ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 761

เหลิ่งชิงฮวนมองไปยังเหลิ่งชิงเหยาที่มีความหวาดผวาอยู่บนใบหน้า แล้วก็อดถามด้วยความเป็นห่วงมิได้ “เป็นอันใดหรือไม่?”

เหลิ่งชิงเหยาเอามือลูบอกเบาๆ หน้าซีดเล็กน้อย “มิเป็นไรๆ !”

ด้วยความตกใจเช่นนี้ ปลายนิ้วของนางก็เย็นเฉียบ มือเต็มไปด้วยเหงื่อเปียกชื้น

ชิงฮวนรีบเปิดแหวนนาโนในมือและตรวจดูช่วงท้องของนางทันที

นางอยากจะเห็นต่างหากว่า ชิงเหยาใช้กลยุทธ์ปิดฟ้าข้ามทะเลได้เยี่ยงไร แม้แต่ผู้เป็นบิดาและหมอหลวงก็ยังปกปิดไว้ได้!

แสงเงาแวบผ่านไป และถูกผู้อื่นบดบังเอาไว้

ภาพนั้นทำให้ชิงฮวนเกินความคาดหมายเล็กน้อย เพราะว่าเหลิ่งชิงเหยากำลังตั้งครรภ์จริงๆ

ถ้าหากบอกว่าครั้งล่าสุดตอนที่นางตั้งครรภ์ระยะสั้น ประกอบกับปัจจัยที่ได้รับหลายๆ อย่าง เช่นมิได้มีอาการกลั้นปัสสาวะไม่อยู่ ผลตรวจอาจจะมีความคลาดเคลื่อน ทำให้ตนวินิจฉัยผิดพลาด

แต่เห็นได้ชัดว่าเหลิ่งชิงเหยายอมรับด้วยปากตัวเองว่าตั้งครรภ์ปลอมรึ?

มีความเข้าใจผิดอันใดอยู่ในนั้นจริงๆ หรือ?

ทว่าเงาจางๆ ที่แวบผ่านไปทำให้นางใจเต้นผิดจังหวะขึ้นมาอย่างมิรู้ตัว

ชิงเหยากำลังอุ้มท้องอะไรกัน? อันที่จริงช่วงท้องของนางเหมือนคนตั้งครรภ์ แต่ภาพนั้นดูมิเหมือนทารกเลยนะ? มันมิใช่รูปร่างพัฒนาการของทารกเลย แต่เป็นกลุ่มก้อนรกรุงรังมิเป็นระเบียบ มิมีแขนขา และก็มองมิเห็นขนาดของศีรษะเลยเช่นกัน

ตอนนี้นางตั้งครรภ์ได้เกือบหกเดือน ว่ากันว่าทารกจะพัฒนาเต็มที่แล้ว

หรือว่าจะเป็นทารถที่มิสมประกอบกันนะ?

หรือบางทีตนอาจจะตาฝาดไป?

เนื่องจากในภาพนั้น การบีบตัวของครรภ์สั่นคลอนตลอดเวลา ผนวกกับผ่านไปเพียงชั่วแวบเดียว มิทันจำได้ มองเห็นก็มิชัดเจนนัก

นางเหม่อลอยไปชั่วขณะ และตกตะลึงไปครู่หนึ่ง คิดว่าตนตาฝาด คิดอยากจะมองให้ละเอียด แต่ก็ถูกอ๋องเชียนบังเอาไว้

อ๋องเฮ่านั่งอยู่ตรงตำแหน่งเดิมข้างๆ เหลิ่งชิงเหยา เมื่ออุบัติเหตุเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน เขาจึงรีบลุกขึ้นไปข้างหน้าอย่างเป็นกังวล พยุงมืออีกข้างของชิงเหยาไว้ และยังเอียงข้างบังสายตาจากเหลิ่งชิงฮวนได้พอเหมาะพอดี

อ๋องเฮ่าไถ่ถามเหลิ่งชิงเหยาอย่างเป็นห่วงเป็นใย วางมือไว้บนท้องของเหลิ่งชิงเหยาอย่างเป็นกังวล ใบหน้าตึงเครียด

จนกระทั่งเหลิ่งชิงเหยาส่ายหน้าอย่างผวาเล็กน้อย และกล่าวว่าตนนั้นมิเป็นอันใด

เขาจึงหันกลับมายิ้มให้เหลิ่งชิงฮวนอย่างอ่อนโยน “ขอบใจน้องสะใภ้สามมากจริงๆ ที่ช่วยไว้ทัน”

ชิงฮวนที่ปล่อยมือของเหลิ่งชิงเหยาไปแล้ว รีบเก็บความคิดที่ประหลาดใจไปทันที “พี่รองก็ ชิงเหยาก็เป็นน้องสาวคนเล็กของหม่อมฉันอยู่แล้ว จะช่วยเหลือกันก็เป็นเรื่องที่สมควร”

มู่หรงฉีและคนอื่นๆ ต่างกำลังกระอักกระอวนใจกับอ๋องเชียน จึงมิได้สังเกตเห็นการเคลื่อนไหวทางนี้

เนื่องจากสถานการณ์ที่กะทันหันเช่นนี้ จึงเกิดการเปลี่ยนแปลงของอ๋องเชียนที่อยู่ตรงนั้น

หลังจากที่พระชายาเชียนถูกผลักออกไปอย่างแรงเมื่อครู่นี้ ก็พุ่งเข้าไปตรงหน้าของอ๋องเชียนอย่างอาจหาญ และกอดเขาไว้แน่น ปลอบอย่างร้อนรนใจราวกับกำลังปลอบเด็กคนหนึ่ง

เห็นได้ชัดว่าอ๋องเชียนกำลังพยายามข่มอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ เส้นเลือดดำปูดโปนออกมาจากหน้าผาก แววตาก็เผยความดุร้ายที่ปกปิดได้ยาก

พระชายาเชียนรูปร่างเล็ก กำลังช่างห่างไกลจากอ๋องเชียนที่เคยฝึกฝนศิลปะการต่อสู้มา ยิ่งนับประสาอะไรกับอ๋องเชียนที่เสียสติไปแล้ว

เพียงแค่เขายกมือขึ้น ก็สามารถเหวี่ยงพระชายาเชียนไปอีกฝั่ง จากนั้นก็ยกมือขึ้นมาจับไปที่คอของนางโดยตรง

พระชายาเชียนที่ถูกบีบคอ หายใจไม่ออกจนหน้าแดงก่ำ มิสามารถเอื้อนเอ่ยวาจาใดได้แม้แต่คำเดียว แต่สองมือกลับมิได้ดิ้นรนขัดขืนแต่อย่างใด

มู่หรงฉีและคนอื่นๆ ต่างกลัวจนหน้าถอดสี ก่อนจะก้าวไปข้างหน้าเพื่อห้ามปราบอ๋องเชียนไว้