ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 717

เห็นได้ชัด ว่าคนตรงหน้าร่างกายบอบบาง เพียงลมพัดก็ล้มลงได้

แม้แต่ฟันของเหลิ่งชิงเหยาก็สั่นอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่ “หม่อมฉันต้องการจะพบท่านอ๋อง ถ้าไม่เจอท่านอ๋องหม่อมฉันไม่ไป”

พระชายาเฮ่าส่งสายตาให้แม่เฒ่าที่อยู่ด้านหลัง แม่เฒ่าถอยหลังออกไปอย่างรู้ความ

พระชายาเฮ่าก้มลง แล้วถามด้วยรอยยิ้มอย่างเยือกเย็น “พบท่านอ๋องทำไมเหรอ? จะบอกท่านอ๋องเรื่องที่เจ้าไม่ได้ท้องงั้นเหรอ?”

เหลิ่งชิงเหยากัดฟัน “แล้วจะให้ทำยังไง? หม่อมฉันผิดไปแล้ว ไม่ควรปิดบังท่านอ๋อง”

พระชายาเฮ่าถอนหายใจอย่างน่าเสียดาย “เจ้ารู้หรือไม่ ว่าท่านอ๋องตั้งตารอลูกคนนี้มานานแค่ไหน? เจ้าฝืนทนให้ความหวังของท่านอ๋องต้องสูญเปล่า แล้วเต็มไปด้วยความผิดหวังงั้นเหรอ? เจ้าไม่กลัวว่าท่านอ๋องจะโกรธเจ้า ต่อไปภายหน้าก็จะไม่รักเจ้าอีกหรือไง?”

เหลิ่งชิงเหยาน้ำตาไหลออกมาไม่หยุด จ้องมองใบหน้าพระชายาเฮ่าผ่านหยดน้ำตา “ทั้งหมดนี้มันเป็นกับดักของท่าน!”

พระชายาเฮ่ายิ้มอ่อน “ทำไมน้องถึงพูดเช่นนี้ล่ะ? เจ้าเป็นคนสมคบคิดกับท่านหมอโกหกเรื่องการตั้งครรภ์ มันเกี่ยวอะไรกับข้าล่ะ?”

จริงๆแล้ว เธอไม่สามารถจับจุดอ่อนของพระชายาเฮ่าได้เลย แม้จะรู้ดีอยู่แก่ใจ

“ท่านต้องการอะไรกันแน่? ทำไมถึงไม่ให้ข้าสารภาพกับท่านอ๋อง? ท่านจะให้ข้าลำบากใจไปจนถึงเมื่อไหร่?”

“จุ๊จุ๊ นี่เป็นน้ำใจของเจ้าเองไม่ใช่หรือไง? ข้าก็แค่ปล่อยให้เป็นไปตามสถานการณ์เท่านั้นเอง ผิดด้วยเหรอ?” พระชายาเฮ่าเหลือบตามองต่ำอย่างดูถูก “อีกอย่าง ข้าเองก็ช่วยเจ้าปิดบังอำพราง ใช้แผนต้นหลี่ตายแทนต้นท้อ ช่วยเจ้าอีกแรงนึง ไม่ดีหรือไง?”

เหลิ่งชิงเหยาเงยหน้ามองด้วยความตกใจ ไม่เข้าใจกับความหมายที่เธอพูด

พระชายาเฮ่าพูดอย่างไม่รีบร้อน “ข้ากับท่านอ๋องแต่งงานกันมาตั้งหลายปี ไม่เคยมีทายาทมาโดยตลอด แต่จวนอ๋องเฮ่าไม่สามารถมีลูกหลานสืบสกุลต่อไปแบบนี้ได้ ตอนแรกฮ่องเต้ต้องให้ท่านอ๋องแต่งอนุอยู่หลายครั้ง ท่านอ๋องก็ปฏิเสธ จนกระทั่งเจ้าแต่งเข้าจวนอ๋องเฮ่ามา

ถ้าหาก เจ้าสามารถตั้งท้องลูกชายได้ในครั้งเดียว จวนท่านอ๋องก็จะมีผู้สืบสกุล เชื่อว่าต่อไปฮ่องเต้ก็จะไม่ยัดคนมาที่จวนอ๋องเฮ่าอีก เจ้ากับข้าสองพี่น้องเลียนแบบเอ๋อร์หวงหนี่ว์อิง อยู่ด้วยกันอย่างกลมเกลียว ช่วยกันปรนนิบัติท่านอ๋อง ไม่ดีหรือไง?”

“ที่แท้ท่านก็รู้อยู่แล้ว ว่าหม่อมฉันไม่ได้ตั้งครรภ์”!

“มันสำคัญด้วยเหรอ?” พระชายาเฮ่าถามกลับ

“หม่อมฉัน หม่อมฉันคิดว่า...”

“คิดว่าข้ารู้เห็นพ้องไปกับเจ้าด้วยใช่หรือไม่?”

“นี่เป็นความผิดฐานหลอกลวงเบื้องสูง”

“ในเมื่อปกปิดมานาน เชื่อว่าเจ้าต้องมีความคิดแบบนี้มาก่อน ในจวนอ๋องเฮ่ามีเพียงเจ้ากับข้า เจ้าไม่พูด ข้าไม่พูด ท่านหมอเป็นคนของข้า สามารถปิดปากเงียบได้ ใครมันจะไปรู้?

เมื่อถึงเวลานั้นเจ้าทำให้ฐานะของเจ้ามั่นคง ข้าเองก็ไม่ต้องมีคนมาแย่งชิงความโปรดปรานข้าอีก จวนอ๋องก็มีลูกหลานสืบทอดวงศ์ตระกูลต่อ ยิงปืนนัดเดียวได้นกสามตัว ทำไมถึงไม่เห็นด้วยล่ะ?”

เหลิ่งชิงเหยาคิดถึงความเป็นไปได้ในการกระทำของพระชายาเฮ่า เพียงแต่ไม่คิดเลยว่า นางจะตัดสินใจทำเช่นนี้

พระชายาเฮ่าก้มตัวลง ถามอย่างช้าๆ “เป็นยังไง? ดีกว่าที่เจ้าไปสารภาพผิดตอนนี้ แล้วต้องสูญเสียคนรักไปมากกว่าเยอะเลยใช่ไหมล่ะ?”

เหลิ่งชิงเหยาพูดอย่างตะกุกตะกัก “หากวันหน้าท่านอ๋องรู้เรื่องเข้า ก็จะยิ่งโกรธมากขึ้น”

“ท่านฝั่งท่านอ๋อง มีข้ารับโทษด้วย เจ้าจะกลัวอะไร? เจ้าไปพักฟื้นอยู่ที่หมู่บ้านให้สบายใจก็พอ”

“ทำไมต้องให้ข้าไปจากท่านอ๋องด้วย?’

“ยังต้องถามอีกเหรอ? เจ้าอยู่ใกล้ชิดกับเหลิ่งชิงฮวนขนาดนั้น นางรู้วิชาการแพทย์ สายตาเฉียบแหลม เจ้าไม่กลัวความแตกต่อหน้านางหรือไง?”