ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 716

อ๋องเฮ่าอยู่ในห้องหนังสือ กำลังขีดๆเขียนๆ อยู่ในชุดขาวบริสุทธิ์

ประตูห้องหนังสือเปิดออก ทหารอารักขาที่ประตูทางเข้าห้องหนังสือ เหมือนเห็นเหลิ่งชิงเหยา ก็รีบขวางเธอไว้ “พระชายารองหยุดก่อน”

จนถึงวันนี้ เหลิ่งชิงเหยารู้สึกได้อยู่ลึกๆ เหมือนตัวเองเป็นแขกที่ไม่ได้รับเชิญบุกเข้าไปในจวนอ๋องเฮ่า แม้จะอยู่ด้วยกันมาห้าปีแล้ว แต่ตัวเองก็ยังคงเข้าไม่ได้กับที่นี่

แม้ว่าอ๋องเฮ่าจะดีกับตัวเอง เคารพซึ่งกันและกัน แต่ว่าในคำว่าเคารพนี้ เต็มไปด้วยความสุภาพและความเหินห่าง เทียบไม่ได้กับสิ่งที่เขาปฎิบัติต่อพระชายาเฮ่า

แม้แต่บ่าวรับใช้ในจวนอ๋องนี้ ก็เหมือนไม่เคยเห็นตัวเองเป็นเจ้านายเลย

เธอเชิดหน้าขึ้น ไม่ได้สนใจทหารอารักขา หันไปตะโกนเรียกตรงห้องหนังสือ “ท่านอ๋อง หม่อมฉันมาหาท่านมีเรื่องสำคัญ”

คิ้วของอ๋องเฮ่าขมวดเข้าหากันโดยไม่รู้ตัว เก็บกระดาษที่อยู่ข้างมืออย่างช้าๆ วางพู่กันในมือลง พูดเสียงเรียบ “เข้ามา”

เหลิ่งชิงเหยาเดินข้ามทหารอารักขา เข้าไปในห้องหนังสือ และปิดประตูด้านหลังลง

อ๋องเฮ่าเงยหน้าขึ้น “สีหน้าของเจ้าดูไม่ค่อยดี ไม่เหมาะที่จะเดินไปไหนมาไหน ควรที่จะพักผ่อน เจ้าก็รู้ ว่าข้าตั้งตารอเด็กคนนี้มานานแล้ว”

สายตาอ่อนโยนเหมือนน้ำ รอยยิ้มริมฝีปาก แต่งงานมาแล้วห้าปี เหลิ่งชิงเหยายังคงใจเต้าตุ้บๆ

เธอรวบรวมความกล้า “ชิงเหยามีเรื่องที่อยากจะบอกท่านอ๋องเพคะ”

“มีอะไร?”

เธอกัดฟัน คุกเข่าลงกับพื้น “ชิงเหยามีความผิด ขอท่านอ๋องโปรดอภัยด้วย”

อ๋องเฮ่าตกใจ รีบลุกขึ้น ประคองเธอขึ้นมาจากพื้น หงุดหงิดเล็กน้อย

“บอกเจ้ากี่ครั้งกี่หนแล้ว ให้เจ้าระวัง พื้นมันเย็น ทำไมถึงยังไม่ขยับนั่งคุกเข่าอยู่? หากลูกของข้าเกิดเหตุเป็นอะไรไป ข้าจะไม่อภัยเจ้าเด็ดขาด!”

ประโยคสุดท้าย น้ำเสียงดูดุดัน

เหลิ่งชิงเหยารีบกลืนคำพูดลงไปอย่างหวาดกลัว

อ๋องเฮ่าปลอบอย่างอดทนต่อไป “เป็นเพราะชั่วหนึ่งข้าไม่ได้ไปที่บ้านของเจ้า เจ้ากำลังโกรธเคืองข้าอยู่เหรอ?

ท่านหมอบอกแล้ว ว่าตอนนี้ครรภ์ของเจ้ายังไม่นิ่ง ข้าไม่สามารถนอนร่วมเตียงเดียวกับเจ้าได้ ถ้าเกิดข้าเห็นเจ้า แล้วควบคุมตัวเองไม่ได้จะทำยังไง? อย่ามาก่อเรื่องวุ่นวายนะ จะเป็นแม่คนอยู่แล้ว”

คำพูดของท่านอ๋องยิ่งเอาอกเอาใจ คำสารภาพที่เหลิ่งชิงเหยาเตรียมมาก็ยิ่งพูดไม่ออก

เธอกลัวมากจริงๆ ว่าความรักโปรดปรานนี้จะหายไป นี่คือความลำบากที่ตัวเองยอมเพื่อให้ผ่านพ้นไปด้วยดี กว่าจะได้มามันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

แต่ถ้าไม่สารภาพ ตัวเองก็จะไม่มีทางฟื้นคืนได้อีก

เธอรวบรวมความกล้าอีกครั้ง “ไม่ใช่เพคะ ท่านอ๋อง ท่านฟังชิงเหยาพูดก่อน ชิงเหยาขอโทษ การตั้งครรภ์ของข้าจริงๆแล้ว...”

ประตูห้องหนังสือถูกผลักออกจากด้านนอก พระชายาเฮ่าเดินก้าวเข้ามา ในมือถือถาดรองอันหนึ่ง ยิ้มแย้มแจ่มใส “ที่แท้น้องก็อยู่ที่นี่เอง ขอโทษที่มารบกวน”

เหลิ่งชิงเหยายิ้มอย่างเยือกเย็น เห็นๆอยู่ว่าเมื่อกี้มีคนคาบข่าวไปบอก ตอนนี้ยังมาเสแสร้งต่อหน้าท่านอ๋องอีก

เมื่อท่านอ๋องเห็นพระชายาเฮ่า ก็รีบปล่อยมือที่ประคองเหลิ่งชิงเหยาทันที “เจ้ามาก็ดีแล้ว หลายวันมานี้ชิงเหยาอยู่ที่บ้านจิตใจหดหู่ หากท่านหมอบอกว่าครรภ์มั่นคงแล้ว เจ้าก็พานางไปเดินเล่น สูดอากาศบ้าง”

พระชายาเฮ่าวางถาดที่อยู่ในมือลงกับโต๊ะ ยกถ้วยซุปขึ้นมา ใช้ช้อนคนเบาๆสองสามที “ท่านอ๋องย่อมปวดใจน้องสาว ซุปนกพิราบตุ๋นสมุนไพรชามนี้ท่านก็อย่าดื่มเลยก็แล้วกัน ให้น้องได้บำรุงร่างกายแทนก็แล้วกัน”

ตอนนี้เหลิ่งชิงเหยาเห็นพระชายาเฮ่า เหมือนกับกำลังเห็นหญิงอสรพิษ รีบปฏิเสธทันที “ขอบพระทัยในน้ำใจของพระชายา ไม่ต้องหรอก หม่อมฉันเพิ่งกินมา”

พระชายาเฮ่าหันไปยิ้มแล้วมองเธออย่างละเอียด “คำนวณดูแล้ว เหมือนว่าครรภ์ของเจ้าจะวางใจได้ อย่างมากก็อีกเดือนนึง ท้องก็คงเริ่มโตแล้วสินะ? ถือโอกาสตอนที่ร่างกายยังคล่องแคล่ว ควรจะออกไปเดินเล่นบ้าง”