ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 684

หลังจากระเบิด กลุ่มเหล่านั้นก็ส่งเสียงร้องโหยหวนและหลบหนีไปทันที

ที่แท้ก็เป็นหมาป่าในหลุมฝังศพ

ชิงฮว่าวิ่งอย่างบ้าคลั่งด้วยความกลัว พยายามหนีจากที่นี่แต่นางไม่รู้ว่าทิศทาง

นางไม่ควรดื้อรั้นเลยจริงๆ หวังว่าพวกทหารยามจะได้ยินเสียงแล้วรีบมาพาตัวนางกลับจวน

ยุทธภพนั้นอันตราย หากไม่ไหวก็ต้องถอนตัว คนที่กลัวการเดินทางในตอนกลางคืนไม่เหมาะกับยุทธภพ

หลังจากหมาป่าทั้งสามตัวตกตะลึงอยู่พักหนึ่ง ก็แทบไม่สามารถต้านทานอาหารล่อใจได้ ก่อนจะเข้ามาใกล้อีกครั้ง ชิงฮว่าหยิบท่อนไม้ขึ้นมาก่อนจะหันไปเผชิญหน้ามันอย่างกล้าๆ กลัวๆ

เจ้าสุนัขดุร้ายค่อยๆ ตีวงแคบลง ขาหน้าของมันวางอยู่บนพื้นพร้อมที่จะกระโดดได้ทุกเมื่อ แสดงท่าทางน่าเกรงขาม

จังหวะนั้นอาวุธลับก็ถูกโยนขึ้นไปในอากาศ เลือดสาดกระเซ็น หมาป่าเหล่านั้นกรีดร้องก่อนจะวิ่งหนีไป

ชิงฮว่าดีใจจนน้ำตาแทบไหล “ท่านจอมยุทธ? ใช่ท่านไหม?”

รอบข้างเงียบสงัด

นางเอ่ยถามซ้ำๆ แต่ไร้วี่แวว อีกฝ่ายคงเลี่ยงพบหน้า

เธอโยนท่อนไม้ในมือทิ้ง ทรุดนั่งลงกอดเข่า ซุกใบหน้าลงก่อนจะร้องไห้ออกมาเสียงดังราวกับเด็กน้อย

“ฮือ ข้าแค่เป็นห่วงอาการบาดเจ็บของท่าน ข้าตามท่านมาตั้งครึ่งค่อนคืน กลัวแทบตายแถมยังเกือบโดนหมาป่ากินแต่ท่านก็ยังนิ่งดูดาย…ฮือ จอมยุทธแบบไหนกัน? พี่สาวของข้าไม่มีเพื่อที่ไร้เหตุผลเช่นท่านแน่นอน”

ยิ่งคิดก็ยิ่งน้อยใจ นางใจดีขนาดนี้แต่ทำไมอีกฝ่ายถึงได้ใจร้ายนัก? คนไม่ขอความช่วยเหลือ แต่นางเป็นถึงคุณหนูจวนมหาเสนาบดีที่ต้อยต่ำกว่าจะเป็นไร?

ยิ่งร้องไห้ก็ยิ่งเจ็บปวด แต่น้ำตากลับไหลไม่หยุด น้ำมูกก็ไหลออกมา นางได้แต่นั่งลงกับพื้นทุบมือทุบเท้าอย่างไร้ยางอาย

มีเสียงฝีเท้าเดินมาหยุดที่ด้านหน้าของนาง

ชิงฮว่าค่อยๆ เงยหน้าขึ้น รองเท้าสีดำพื้นสีขาว เสื้อผ้าสีดำและฝักกระบี่ที่เรียบง่าย

นางแหงนหน้ามองขึ้นไปก็เจอกับหน้ากากผีที่ดุร้ายส่องประกายใต้แสงจันทร์

รู้อยู่แล้วว่าคนผู้นี้เย็นชาแต่อบอุ่นและกล้าหาญ เขาจะทิ้งนางไว้คนเดียวได้อย่างไร?

นางเช็ดหน้าเช็ดตาด้วยแขนเสื้อ และอ้าปากอย่างสมเพช “ข้ากลัว! ข้าไม่เคยเดินทางตอนกลางคืนคนเดียวมาก่อน!”

เสียงของชายหน้ากากผีทุ้มมากราวกับว่าเขาจงใจเปลี่ยนเสียง “ข้าบาดเจ็บไม่อาจไปส่งเจ้าได้”

“แต่ท่านอยู่เป็นเพื่อนข้าได้ ไม่อย่างนั้นหากหมาป่าพวกนั้นกลับมาอีกข้าจะทำอย่างไร?”

“เจ้าไม่ควรตามข้ามา”

ชิงฮว่าเม้มปาก ท่าทางขึงขัง “แต่ข้าตามมาแล้วไง”

การกระทำไร้สาระของนางทำให้ชายสวมหน้ากากผีทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย เขายันพื้นด้วยดาบ พยายามนั่งลงห่างจากเธอเล็กน้อย

ชิงฮว่าปาดน้ำตาบนใบหน้าของนางอย่างมีความสุขและฉีกยิ้มทันที ราวกับลูกหมาน้อยที่กระดิกหาง ก่อนจะเอนตัวไปข้างหน้าและนั่งลง

อีกฝ่ายเอามือยันพื้นแล้วถอยห่างจากนางสามฉื่อ อาจเพราะกระเทือนถึงบาดแผลเขาจึงต้องสูดลมหายใจเข้า

“ทั้งๆ ที่บาดเจ็บยังจะทำเป็นฝืน ข้าช่วยพันผ้าให้ท่านเอาไหม?”

