ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 723

ดังนั้นเหลิ่งชิงฮวนจึงเอ่ยถามเสนาบดีเหลิ่งด้วยความสงสัย “หมอในจวนบอกว่านางตั้งครรภ์จริงๆ หรือเจ้าคะ?”

“มีอะไรให้ปลอมได้? อีกอย่างเหลิ่งชิงเหยาก็ไม่ได้ล่วงรู้ล่วงหน้าถึงขั้นนัดหมายกับหมอไว้หรอกใช่ไหม? ในเมื่อเป็นการเข้าใจผิดเช่นนั้นก็ปล่อยไปเถอะ ชิงเหยาตั้งครรภ์ ตำแหน่งพระชายารองของนางก็มั่นคงแล้ว ซ้ำยังเป็นการช่วยเจ้าอีกด้วย”

คำพูดนี้เป็นการบอกเหลิ่งชิงฮวนกลายๆ ว่า ต้องรู้จักผ่อนปรนด้วย

ชิงฮวนอยากจะด่าคนจริงๆ

เหลิ่งชิงเหยากำลังกลับคำงั้นเหรอ?

หากนางตั้งครรภ์จริง เธอก็คงจะหาเหาใส่หัว

คงไม่ใช่ว่าจู่ๆ ก็ตั้งครรภ์ขึ้นมาเลยมีที่พึ่งหรอกใช่ไหม? หากเป็นเช่นนั้นจริงก็ถือว่าเป็นเรื่องดี แต่เรื่องที่นางมาขอความช่วยเหลือล่ะ?

“ข้าจะไปคุยกับนาง! คนที่ขอความช่วยเหลือก็คือนาง แล้วนางจะผิดคำพูดเองได้อย่างไร?”

ตาต่อตา ฟันต่อฟัน พูดออกมาให้ชัดเจน

“ครรภ์ไม่อาจปลอมได้” เสนาบดีเหลิ่งเอ่ยอย่างหนักแน่น เล่าสิ่งที่เหลิ่งชิงเหยาอธิบายให้ชิงฮวนฟัง “ก็แค่เข้าใจผิด อีกอย่างข้ากลัวจะทำลายความสัมพันธ์ของพวกเจ้าสองคนพี่น้อง”

ชิงฮวนไม่สนความสัมพันธ์อะไรหรอก เหลิ่งชิงเหยามีนิสัยอวดเก่ง หากไม่ใช่เรื่องถึงเป็นถึงตายนางจะวิ่งเต้นมาขอให้เธอช่วยได้อย่างไร จะให้เธอดูเรื่องตลกงั้นหรือ?

เธอหันหลังเดินออกไปด้านนอก ขณะที่กำลังออกจากประตูก็เจอกับอ๋องเฮ่าที่สร่างเมาแล้ว แต่ก็ยังคงดูเมาอยู่เล็กน้อย ทั้งสองคนเผชิญหน้ากัน

อ๋องเฮ่ายังคงพูดจามีมารยาท “ข้ากำลังจะไปกล่าวลาเสนาบดีเหลิ่งกับน้องสามอยู่พอดี วันนี้เมาเกินไป ต้องขออภัยด้วย”

ฝีเท้าของเหลิ่งชิงฮวนชะงัก “ท่านจะไปแล้วหรือเพคะ?”

อ๋องเฮ่าพยักหน้า “ชิงเหยาตั้งครรภ์ กลัวนางจะเหนื่อย ข้าเองก็สร่างเมาแล้วจึงขอตัวกลับก่อนดีกว่า”

ต่อหน้าอ๋องเฮ่า ชิงฮวนก็ไม่ได้พูดอะไรมาก ได้แต่อดกลั้นไว้ ก่อนจะส่งอ๋องเฮ่าออกไปจากจวน เหลิ่งชิงเหยาอยู่บนรถม้านอกจวนแล้ว เมื่อเห็นเธอออกมาส่งนางก็เลิกผ้าม่านขึ้นเอ่ยสองสามคำแล้วจากไปพร้อมอ๋องเฮ่า

ชิงฮวนอดกลั้นอารมณ์ไว้ เธอให้ความช่วยเหลือด้วยความหวังดีต่อนาง ไม่คิดเลยว่านางจะทำให้เธอกลายเป็นคนที่ทำเรื่องไม่น่าพอใจต่อหน้าท่านพ่อ

หากนางตั้งครรภ์จริงก็ดี หากไม่จริงก็ช่าง หลังจากนี้ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอแล้ว ต่อให้นางมาคุกเข่าขอร้องอ้อนวอนต่อหน้าเธอก็คงไม่ยื่นมือเข้าไปช่วยแน่นอน

หลังจากงานเลี้ยงเหลิ่งชิงเหยาก็อยู่ในเมืองหลวงต่ออีกสองวัน ก็ถูกอ๋องเฮ่าส่งตัวกลับไปที่สวนหนานหูเพื่อบำรุงครรภ์

ผ่านไปห้าหกวันชิงฮวนก็ไปจวนอ๋องเฮ่าอีกครั้ง อ๋องเฮ่าปกติ ไม่มีอาการปวดหัว

ทุกคนต่างเข้าใจว่าอาการหายแล้วโดยไม่ต้องใช้ยารักษา

เมื่อลองคำนวณวันที่อวิ๋นเช่อเข้าวังไปอยู่เป็นเพื่อนชายชราแล้วก็ประมาณสิบกว่าวันได้ เธอกลัวว่าเขาจะหลงระเริงจึงเข้าวังไปรับเขากลับมา

อวิ๋นเช่อเองก็อาศัยช่วงเวลานี้สร้างความขัดแย้งกับชายชรา จนชายชรามีสีหน้ารังเกียจ “ไปซะเถอะ กลับไปหาพ่อแม่ของเจ้าซะ!”

อวิ๋นเช่อกะพริบตาปริบๆ ก่อนจะเข้าไปโอบชายชราแล้วตบหน้าเขา “แปะๆ” ท่าทางออดอ้อน

“เสด็จปู่ไม่ชอบอวิ๋นเช่อแล้วเหรอ? อวิ๋นเช่อไม่อยากกลับบ้าน อวิ๋นเช่ออยากอยู่กับเสด็จปู่”

ประโยคผายลมสีรุ้งที่ทำไปส่งๆ ยิ่งกระตุ้นความรู้สึกของชายชราจนแทบจะร้องไห้

ชายชราโอบเจ้าก้อนตัวน้อยก่อนจะถลึงตาใส่ชิงฮวน “เพิ่งจะมาได้ไม่กี่วันก็จะมาเอากลับแล้ว เจ้ารังเกียจข้าหรือไง เด็กน่ารักเช่นนี้หากพากลับไปแล้วเจ้าจะรังแกเขาไม่ได้ ไม่อย่างนั้นข้าไม่ปล่อยเจ้าไปแน่”

เยี่ยม แค่คำพูดเดียวก็ทำให้ท่าทีของชายชราเปลี่ยนไป

ชิงฮวนนับถือความสามารถในการอ้อร้อของอวิ๋นเช่อจริงๆ

เมื่อกลับมาถึงจวนอ๋องฉีขณะกำลังรถจากรถม้า คนรับใช้ก็รีบวิ่งเข้ามารายงาน “พระชายา คนในจวนอ๋องเซวียนรอท่านตั้งนานแล้วขอรับ”