ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 742

ชิงฮวนหยุดพักไปสองวัน จึงเข้าวังไปเปลี่ยนยาให้ชายชรา

มู่หรงฉีก็ตามไปด้วย เขาไม่ได้ไปดูอาการบาดเจ็บของพ่อตัวเอง แต่เป็นห่วงอยู่ตลอดเวลา ว่าภรรยาของตัวเองจะถูกรังแก

แม้ว่าภรรยาของตัวเองจะถึกทนมาก ใครๆต่างก็ต้องอ่อนน้อมให้

แต่ไม่มีทางเลือก เหลิ่งชิงฮวนเป็นพวกชอบก่อเรื่องและร่างกายบอบบาง มักจะมีคนเป็นห่วงอยู่เสมอ ไม่ปกป้องไม่ได้

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเรื่องที่นางรักษาเฝิงซวงให้ฟื้นคืนจากความตายเมื่อสองวันก่อนได้แพร่สะพัดออกไป ถูกพวกชาวบ้านเอาไปคุยโว้แต่งแต้มจนเกินขอบเขต เป็นที่ฮือฮาอยู่พักหนึ่ง เขารู้สึกว่ามีคนประสงค์ร้ายจวนอ๋องฉีเยอะมากพอแล้ว

ทั้งสองเข้าวังไป เสี่ยวอวิ๋นเช่อเจ้าตัวน้อยก็ตามไปด้วยเช่นกัน นอกจากมีเรื่องสำคัญ ไม่เช่นนั้น มู่หรงฉีก็ไม่ไว้ใจที่จะปล่อยเขาให้ละจากสายตาของตัวเอง

ของล้ำค่าสองสิ่งนี้ อ๋องฉีแทบอยากจะเอาคนหนึ่งแบกขึ้นหลัง อีกคนก็อุ้มไว้ ผูกมัดไว้กับตัวเอง ไม่ห่างกันสักนิ้วเดียว

หลายวันมานี้แม้แต่ชายชราก็ไม่ได้ขึ้นว่าราชการ แต่สภาพจิตใจดีขึ้นเล็กน้อย เริ่มที่จะเปิดอ่านฎีกา

บอกได้เลยว่า ในเวลานี้ฮ่องเต้เองก็จิตใจว้าวุ่นมากเช่นกัน

แต่ยังดีที่ มู่หรงฉียังสามารถโยนงานราชการให้ได้ มีบางครั้งที่เหนื่อยล้า จึงหลบพักอยู่ที่จวนฉีอ๋อง ไม่ได้ไปที่ค่ายทหาร อย่างไรก็ตามในค่ายทหารมีทหารมากมายที่สามารถรับผิดชอบได้ เวลาที่ไม่มีสงคราม ทุกคนนอกจากฝึกทหาร ก็ค่อนข้างมีเวลาว่างอยู่

การเป็นฮ่องเต้นั้นไม่เหมือนกัน นอกจากสามพระตำหนักหกหมู่เรือนเจ็ดสิบสองพระสนม หญิงสาวที่นอนด้วยก็จะเยอะหน่อย ส่วนอย่างอื่น เหลิ่งชิงฮวนก็ไม่เห็นว่าจะมีอะไรดีเลยจริงๆ

กังวลใจ แรงงาน สิ่งนี้ล้วนเป็นสิ่งที่ประทังชีวิต

เมื่อเห็นชายชรากำลังใจจดใจจ่อ ทั้งคู่ก็ไม่อยากรบกวน

ชิงฮวนลดเสียงเบาลง แล้วบุ้ยปาก “เห็นหรือยัง การเป็นฮ่องเต้มีอะไรดี? สิ่งที่กินเข้าไปก็คือหญ้า สิ่งที่คั้นออกมาก็คือนม เหนื่อยเหมือนวัวตัวหนึ่ง”

ตกเย็นก็ยังต้องเป็นเหมือนกับพ่อพันธุ์ม้า สิ่งนี้เหลิ่งชิงฮวนละอายที่จะพูดมันออกมา

มู่หรงฉีไม่ได้ตอบกลับ เสี่ยวอวิ๋นเช่อเองก็ลดเสียงลง โต้กลับอย่างมีลับลมคมใน “เสด็จปู่ของข้าไม่ใช่แม่นมเสียหน่อย จะคั้นนมออกมาได้อย่างไรกัน?”

ชิงฮวนเอามือปิดปากเขาไว้ “มันคือการเปรียบเปรย เป็นการยกตัวอย่าง รู้ไหมเนี่ย? หมายความว่าเสด็จปู่ของเจ้าทรงงานหนัก”

อวิ๋นเช่อถูกเอามือปิดปากจนหายใจไม่ทัน ทำได้เพียงพยักหน้า รอให้ชิงฮวนค่อยๆคลายมือออก แล้วกระซิบอีก “แต่เสด็จปู่บอกว่า การเป็นฮ่องเต้นั้นดีมาก สามารถแต่งลูกสะใภ้ได้หลายคน ชอบใครก็พลิกป้ายของคนๆนั้นเอา”

ปลูกฝังความคิดแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆ การศึกษาของตระกูลนี้ช่างเหลาะแหละเสียเหลือเกิน

มู่หรงฉีพึมพำ “เช่นนั้นก็จะมีผู้หญิงมากมายใช้จ่ายเงินของเจ้า”

“ถ้าเช่นนั้นทำไมข้าไม่แต่งงานกับเมียที่มีฐานะร่ำรวยล่ะ? จากนั้นข้าก็จะมีเงินมากมายด้วยเช่นกัน”

รอยยิ้มที่อยู่บนหน้ามู่หรงฉีค่อนข้างแข็งกระด้างเล็กน้อย “นี่เป็นสิ่งที่พ่อโฉวของเจ้าแอบสอนมาสินะ?”

อวิ๋นเช่อพยักหน้า “พ่อโฉวบอกว่าเขาสามารถให้กำเนิดลูกสะใภ้ที่มีเงินมากมายแก่ข้าได้”

รู้อยู่แล้วว่าโฉวสือเซ่าผู้นี้ไม่ยอมล้มเลิกความคิดแย่ๆ พูดให้ร้ายสะใภ้ของลูกชายตัวเอง

มันเริ่มที่จะปล่อยเหยื่อล่อแล้ว ช่างไร้ยางอาย

ฮ่องเต้ทรงทราบตั้งนานแล้วว่าทั้งสามคนรออยู่ที่หน้าประตูตำหนัก ม้วนเก็บราชฎีกาด้วยความเหนื่อยล้า นวดคลึงที่คิ้ว “ยังไม่เข้ามาอีก กระซิบกระซาบอะไรอยู่ตรงนั้น?”

ทั้งสามคนจูงมือกันเดินเข้าไป แล้วคุกเข่าก้มหัวถวายชายชรา

หลังจากที่ลุกขึ้นยืนตามสบายแล้ว อวิ๋นเช่อก็โผเข้าไปคลอเคลียที่อ้อมแขนของชายชรา สัมผัสผ้าพันแผลที่อยู่บนหัวเขาอย่างระมัดระวัง ทั้งยังถามไถ่ทุกข์สุข ทำให้หัวใจของชายชราอบอุ่นขึ้น