ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 704

งานเลี้ยงภายในห้องรับแขก

มู่หรงฉีไกล่เกลี่ยอย่างมีไมตรีจิต ไกล่เกลี่ยไปไกล่เกลี่ยมา ก็รินน้ำให้เขามากเกินไป ใต้เท้าหลู่ตาพร่ามัว พูดจาไม่ค่อยคล่องแคล่วแล้ว

แต่ทว่าพูดความจริงออกมาหลังจากเมาประโยคนี้คงจะไม่ใช้กับเขาไม่ได้ หลังจากเมาเหล้าใต้เท้าหลู่ยังคงปลิ้นปล้อน เหมือนกับปลาไหล ใช้เล่ห์เหลี่ยมเก่งมาก

มู่หรงฉีไม่กล้าสอบสวนชัดเจนมากเกินไป เขายืนขึ้น คิดจะสั่งให้คนพาใต้เท้าหลู่กลับห้องพักแขก

เพิ่งจะลุกขึ้นยืน ประตูห้องก็เปิดออก ปีเตอร์เดินเข้ามาอีกครั้ง ความโกรธเคืองหายไปจนหมดสิ้น ใบหน้าเต็มไปด้วยความอิ่มเอมใจ แถมยังทักทายเขาอย่างสนิทสนม

รองแม่ทัพอวี๋ที่อยู่ตรงประตูทำท่าบอกมู่หรงฉีอย่างภาคภูมิใจว่าสำเร็จแล้ว

นี่ทำให้มู่หรงฉีรู้สึกประหลาดใจมาก รองแม่ทัพอวี๋มีความสามารถเมื่อไหร่กัน วาทศิลป์เก่งกาจคงจะไม่พอชมเชยเสียแล้ว เก่งจริงๆ!

ใต้เท้าหลู่เห็นปีเตอร์กลับมาอีกครั้ง จึงทำการหยอกล้อ

ปีเตอร์นั่งลงตรงหน้าใต้เท้าหลู่ ยกจอกเหล้าขึ้นมาดื่มให้เขา อาการไม่มีความสุขเมื่อสักครู่หายไปแล้ว

ใต้เท้าหลู่กำลังดื่มอย่างมีความสุข ส่งมาล้วนไม่ปฏิเสธ ร่างกายโยกไหวอย่างสะลึมสะลือ ไม่นานทั้งสองคนก็กอดคอกันอีกครั้ง และคุยกันอย่างสนิทสนม

มู่หรงฉีนั่งอยู่ด้านข้าง มองฉากนี้อย่างเงียบๆ

รองแม่ทัพอวี๋ซึ่งอยู่ตรงประตูทำการปิดประตูห้องแน่นสนิท

ปีเตอร์นำไม้กางเขนบนคอลงมา แล้วเอาให้ใต้เท้าหลู่ดู ไม้กางเขนแกว่งไปแกว่งมาตรงหน้าเขา “พระเจ้า บอกให้ข้าอภัยให้กับความผิดของเจ้า! จะซักล้างความชั่วร้ายของเจ้าภายในความฝันของเจ้า”

ลูกตาของใต้เท้าหลู่แกว่งไปมาตามไม้กางเขน แกว่งไปแกว่งมา ก็หลับตาลงและเอนกายพิงพนักเก้าอี้ เหมือนตกอยู่ในสภาวะหลับลึกแล้ว

ปีเตอร์หันหน้าไปถามมู่หรงฉีอย่างฝืนๆ “โอเคแล้ว จะถามอะไร”

มู่หรงฉีกล่าวเบาๆ ว่า “อาวุธสงครามที่แท้จริงของมั่วเป่ยในปัจจุบัน”

ปีเตอร์ซักถามตามนั้นด้วยน้ำเสียงสุขุม

ใต้เท้าหลู่หลับตา ริมฝีปากเปิดๆ ปิดๆ “ตอนนี้มั่วเป่ยมีกองพันอาวุธโดยเฉพาะ จัดสรรระเบิดฟ้าคำรณเหลือล้น”

“แล้วปืนล่ะ”

ใต้เท้าหลู่ส่ายหน้า “ไม่มี”

“ไม่มีหรือ” มู่หรงฉีชะงัก และพูดโพล่งออกมาว่า “จะเป็นไปได้อย่างไร”

ปีเตอร์พูดตาม “จะเป็นไปได้อย่างไร”

“วิธีการหลอมลูกกระสุนต้องประณีต แม่นยำ ต้องใช้แท่นกลึงกับกรรมวิธีหลอมทองแบบทันสมัย การทำด้วยมือไม่มีทางได้มาตรฐาน ช่างฝีมือใช้เวลาครึ่งเดือนก็อาจจะไม่สามารถสร้างลูกกระสุนปืนที่พอไปวัดไปวาได้ “

“ข้าสร้างโรงงานผลิตลูกกระสุนปืนที่มั่วเป่ยโดยเฉพาะ กินระยะเวลาห้าปี ลูกกระสุนปืนที่สร้างออกมาได้มาตรฐานมีแค่หนึ่งร้อยกว่านัด อีกอย่างหนึ่งร้อยนัดนี้อยู่ในขั้นตอนใช้งาน มีความเป็นไปได้ที่จะเป็นอันตรายต่อตัวเองตลอดเวลา”

“ดังนั้นถึงแม้ข้าจะพยายามผลิตอย่างประณีตและปรับปรุงปืนพกให้ดีขึ้น แต่ก็เป็นเพียงสิ่งไร้ค่า ไม่มีลูกกระสุนก็ใช้การไม่ได้ ทั้งหมดล้วนเป็นทองแดงชำรุดและเหล็กเน่า”

คำพูดของเขาทำให้มู่หรงฉีนึกขึ้นได้ว่านักฆ่าที่ถูกส่งมาสังหารใต้เท้าหลู่วันนั้น เกิดเหตุขึ้นอย่างกะทันหันขณะที่ยิงปืน ลูกกระสุนเกิดการระเบิด คนอื่นไม่ได้รับบาดเจ็บ แต่คนถือปืนถูกระเบิดจนเกือบตาย ดูเหมือนว่าใต้เท้าหลู่จะไม่ได้พูดเท็จ”

มิน่าล่ะช่างฝีมือทางฉางอันถึงคิดหาวิธีไม่ออก และหาวิธีทำเลียนแบบไม่ได้