“ไม่ต้อง”

ชายหน้ากากผีปฏิเสธ เขาเปิดเสื้อและดึงชายกางเกงขึ้น

เหลิ่งชิงฮว่าเห็นว่าเขามีแผลที่หัวเขาจริงๆ ซ้ำเลือดยังชุ่มไปทั่วกางเกง แม้บาดแผลจะกว้างเพียงหนึ่งชุ่น แต่น่าจะลึกพอสมควร

ชายสวมหน้ากากผีทำความสะอาดดาบในมืออย่างระมัดระวัง ดึงกิ่งไม้ที่ตายแล้วและหญ้าแห้งที่อยู่ใกล้หยิบพับไฟออกจากแขนเสื้อ ก่อนจะเขย่ามันและจุดไฟ และเผาปลายดาบด้วยไฟเพื่อฆ่าเชื้อ จากนั้นก็กรีดเข้าไปในบาดแผลอย่างไม่ลังเล

ชิงฮว่าตกใจจนขดตัว นางปิดปากสนิทไม่กล้ามอง

ชายหน้ากากผีกัดฟันก่อนจะคว้านเอาสะเก็ดออกมาจากบาดแผล

ชิงฮว่าอดไม่ได้ที่จะมองผ่านนิ้ว แสงไฟสาดส่องลงมาจนมองเห็นเค้าโครงหลังหน้ากากผี เหงื่อของเขาหยดลงมา แก้มของเขาขบแน่น เส้นเลือดปูดบวม เต็มไปด้วยกลิ่นอายของบุรุษผู้มุ่งมั่น

“ผิดแล้ว” ชายสวมหน้ากากผีปฏิเสธคำพูดของนาง “ยุทธภพหมายถึงอุบาย การทรยศหักหลัง ข้อพิพาทระหว่างถูกและผิด ทุกที่ที่มีผู้คน ที่นั่นมียุทธภพ เหมือนบ้าน เหมือนราชสำนัก เหมือนตลาด เหมือนกิจการ ข้าเคยอยู่ในที่เหล่านั้นข้าจึงรู้ว่ายุทธภพนั้นอันตรายมาก ข้าเกลียดและตีตัวออกห่างจากยุทธภพ ข้าไม่ใช่คนในยุทธภพ”

ชิงฮว่าดูเหมือนจะเข้าใจแต่ก็ไม่เข้าใจ “สิ่งที่ท่านพูดแตกต่างจากที่ข้าอ่านในตำรา”

เบื้องหลังหน้ากากมีเสียงหัวเราะเบาๆ เล็ดลอดออกมา “ตำรามีแต่สิ่งหลอกลวงเด็กโง่เท่านั้น”

“ที่แท้ท่านก็หัวเราะได้เหมือนกัน!” ชิงฮว่ามองเขาด้วยคิ้วขมวด “แต่ข้าไม่ใช่เด็ก ข้าชื่อชิงฮว่า”

ชายสวมหน้ากากผีกลั้นหัวเราะ “ในสายตาของข้าเจ้าก็แค่เด็ก”

ชิงฮว่ารู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย "ข้าอายุน้อยกว่าพี่ใหญ่แค่สิบปีเท่านั้น!”

“พี่ใหญ่ของเจ้า…” ชายหน้ากากผีลังเล “ดูเหมือนตอนนี้นางจะมีชีวิตที่ดี”

“แน่นอน” เหลิ่งชิงฮวนเป็นความภาคภูมิใจและแบบอย่างของชิงฮว่าเสมอ เมื่อกล่าวถึงพี่สาวคนโตนางก็ยิ้มแย้มแจ่มใส “ท่านอ๋องฉีรักนางมาราวกับไข่มุกล้ำค่าจนคนทั้งเมืองต่างพากันอิจฉา ใครบ้างจะไม่อยากเป็นเช่นนาง”

เสียงทุ้มของชายหน้าผีนั้นเบาลงราวกับว่ามีสายลมอุ่นในฤดูใบไม้ผลิ “มีสตรีประเภทหนึ่งที่จะมีความสุขไม่ว่านางจะแต่งงานกับใคร นางสมควรได้รับความเคารพและความรักจากทุกคน”

“แล้วท่านชอบพี่สาวคนโตของข้าด้วยหรือเปล่า?”

ชายสวมหน้ากากผีตัวแข็งทื่อ อากาศเย็นห่อหุ้มเขาทันที เขาลุกขึ้นยืนด้วยความยากลำบาก “ข้าไม่คู่ควร”

ชิงฮว่ารู้ว่านางได้ถามบางอย่างที่ไม่ควรถาม ซึ่งมันทำให้เขาเจ็บปวดในใจ และนางก็ตื่นตระหนกเล็กน้อย “ข้าขอโทษ ข้า คือข้า…”

แต่ชายหน้ากากผีหันกลับไปแล้ว เขาเดินไปข้างหน้าโดยไม่หันกลับมามอง ขากะเผลกและแผ่นหลังเปล่าเปลี่ยวของเขายิ่งดูโดดเดี่ยว เสียงของเขาลอยไปตามสายลม “คนจากจวนอ๋องฉีมาแล้ว กลับไปเป็นคุณหนูสี่เหมือนเดิมเถอะ อย่าเที่ยววิ่งวุ่นไปทั่วจนพี่สาวของเจ้าเป็นกังวล”

ชิงฮว่าก้าวไปข้างหน้าสองก้าวเพื่อตามให้ทัน นางรู้สึกไม่เต็มใจเล็กน้อยในใจ “เราจะได้พบกันใหม่ในอนาคตหรือไม่”

“ไม่! ไม่จำเป็น!”

คำตอบนั้นชัดเจนโดยไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย

“ข้าไม่ต้องการพบเจ้าอีก”