ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 699

ท้องฟ้าสว่างไสว

มู่หรงฉีเข้าวัง และเอาเรื่องนักรบมั่วเป่ยผู้กล้าซึ่งตั้งใจฆ่าปิดปากใต้เท้าหลู่ที่จับได้ตอนกลางคืนมากราบทูลต่อฮ่องเต้

ฮ่องเต้มีความสุขกับเรื่องไม่คาดฝันจริงๆ

ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองจริงๆ ปราบใต้เท้าหลู่ได้ แล้วยังลงโทษเกี่ยวกับความผิดขององค์ชายอันต๋าได้ด้วย

ฮ่องเต้ไม่มีอารมณ์เสด็จออกว่าราชการแล้ว เขารีบสั่งให้คนไปพาใต้เท้าหลู่เข้าวัง จากนั้นให้มู่หรงฉีพานักรบผู้กล้าไปยังห้องทรงพระอักษรของตนเองเพื่อเข้าสู่กระบวนการไต่สวน

นักรบผู้กล้าได้สติแล้ว แต่กลับไม่ได้เบาะแสอะไรที่เป็นประโยชน์จากเขาเลยสักนิด นอกจากเขาจะรู้ว่าคนที่สั่งให้ตนเองมาวางยาใต้เท้าหลู่คือองค์ชายอันต๋า เรื่องอื่นๆ เขาไม่รู้เลยสักอย่าง

หลังจากขายผ้าเอาหน้ารอด ก็รีบสั่งให้คนไปศาลาพักม้า และเชิญองค์ชายอันต๋ามาทันที

คนแรกที่เข้าวังคือใต้เท้าหลู่

ใต้เท้าหลู่ผ่านการล้างหน้าบ้วนปากอย่างง่ายๆ และเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าสะอาดเหมาะสมแล้ว ถึงแม้หน้าตาจะธรรมดา แต่ตอนเดินเหินกลับดูองอาจห้าวหาญ และดูมีมาดเล็กน้อย

ฮ่องเต้ปฏิบัติต่อเขาด้วยความกรุณาและน่าเกรงขาม

พอพบหน้ากัน อย่างแรกฮ่องเต้แสดงอำนาจด้วยการไต่สวนเขาว่าสมรู้ร่วมคิดกับเสด็จอารองเพื่อทำการซื้อขายปืนจริงหรือไม่

ใต้เท้าหลู่ยอมรับโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย

จากนั้นถามอีกครั้ง เรื่องลักพาตัวเหลิ่งชิงฮวนและเรื่องที่ข้าปิดปากเชลยศึกมั่วเป่ย เขายอมรับอย่างตรงไปตรงมาทันที

ฮ่องเต้แสดงอำนาจด้วยการตบโต๊ะ “พวกเจ้ามั่วเป่ยไม่สนใจอำนาจฉางอันของข้า รังแกคนอื่นเกินไปแล้ว”

ซ้ำยังแสดงอำนาจว่าจะจับใต้เท้าหลู่ลงไปฟันทิ้ง เพื่อขู่ขวัญเขา ใต้เท้าหลู่เลยชิงยอมรับก่อน

เขากล่าวอย่างจริงใจว่า “ฝ่าบาท ข้าน้อยเลอะเลือนไปชั่วขณะหนึ่ง โดนคนบงการ จึงทำเรื่องมิควรพวกนี้ บัดนี้เสียใจในสิ่งที่ทำลงไป ฝ่าบาทโปรดให้โอกาสข้าน้อยเปลี่ยนแปลง ข้าน้อยจะพูดทุอย่างที่ทราบออกมาให้หมดแน่นอน”

นี่เรียกว่าผู้รู้สถานการณ์ คือผู้มีปัญญาเป็นเลิศ

ฝ่าบาทอำพรางความตื่นเต้นดีใจบนใบหน้าหลังจากแผนการสำเร็จ “เช่นนั้นข้าขอถามเจ้า เรื่องพวกนี้องค์ชายอันต๋าล้วนบงการให้เจ้าทำอย่างนั้นหรือ”

ใต้เท้าหลู่ผงกหัว “พ่ะย่ะค่ะ”

“แล้วเรื่องที่อ๋องรองเลี้ยงดูและฝึกฝนทหาร พวกเจ้ารู้แค่ไหน”

ใต้เท้าหลู่กล่าวตามจริง “อ๋องรองเป็นคนที่ผู้ดูแลครอบครัวคนรองของตระกูลโฉวแนะนำให้ข้าน้อยรู้จัก และเสนอว่าต้องการระเบิดฟ้าคำรณกับปืนที่พวกเรามั่วเป่ยสร้างจำนวนหนึ่ง พอกษัตริย์มั่วเป่ยได้ยินคนอื่นยุแยง ด้วยความชราและโง่เขลา รักษาผืนแผ่นดินให้สงบสุขได้เพียงส่วนหนึ่งเท่านั้น จึงไม่สนใจเรื่องสร้างอาวุธสงคราม ส่วนองค์ชายอันต๋าแสดงความสามารถออกมาอย่างเต็มที่จนทำให้องค์ชายมั่วเป่ยหลายพระองค์ริษยา”

“ดังนั้น ข้ากับองค์ชายอันต๋าเลยหารือกันว่าจะใช้ปืนล้าหลังจำนวนหนึ่งแลกกับตำลึงเงินจำนวนมากของอ๋องรอง จากนั้นก็สามารถใช้ตำลึงเงินพวกนี้หลอมอาวุธสงครามที่ทันสมัยขึ้นเป็นการส่วนตัว ด้วยเหตุนี้จึงตอบรับการเจรจาซื้อขายนี้ ส่วนสถานการณ์ของเสด็จอารอง พวกเราทราบน้อยมาก ตอนแรกไม่ทราบตัวตนที่แท้จริงของเขาด้วยซ้ำ ต่อมาอ๋องฉีทำการตรวจสอบเรื่องราวที่เกิดขึ้นชัดเจนแล้ว จึงไม่มีอะไรจะพูด”

“เช่นนั้นคนที่สมรู้ร่วมคิดสังหารเชลยศึกมั่วเป่ยกับพวกเจ้าเป็นใคร” ฮ่องเต้ซักถามต่อ

“เป็นคนของเสด็จอารองเช่นกัน แซ่เหอ คนอื่นจะเรียกเขาว่าหัวหน้าเหอ พวกเราคิดอะไรไม่ออกเกี่ยวกับเรื่องนี้ พวกเขาเลยเป็นฝ่ายติดต่อพวกเรามา แต่ว่าคราวนี้ เขาข้ามผ่านข้า และไปหาองค์ชายอันต๋าโดยตรง”

“แล้วปืนที่มั่วเป่ยเก็บเอาไว้ที่เหอซีในตอนแรกล่ะ ตอนนี้มันอยู่ที่ไหนเจ้าคงจะรู้ตลอดสินะ”

“ไม่ทราบพ่ะย่ะค่ะ”” ใต้เท้าหลู่ส่ายหน้า “เพราะว่าปืนจำนวนนั้นบัดนี้มิได้อยู่ในมือของพวกเราแล้ว”

“หมายความว่าอย่างไร”

“องค์ชายอันต๋าสมรู้ร่วมคิดกับหัวหน้าเหอ หัวหน้าเหอรับผิดชอบฆ่าปิดปากเชลยศึกมั่วเป่ย ส่วนค่าตอบแทน ก็คือปืนกับระเบิดฟ้าคำรณพวกนั้น หลังจากพวกเขาทำสำเร็จ ก็เปลี่ยนเจ้าของ ตกอยู่ในมือของหัวหน้าเหอแล้ว”