ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 707

ในวันรุ่งขึ้นใต้เท้าหลู่ต้องย้ายออกจากจวนท่านอ๋อง ย้ายเข้าไปอยู่ในจวนใหม่ที่ฮ่องเต้ประทานให้ มู่หรงฉีสร้างความวุ่นวายอีกครั้งด้วยการจัดงานเลี้ยงในหอฝูเซิง ทั้งยังเชิญท่านอ๋องและบุคคลสำคัญหลายคนในราชสำนักมาร่วมแสดงความยินดีกับใต้เท้าหลู่ นั่นเป็นผลให้ใต้เท้าหลู่ไม่สามารถหาโอกาสพูดคุยกับชิงฮวนตามลำพังได้ ยิ่งไม่สามารถข่มขู่เอาแหวนต่อหน้ามู่หรงฉีได้

เหลิ่งชิงฮวนสัมผัสได้ถึงแผนการช่วยเหลือบางอย่างที่มู่หรงฉีทำ

เมื่อมู่หรงฉีรู้ว่าไม่จำเป็นต้องกังวลอะไรกับมั่วเป่ย เขาจึงไม่ใส่ใจอีกต่อไป เว้นแต่จะมีการสมคบคิดบางอย่าง

มู่หรงฉีทำให้เธอมั่นใจโดยบอกว่าทุกอย่างขึ้นอยู่กับเขา แน่นอนว่าชิงฮวนเชื่อ...เธอเชื่อว่าชายคนนี้สามารถปกป้องเธอจากอุปสรรคต่างๆ ในโลกใบนี้ได้

เมื่อเวลาใกล้เที่ยง โฉวซือเส่าแอบปีนข้ามกำแพงเข้ามาด้านใน

ทันทีที่เท้าของเขากระทบกับพื้น ฮวนฮวนซึ่งไม่เป็นมิตรกับเขาสักเท่าไรเริ่มเห่าทันที โฉวซือเส่าหันไปแยกเขี้ยวพลางกระทืบเท้าใส่ฮวนฮวน

“ข้าเคยจับเจ้าใส่ไว้ในโลงหรืออย่างไร ทำไมถึงแค้นฝังใจเช่นนี้ ผ่านมาตั้งหลายปีแล้วยังไม่ข้าอีกหรือ”

“โฮ่ง! โฮ่ง!” ฮวนฮวนเห่าด้วยความไม่เกรงกลัว

“ดูก็รู้ว่ามู่หรงฉีเป็นคนสอนเจ้าสินะ เขาคงกลัวว่าข้าจะแอบเข้าไปในเรือนของเขา”

“โฮ่ง!”

เหลิ่งชิงฮวนที่กำลังนอนอาบแดดอยู่ในสนามด้านหน้า โดยมองไปยังคนกับสุนัขที่กำลังโต้กันอย่างสนุกสนาน

โฉวซือเส่าแต่งกายด้วยเสื้อผ้าสีแดงซึ่งดูสว่างแสบตาเป็นพิเศษ

“ท่านใส่เสื้อผ้าสีสดใสเช่นนั้น ไม่แปลกเลยที่ฮวนฮวนของข้าจะไม่ชอบท่าน โชคดีที่สุนัขน่ะตาบอดสี ไม่เช่นนั้นท่านเดินไปไหนคงจะมีแต่สุนัขวิ่งไล่ตาม”

โฉวซือเส่าหันไปมองเหลิ่งชิงฮวนบนเก้าอี้หวาย “อ้อ ที่แท้เจ้านายของมันก็อยู่ตรงนี้นี่เอง ถึงว่าทำไมจึงเห่าเก่งนัก”

ชิงฮวนห้ามปรามฮวนฮวน ก่อนจะถามต่อว่า “ท่านมาที่นี่ทำไม”

“ข้าได้ยินมาว่าอวิ๋นเช่อไม่สนใจเหล่ยอวี้แล้ว แต่กลับไปแย่งภรรยากับเหล่าอวี๋ ในฐานะพ่อทูนหัวข้าจะปล่อยให้เป็นแบบนั้นไม่ได้ ไม่อย่างนั้นคนจะครหาได้ว่าพ่อไม่สั่งสอน”

ชิงฮวนตอบเบาๆ “แม้ว่าอวิ๋นเช่อจะไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของท่าน แต่นิสัยชอบสาวงามนั้นมาจากท่านโดยแท้ ไม่โทษแล้วจะโทษใครล่ะ”

โฉวซือเส่าลูบจมูก “เฮ้อ ดังคำกล่าวที่ว่าลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นอย่างไรเล่า จะปล่อยไปแบบนี้ไม่ได้ ไม่อย่างนั้นต้องมีหญิงสาวอีกกี่คนที่ต้องเสียใจในอนาคต”

ชิงฮวนชำเลืองมองเขาด้วยความประหลาดใจ “แปลกจริง นั่นเป็นเพราะท่านสอนมาไม่ใช่หรือ ท่านบอกให้เขามีทายาทเอาไว้สืบทอดตระกูลโฉวเยอะๆ ตอนนี้จะมากลับคำแล้วหรือ”

โฉวซือเส่าเอานิ้วพันผมสีดำบนไหล่อย่างไม่ตั้งใจพร้อมกับเอนตัวพิงต้นไม้ “ตอนนี้มาตรฐานแตกต่างออกไปแล้ว ในอดีตข้าเลี้ยงเขาเหมือนลูกชาย แน่นอนว่ายิ่งมีลูกสะใภ้มากเท่าไรยิ่งดี”

“แล้วตอนนี้ล่ะ”

“หากว่า...หากว่าข้ากับเหล่ยอวี้จะมีลูกกันจริงๆ ล่ะ”

ชิงฮวนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “ตอนนี้ท่านเห็นอวิ๋นเช่อเป็นลูกเขยหรือไง ต่อให้ท่านจะพยายามหามรุ่งหามค่ำจนมีลูกสาว ก็ยังตามหลังอวิ๋นเช่ออยู่หกปีอยู่ดี”

“มันเรียกว่าตัดไฟแต่ต้นลม แม้ว่าเจ้าจะมีเด็กอยู่ในครรภ์อีก แต่ใครใช้ให้ข้าถูกใจอวิ๋นเช่อกันล่ะ แม้ว่าข้าจะต้องสูญเสียลูกสาวและสินสอดก็ไม่เป็นไร ข้าหวังแค่ว่าจะพาตัวลูกสาวของเจ้ากลับไปเป็นสะใภ้”

“ช่างคิดการณ์ไกลจริงเชียว” ชิงฮวนเม้มริมฝีปาก “คงทำอะไรอวิ๋นเช่อไม่ได้แล้ว เสด็จปู่ของเขาสอนโหดร้ายยิ่งกว่าท่านเสียอีก”

เมื่อพูดถึงฮ่องเต้ เขาได้แต่ก้มหน้าลง ไม่มีอะไรจะเถียงอีกต่อไป

ก่อนที่จะนั่งลงบนม้านั่งขนาดเล็กตรงหน้าชิงฮวนและเปลี่ยนเรื่องคุย “ข้าได้ยินมาว่าใต้เท้าหลู่กำลังจะย้ายออกไปแล้วในวันนี้ ข้าไม่ชอบเขาเสียเลย”

เดิมทีฉันก็เป็นลูกสะใภ้ที่ถูกรังแกมาตลอด จะทำอะไรได้ล่ะ