ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 720

ความลังเลของชิงฮวน ทำให้แววตาของอ๋องเซวียนที่เป็นประกายมืดมนลงเล็กน้อย

เขาอยากถามชิงฮวนมากว่า เชื่อคำพูดของตัวเองหรือไม่ แต่ก็กลืนมันกลับลงไป ราวกับไม่มีความกล้า

ชิงฮวนจดจ่ออยู่กับอาการป่วยของอ๋องเซวียน ไม่ทันได้สังเกตเห็น ทำได้แค่เพียงให้ยาบรรเทาอาการปวดไปก่อนชั่วคราว กำชับพระชายาเซวียน ถ้าครั้งหน้าอ๋องเซวียนอาการปวดหัวกำเริบอีก ทางที่ดีให้ส่งคนไปแจ้งข่าวให้ตัวเองทราบจะดีกว่า บางทีมาตรวจตอนที่มีอาการกำเริบอาจจะได้ผล

พระชายาเซวียนคิ้วขมวดอยู่ตลอดเวลา รอให้ชิงฮวนออกมาจากห้องของอ๋องเซวียน จึงเอ่ยปากขึ้น “แม้ว่าเรื่องครั้งก่อน เขาตัดความสัมพันธ์กับข้า แต่ว่า นิสัยของเขาข้าเข้าใจดี ไม่มีทางที่จะทำเรื่องไร้สาระทำร้ายอวิ๋นเช่อได้หรอก นอกเสียจากถูกน่าจาอี๋นั่วหลอกให้หลงใหล”

“ตอนนี้เขายังคงลุ่มหลงน่าจาอี๋นั่วอยู่เหมือนเดิมงั้นเหรอ?”

พระชายาเซวียนสีหน้าระทมทุกข์เล็กน้อย “ตอนนี้เนื่องจากร่างกายของเขา ประกอบกับความไม่สบายใจ ไม่ได้หมกหมุ่นกับเรื่องนี้เหมือนแต่ก่อน แต่ข้าก็ยังไม่สามารถพูดได้ว่าน่าจาอี๋นั่วไม่ดี เห็นได้ว่าสับสนมากแค่ไหน!”

ชิงฮวนยาที่น่าจาอี๋นั่วจัดให้กับจินอู่ “ถ้าอย่างนั้นช่วงนี้น่าจาอี๋นั่วได้จัดยาเม็ดอะไรให้กับเสด็จพี่ใหญ่ไหม?”

พระชายาเซวียนส่ายหัวอย่างมั่นใจ “ไม่มี วันนี้นางยังสั่งให้คนเอายามาให้ชามหนึ่ง บอกว่ารักษาอาการปวดหัว ข้าดมดูแล้วได้กลิ่นเหมือนเลือด เห็นแล้วน่าสะอิดสะเอียน เลยรีบสั่งให้คนเอายาไปทิ้งในสวนดอกไม้ ไม่ได้ให้เสด็จพี่ของเจ้ากิน”

ตอนหลังหรูอี้บอกกับตัวเอง หลังจากที่จินอู่หยุดกินยาไปห้าวันก็ฟื้นคืนสติจนสมบูรณ์ หากน่าจาอี๋นั่วให้อ๋องเซวียนกินยาแบบเดียวกัน เวลาก็ผ่านล่วงเลยมานาน ก็ควรที่จะตื่นตัวขึ้นแล้วสิ?

“ยานั่นท่านเอาไปทิ้งไว้ที่ไหนแล้ว?”

พระชายาเซวียนยกมือชี้ “อ้อ ให้คนเอาไปทิ้งที่หัวมุมตรงนั้นแล้ว”

เหลิ่งชิงฮวนเดินไปด้วยความสงสัย เพียงเพราะความอยากรู้อยากเห็น อยากจะดูว่ายาที่น่าจาอี๋นั่วจัดให้อ๋องเซวียนคือยาอะไรกันแน่ ยังไม่ทันได้เข้าใกล้ พระชายาเซวียนที่อยู่ด้านหลังก็สูดลมหายใจเข้า เดินก้าวเท้ายาวๆผ่านตัวเองไป เดินไปหยุดที่หน้าสวนดอกไม้

“ทำไมถึงเป็นอย่างนี้?”

ชิงฮวนมองไปตามทางที่เธอมอง ก็ต้องตกใจ มันควรจะเป็นดอกโบตั๋นที่บานสะพรั่งอย่างมีชีวิตชีวา แต่ตอนนี้ดอกไม้พวกนี้กลับเหี่ยวเฉาจนหมด กลีบดอกไม้กลายเป็นสีดำ

ในดินที่อยู่ใต้ดอกไม้ ก็มีของเหลวหนืดๆสีดำอยู่ เมื่อก้มลงไปเพ่งมอง ยังมีผึ้งสองตัวแข็งตายอยู่

จริงๆ มันเป็นอย่างนี้ไปได้ยังไง?

“ยาพิษ ในยานั้นต้องมีพิษอยู่แน่นอน!” พระชายาเซวียนอุทานด้วยความตกใจ “ผู้หญิงคนนี้ทำไมถึงได้อำมหิตขนาดนี้? โชคดีที่ข้าทิ้งยาไป ไม่ได้ให้เขากินยา ไม่เช่นนั้น ไม่เช่นนั้น...”

เวลานั้นมือไม้สั่นไปหมด ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

ชิงฮวนกลับไม่ได้ตื่นเต้นเหมือนเธอ นอกเสียจากน่าจาอี๋นั่วอยากที่จะตาย ไม่เช่นนั้นทำไมถึงกล้าที่จะวางยาฆ่าท่านอ๋องได้อย่างโจ่งแจ้งเช่นนี้? จะต้องมีเหตุผลอย่างอื่นแน่นอน

เธอก้าวไปหยิบเศษชิ้นส่วนไปตรวจสอบอย่างระมัดระวัง ไปทำการทดลอง ไม่ต้องสงสัยเลยว่า ในว่านั่นมียาพิษอยู่จริง และเป็นพิษร้าย สีหน้าของเธอค่อยๆนิ่งขรึมลง

พระชายาเซวียนกัดฟันแน่น “นี่คือหลักฐาน ข้าจะเข้าวัง ไปรายงานเสด็จพ่อ จะต้องเอาผิดน่าจาอี๋นั่วให้ได้”

“ท่านอย่าเพิ่งร้อนใจไป” ชิงฮวนปลอบขวัญเธอ “พวกเราฟังดูก่อนว่านางจะว่าอย่างไร?”

“ยังมีอะไรจะต้องพูดกันอีก? หลักฐานก็แน่นอนอยู่แล้ว!”

“ยังไม่แน่นอน” ชิงฮวนพูดอย่างเรียบเฉย “อย่าเพิ่งทำอะไรบุ่มบ่าม เพื่อไม่ให้เสด็จพ่อหาว่าพวกเราฟังความนิดเดียวก็คิดว่าเป็นเรื่องจริง”

พระชายาเซวียนปิดปากเงียบอย่างเชื่อฟัน นึกถึงสถานการณ์ที่น่าอึดอัดใจในตอนนี้อีกทั้งสถานะของตัวเอง ชิงฮวนก็คิดถึงตัวเองเช่นกัน