ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 678

ใต้เท้าหลู่ร้อนใจจนเหงื่อออกเต็มไปหมด “พวกเจ้าอย่าไปฟังที่นางพูดให้พวกเราแตกคอกัน พวกเราจะอยู่ที่นี่นานไม่ได้ เดี๋ยวพวกเราฆ่านางเสีย พอกลับไปที่ปลอดภัยแล้วข้าจะให้คำตอบกับพวกเจ้าแน่”

“คำตอบอะไรกัน ที่จริงแล้วแหวนวงนี้ก็มีเงินอยู่เท่าไรกันนั้นพวกเขาล้วนไม่เคยเห็น” ชิงฮวนเติมเชื้อเพลิงเข้าไปอีก

“หุบปาก！” ใต้เท้าหลู่โกรธไปหมดแล้ว ผู้หญิงคนนี้เจ้าเล่ห์มาก หากให้เธอพูดมากอีกสักประโยคสถานการณ์จะเปลี่ยนไปแน่นอน

คนจำนวนมากกำลังจ้องมองอยู่ ตัวเขาเองอยากจะเอาแหวนนี้ไว้คนเดียวเกรงว่าจะเป็นการยาก

เขาต้องการพลิกสถานการณ์กลับ แต่มันก็สายไปแล้ว ครั้งนี้ชายที่สวมผ้าคลุมหน้านิ้วขาดไม่เร่งร้อนที่จะเอาชีวิตของเธอแล้ว เมื่อครู่นี้ที่เหลิ่งชิงฮวนเอาของออกมาจากในแหวนทั้งยาและมีดผ่าตัด เขาเองก็เห็นกับตาบวกกับเงินทองที่อยู่ตรงหน้าตอนนี้ เขาก็เชื่อเธออย่างไม่สงสัย

แหวนวงนี้สำคัญมาก มีค่ามากเสียกว่าชีวิตเล็กๆของเหลิ่งชิงฮวน ชายสวมผ้าคลุมหน้านิ้วขาดเข้าไปใกล้เธอก้าวหนึ่ง “ข้าไม่อยากลงมือ เอาแวนมาให้ข้าเสีย”

ใต้เท้าหลู่จำเป็นต้องมีแหวนวงนี้ ถ้าเขาไม่เข้าไปยุ่งกับอีกฝ่ายคงไม่ได้ “มั่วเป่ยของเราไม่ใช่อะไรที่ควรมาหาเรื่อง”

ทั้งสองคนประชันหน้ากันและหันปากกระบอกปืนใส่อีกฝ่ายทันที

เห็นได้ชัดว่าชายสวมผ้าคลุมหน้านิ้วขาดนั้นมีทักษะที่ด้อยกว่า ตอนนี้เหลือเพียงแค่พวกเธอสามคน

ตาของทั้งสองคนมองไปยังการเคลื่อนไหวของอีกฝ่ายราวกับจะยิงกันจริงๆ

เหลิ่งชิงฮวนนั้นกำลังดีใจ ทางที่ดีที่สุดคือทั้งสองคนมีเรื่องกันจนบาดเจ็บหนักสู้ต่อไปไม่ไหวทั้งคู่ เธอกับเหลิ่งชิงฮว่าเองก็ไหลไปตามน้ำและหนีออกไปได้อย่างปลอดภัย

แต่ในความเป็นจริงแล้วดูเหมือนว่าเธอจะประมินความสามารถของอีกฝ่ายต่ำเกินไป

ชายสวมผ้าคลุมหน้านิ้วขาดเห็นสถานการณ์ไม่ดีก็ไม่ได้โกรธ เขาหันหน้ามาและมองเหลิ่งชิงฮวนพร้อมกับยิ้มอย่างเย็นชา

“พวกเรารู้ว่าเจ้าจะมาลูกไม้อะไร จริงใจหน่อยสิ ส่งแหวนมาแล้วบอกพวกเราถึงเคล็ดลับ”

เหลิ่งชิงฮวนที่ถูกมองแผนการออกก็ยกมือที่สวมแหวนขึ้น “แหวนอยู่ที่นี่ ถ้าพวกเจ้ามีความสามารถก็มาเอาไปเองสิ”

