ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 684

หลังจากระเบิด กลุ่มเหล่านั้นก็ส่งเสียงร้องโหยหวนและหลบหนีไปทันที

ที่แท้ก็เป็นหมาป่าในหลุมฝังศพ

ชิงฮว่าวิ่งอย่างบ้าคลั่งด้วยความกลัว พยายามหนีจากที่นี่แต่นางไม่รู้ว่าทิศทาง

นางไม่ควรดื้อรั้นเลยจริงๆ หวังว่าพวกทหารยามจะได้ยินเสียงแล้วรีบมาพาตัวนางกลับจวน

ยุทธภพนั้นอันตราย หากไม่ไหวก็ต้องถอนตัว คนที่กลัวการเดินทางในตอนกลางคืนไม่เหมาะกับยุทธภพ

หลังจากหมาป่าทั้งสามตัวตกตะลึงอยู่พักหนึ่ง ก็แทบไม่สามารถต้านทานอาหารล่อใจได้ ก่อนจะเข้ามาใกล้อีกครั้ง ชิงฮว่าหยิบท่อนไม้ขึ้นมาก่อนจะหันไปเผชิญหน้ามันอย่างกล้าๆ กลัวๆ

เจ้าสุนัขดุร้ายค่อยๆ ตีวงแคบลง ขาหน้าของมันวางอยู่บนพื้นพร้อมที่จะกระโดดได้ทุกเมื่อ แสดงท่าทางน่าเกรงขาม

จังหวะนั้นอาวุธลับก็ถูกโยนขึ้นไปในอากาศ เลือดสาดกระเซ็น หมาป่าเหล่านั้นกรีดร้องก่อนจะวิ่งหนีไป

ชิงฮว่าดีใจจนน้ำตาแทบไหล “ท่านจอมยุทธ? ใช่ท่านไหม?”

รอบข้างเงียบสงัด

นางเอ่ยถามซ้ำๆ แต่ไร้วี่แวว อีกฝ่ายคงเลี่ยงพบหน้า

เธอโยนท่อนไม้ในมือทิ้ง ทรุดนั่งลงกอดเข่า ซุกใบหน้าลงก่อนจะร้องไห้ออกมาเสียงดังราวกับเด็กน้อย

“ฮือ ข้าแค่เป็นห่วงอาการบาดเจ็บของท่าน ข้าตามท่านมาตั้งครึ่งค่อนคืน กลัวแทบตายแถมยังเกือบโดนหมาป่ากินแต่ท่านก็ยังนิ่งดูดาย…ฮือ จอมยุทธแบบไหนกัน? พี่สาวของข้าไม่มีเพื่อที่ไร้เหตุผลเช่นท่านแน่นอน”

ยิ่งคิดก็ยิ่งน้อยใจ นางใจดีขนาดนี้แต่ทำไมอีกฝ่ายถึงได้ใจร้ายนัก? คนไม่ขอความช่วยเหลือ แต่นางเป็นถึงคุณหนูจวนมหาเสนาบดีที่ต้อยต่ำกว่าจะเป็นไร?

ยิ่งร้องไห้ก็ยิ่งเจ็บปวด แต่น้ำตากลับไหลไม่หยุด น้ำมูกก็ไหลออกมา นางได้แต่นั่งลงกับพื้นทุบมือทุบเท้าอย่างไร้ยางอาย

มีเสียงฝีเท้าเดินมาหยุดที่ด้านหน้าของนาง

ชิงฮว่าค่อยๆ เงยหน้าขึ้น รองเท้าสีดำพื้นสีขาว เสื้อผ้าสีดำและฝักกระบี่ที่เรียบง่าย

นางแหงนหน้ามองขึ้นไปก็เจอกับหน้ากากผีที่ดุร้ายส่องประกายใต้แสงจันทร์

รู้อยู่แล้วว่าคนผู้นี้เย็นชาแต่อบอุ่นและกล้าหาญ เขาจะทิ้งนางไว้คนเดียวได้อย่างไร?

นางเช็ดหน้าเช็ดตาด้วยแขนเสื้อ และอ้าปากอย่างสมเพช “ข้ากลัว! ข้าไม่เคยเดินทางตอนกลางคืนคนเดียวมาก่อน!”

เสียงของชายหน้ากากผีทุ้มมากราวกับว่าเขาจงใจเปลี่ยนเสียง “ข้าบาดเจ็บไม่อาจไปส่งเจ้าได้”

“แต่ท่านอยู่เป็นเพื่อนข้าได้ ไม่อย่างนั้นหากหมาป่าพวกนั้นกลับมาอีกข้าจะทำอย่างไร?”

“เจ้าไม่ควรตามข้ามา”

ชิงฮว่าเม้มปาก ท่าทางขึงขัง “แต่ข้าตามมาแล้วไง”

การกระทำไร้สาระของนางทำให้ชายสวมหน้ากากผีทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย เขายันพื้นด้วยดาบ พยายามนั่งลงห่างจากเธอเล็กน้อย

ชิงฮว่าปาดน้ำตาบนใบหน้าของนางอย่างมีความสุขและฉีกยิ้มทันที ราวกับลูกหมาน้อยที่กระดิกหาง ก่อนจะเอนตัวไปข้างหน้าและนั่งลง

อีกฝ่ายเอามือยันพื้นแล้วถอยห่างจากนางสามฉื่อ อาจเพราะกระเทือนถึงบาดแผลเขาจึงต้องสูดลมหายใจเข้า

“ทั้งๆ ที่บาดเจ็บยังจะทำเป็นฝืน ข้าช่วยพันผ้าให้ท่านเอาไหม?”

“ไม่ต้อง”

ชายหน้ากากผีปฏิเสธ เขาเปิดเสื้อและดึงชายกางเกงขึ้น

เหลิ่งชิงฮว่าเห็นว่าเขามีแผลที่หัวเขาจริงๆ ซ้ำเลือดยังชุ่มไปทั่วกางเกง แม้บาดแผลจะกว้างเพียงหนึ่งชุ่น แต่น่าจะลึกพอสมควร

ชายสวมหน้ากากผีทำความสะอาดดาบในมืออย่างระมัดระวัง ดึงกิ่งไม้ที่ตายแล้วและหญ้าแห้งที่อยู่ใกล้หยิบพับไฟออกจากแขนเสื้อ ก่อนจะเขย่ามันและจุดไฟ และเผาปลายดาบด้วยไฟเพื่อฆ่าเชื้อ จากนั้นก็กรีดเข้าไปในบาดแผลอย่างไม่ลังเล

ชิงฮว่าตกใจจนขดตัว นางปิดปากสนิทไม่กล้ามอง

ชายหน้ากากผีกัดฟันก่อนจะคว้านเอาสะเก็ดออกมาจากบาดแผล

ชิงฮว่าอดไม่ได้ที่จะมองผ่านนิ้ว แสงไฟสาดส่องลงมาจนมองเห็นเค้าโครงหลังหน้ากากผี เหงื่อของเขาหยดลงมา แก้มของเขาขบแน่น เส้นเลือดปูดบวม เต็มไปด้วยกลิ่นอายของบุรุษผู้มุ่งมั่น