ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 738

เฝิงซวงพยายามทำให้สดชื่น

“คำพูดพวกนี้ต่อหน้าพระสนมฮุ่ยเฟยบ่าวไม่กล้าพูดมาก รู้สึกว่ามีเรื่องน้อยก็ทุกข์น้อย ตอนนี้เสด็จอารองก็ตายไปแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นคิดว่าเรื่องราวจบลงแล้ว ไม่น่าจะเป็นอะไรแล้ว ใครจะรู้ว่ายังคงหนีไม่พ้น

เรื่องมันมีอยู่ว่า เมื่อปีก่อนเสด็จอารองกลับมาจากเหอซี เข้าวังไปเพื่อถวายพระพรไทเฮา หลังจากที่เยี่ยนผินได้ยินข่าว ก็แอบไปดักรอเสด็จอารองที่ประตูวังฉืออัน

รออยู่นานสองนาน จนกระทั่งฟ้ามืด เมื่อเห็นเสด็จอารองออกมาจากวังฉืออัน โดยที่ไม่มีผู้ติดตามมาด้วย เยี่ยนผินจึงเดินเข้าไปทักทาย

บ่าวรู้ว่าเยี่ยนผินมีเรื่องที่ต้องการจะคุยกับเสด็จอารองอย่างแน่นอน ดังนั้นจึงไม่ได้เดินตามขึ้นไป ทิ้งระยะห่างไว้ไม่ใกล้ไม่ไกล ดูต้นทางให้ทั้งสองคน คอยระวังคนที่เดินผ่านไปมา เพื่อไม่ให้เกิดเรื่องซุบซิบนินทา

สายตาเหลือบมองไปโดยไม่ได้ตั้งใจ ก็เห็นว่าเสด็จอารองไม่ทันได้เห็นเยี่ยนผิน ก็เดินเลี้ยวไปก่อน เลี้ยวไปทางด้านหลังหินผาปลอม ตรงนั้นมีหญิงสาวใส่ชุดข้ารับใช้ยืนอยู่แวบหนึ่ง ก็ไม่เห็นเงาแล้ว ดูลึกลับ หลังจากที่นายของบ่าวหลบซ่อนอยู่ด้านหลังเถาวัลย์

ตอนนั้นบ่าวไม่ได้สนใจ ห่างเพียงแค่สิบห้านาที ก็เห็นเยี่ยนผินวิ่งโซซัดโซเซออกมา สีหน้าดูไม่สู้ดี เห็นได้ชัดว่าตกใจกับอะไรบางอย่าง

บ่าวเดินเข้าไปถามนางว่าเกิดอะไรขึ้น นางก็ลากข้าวิ่งไป วิ่งเร็วมาก เหมือนกับมีคนวิ่งไล่ตามมาข้างหลัง ไม่ง่ายเลยกว่าจะกลับมาถึงจุดที่ๆไม่มีคนอยู่ นางยิ่งหยุด หายใจเหนื่อยหอบ หลังจากนั้นก็พึมพำกับตัวเองอย่างตกใจกลัว ท่าทางตกตะลึงพรึงเพริดไปหมด”

“นางพูดว่าอะไร?”

“นางพูดจาแปลกๆอยู่หลายหน ยังบอกอีกว่าแย่แล้ว ถูกพวกนางจับได้แล้ว กลัวว่าจะรักษาชีวิตไว้ไม่ได้ เหตุการณ์ก็เป็นดังเช่นที่กล่าวไป”

“เสด็จอารองและผู้หญิงคนนั้นเห็นว่านางแอบฟัง และก็เห็นเจ้าด้วยใช่ไหม?”

เฝิงซวงพยักหน้า “น่าจะเป็นเช่นนั้นเพคะ ดังนั้นจึงเกิดหายนะในวันนี้ขึ้น แต่น่าเสียดายที่ผู้หญิงคนนั้นซ่อนตัวอยู่ด้านหลังหินผาปลอม จากมุมของบ่าวก็เลยเห็นไม่ชัดว่าเป็นใคร”

“หลังจากนั้นล่ะ?”