ใต้เท้าหลู่กับชายสวมผ้าคลุมหน้ายื่นมือมาทางเหลิ่งชิงฮวนพร้อมกันและในระหว่างการต่อสู้นี้เองพวกเขาปะทะกันไปมาอยู่ครู่หนึ่ง

พวกลิ่วล้อของชายชุดเขียวไม่มีใครกล้ายิงปืนออกมาเอง แต่พวกเขากลับเล็งปืนไปยังทั้งสามคน พวกเขากลั้นหายใจและไม่กล้าที่จะทำตัวประมาท

ใต้เท้าหลู่กับชายสวมผ้าคลุมหน้าต่างแย่งชิงและยื้อแย่งกันไปมาอย่างไม่มีใครยอมใคร มีฝ่ายหนึ่งได้ไม่ระวังไปโดนชิงฮวน ชิงฮวนถอยหลัง แหวนที่ปลายนิ้วของเธอหลุดออกจากมือแล้วลอยขึ้นสูง จากนั้นก็ตกลงบนกองฟืนที่วางระเกะระกะอยู่ตรงเครื่องปั้นดินเผาที่แตกหัก

ทั้งสองคนต่างชะงักไป

ชิงฮวนกางมือออกอย่างจนใจ “เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของข้าจริงๆ ข้าถือมันไว้ไม่ดีอยู่ชั่วครู่”

เธอเพิ่งจะพูดจบ ใต้เท้าหลู่กับชายสวมผ้าคลุมหน้าก็กระโจนออกไปพร้อมกันยังทิศที่มีฟืนที่ระเกะระกะนั้น

ท้องฟ้ามืดสนิท พวกเขาไม่กล้าที่จะจุดไฟหรือว่าจุดตะเกียงเพราะกลัวว่าจะพาให้ทหารของทางการเข้ามาค้น พวกเขาจึงทำได้เพียงแค่คลำหยิบฟืนขึ้นมาที่ละท่อนไปวางไว้ยังที่โล่งอีกด้านหนึ่ง และค้นหาตำแหน่งของแหวนอย่างละเอียด

ที่นี่มีโครงสร้างใหญ่ แหวนวงเล็กๆวงหนึ่งถ้าหากอยู่ในพื้นที่ขนาดใหญ่บวกกับบนพื้นเต็มไปด้วยเศษเครื่องปั้นดินเผาที่แตกหัก การจะหามันเจอนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย

เพื่อไม่ให้เธอมีลูกไม้อะไรออกมาอีก ใต้เท้าหลู่จึงสั่งให้คนจับตัวเธอกับเหลิ่งชิงฮว่ามัดมือไพล่หลังเอาไว้แล้วให้คนคอยเฝ้าเอาไว้อย่างเข้มงวด

ชิงฮซ่ารู้สึกกลัวนิดหน่อย มือของเธอสั่นเล็กน้อย แม้แต่พูดออกมาเสียงของเธอยังสั่นเครือ

“พี่ใหญ่ ข้ากลัว”

ชิงฮวนเองจะไม่รู้สึกกลัวได้อย่างไร หากฝ่ายนั้นหาแหวนเจอแล้วก็จะบังคับเธอ มือของเธอถูกมัดเอาไว้ หากพวกเขาลั่นไกเธอเองก็จะได้ไปพบยมบาลแล้ว ที่ทำออกไปเมื่อครู่นี้เธอเองก็กลัวจนเหงื่อไหลไปหมด

“น้องเล็กอย่ากลัว ไม่เป็นอะไรหรอก”

“พวกเขาเป็นคนของเสด็จลุงรองที่เหลืออยู่งั้นหรือเจ้าคะ”

ชิงฮวนพยักหน้า “ใช่ แล้วก็มีคนของมั่วเป่ย”

เธอกับเหลิ่งชิงฮว่าพูดคุยกันไปเรื่อยเปื่อยเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของลูกน้องของชายสวมผ้าคลุมหน้า

ชายสวมผ้าคลุมหน้าถือปืนเอาไว้นานจนรู้สึกล้าขึ้นมาเล็กน้อย เขาจึงบิดขยับข้อมือไปมา