉันก็ยกให้คุณแล้วกัน

แต่ว่า...การตั้งค่าระบบของแหวนนาโนใหม่ต้องดำเนินการภายใต้แสงแดดที่จัด ไม่อย่างนั้นหากมันถูกขัดจังหวะก็จะกลายเป็นแค่ขยะที่ไม่มีค่าอะไรเลย

ใต้เท้าหลู่เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าอย่างสงสัย ตอนนี้เป็นเวลากลางคืนแล้ว ดวงดาวส่องสว่างอยู่เต็มท้องฟ้า เขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเสียงเย็นชาออกมา

“คุณกำลังคิดหาวิธีในการยื้อเวลาออกไปอยู่เหรอ กำลังรอให้มู่หรงฉีมาช่วยคุณงั้นสิ”