“เมื่อกลับถึงห้องพัก เยี่ยนผินก็เหม่อลอยมาโดยตลอด มองออกว่ามีความหวาดกลัวอยู่เล็กน้อย แต่เสด็จอารองไม่สามารถที่จะอยู่ในเมืองหลวงได้นาน หลังจากที่ออกจากวังไปครั้งนั้น ก็ตรงกลับเหอซีไปแล้ว

น่าจะเป็นเพราะเยี่ยนผินเป็นคนของเสด็จอารอง พวกเขาคงคาดการณ์เอาไว้ว่านายท่านจะไม่แพร่พรายออกไปแน่นอน ดังนั้นจึงไม่เห็นการเคลื่อนไหวใดๆ จนเวลาล่วงเลยผ่านไปอย่างสงบ เยี่ยนผินเองก็ค่อยๆสบายใจ นึกว่าเรื่องนี้ได้ผ่านพ้นไปแล้ว”

เฝิงซวงพูดร่ายยาวออกมารวดเดียว เสียพลังงานไปเยอะมาก จึงอ้าปากหอบหายใจ

ชิงฮวนไม่เร่งรีบ รอย่างค่อยเป็นค่อยไป

เธอเชื่อว่า สิ่งที่เฝิงซวงพูดมานั้นเป็นเรื่องจริง ก่อนหน้านี้เธอนึกแปลกใจ ในเมื่อเยี่ยนผินรู้ว่าก่อนหน้านี้มีคนหมายจ้องจะเอาชีวิตของตัวเองอยู่ ทำไมถึงไม่ไปสารภาพขอร้องให้ฮ่องเต้ช่วย ถ้าหากคนๆนี้คือเสด็จอารอง เรื่องก็จะกลับกลายเป็นอีกอย่างหนึ่ง

ในทำนองเดียวกัน เสด็จอารองเชื่อมั่นว่าเยี่ยนผินจะไม่พูดจาเหลวไหล ดังนั้นก็เลยไม่ได้ปลิดชีพนางทันที

เพียงแต่ เยี่ยนผินถูกเสด็จอารองส่งเข้าวังมามีแผนซ่อนเร้นบางอย่าง ความทะเยอทะยานของนางสำหรับเสด็จอารองแล้วน่าจะรู้เรื่องเป็นอย่างดี จะมีเรื่องอะไรที่สามารถทำให้นางหวาดกลัวได้เช่นนี้ แม้กระทั่งเป็นกังวลกลัวว่าจะถูกปิดปาก?

อีกอย่าง ตอนนี้เสด็จอารองก็ตายไปแล้ว รองผู้บัญชาการเว่ยคนนี้รับฟังคำสั่งจากใครกัน? การที่ทำทุกวิถีทางเพื่อปิดปากเฝิงซวงแบบนี้ กำลังปกป้องใครอยู่นะ?

ชิงฮวนใจเต้น เกิดมีข้อสงสัยที่ใจกล้า

“คนที่เสด็จอารองไปพบเป็นการส่วนตัว เป็นนางสนมในวัง ใช่ไหม?”

เฝิงซวงประหลาดใจเล็กน้อย “พระชายาทราบได้ยังไงเพคะ? แม้ว่าบ่าวจะเห็นหน้าค่าตาไม่ชัด แต่เห็นปลายเสื้อผ้า ไม่ใช่ชุดของนางกำนัลในวัง แต่ก็ไม่ได้หรูหรา มองดูแล้วเรียบง่าย น่าจะไม่ได้เป็นที่โปรดปราน”

ชิงฮวนพึมพำ เดิมทีเคยได้ยินมู่หรงฉีพูดถึงเรื่องเสด็จอารอง เพื่อนางในดวงใจ ก็เลยปฎิเสธงานแต่งที่ฮ่องเต้ประทานให้มาโดยตลอด ทำให้เสด็จป้ารองเสียใจมาตลอดชีวิต และยังเคยรู้สึกว่าเขาเป็นคนที่ลุ่มหลงในความรัก

แต่ไม่คิดเลยว่า จะคบคนโน้นคนนี้ไปทั่ว แม้แต่ผู้หญิงของพี่ชายตัวเองก็ยังกล้าแตะต้อง