ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 762

ทุกคนต่างมองหน้ากันไปมา ยังคงมิหายจากความตกตะลึง

อ๋องเฮ่าเป็นคนแรกที่ถามขึ้นมาอย่างเป็นกังวล “เจ้ามิเป็นอันใดใช่ไหม น้องห้า?”

อ๋องเชียนส่ายหน้าอย่างเหนื่อยล้า เม้มริมฝีปาก มิได้เอ่ยวาจาใด และก็มิได้อธิบายเช่นกัน ทำเพียงโอบพระชายาเชียนเอาไว้แน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความทุกข์ระทมและตำหนิตัวเอง

พระชายาเชียนก็กอดเขาแน่นเช่นกัน ทั้งสองมิได้พูดอธิบายกับผู้ใดเลย

ชิงฮวนก้าวไปข้างหน้า และพูดเสียงเข้ม “น้องสะใภ้ห้าได้รับบาดเจ็บภายใน ดูเหมือนจะมิค่อยดีนะ อยากให้ข้าดูให้เจ้าหรือไม่”

พระชายาเชียนเงยหน้าขึ้น มองไปทางอ๋องเชียนด้วยความลังเล ก่อนจะส่ายหน้า

พระชายารุ่ยร้อนรนใจเล็กน้อย “เจ้าเพิ่งจะกระอักเลือดออกมานะ!”

ร่างของอ๋องเชียนสั่นเทา ทันใดนั้นขอบตาก็แดงระเรื่องขึ้นมา ก้มหน้าลง กระชับแขนที่โอบพระชายาเชียนเอาไว้ให้แน่นขึ้น

พระชายาเชียนเอ่ยด้วยเสียงแหบแห้ง “ข้ามิเป็นอันใดหรอก แค่ไอเร็วเกินไป เลือดก็เลยออกในคอ”

คนที่มีสายตาและสติปัญญาต่างมองออกว่านางโกหก ทว่าทุกคนก็มิได้เค้นเอาความ

“น้องห้าล่ะ? อยู่ดีๆ เหตุใดถึงวู่วามขึ้นมากะทันหันเล่า เจ้ารู้สึกมิสบายเนื้อสบายตัวตรงไหนรึ ให้พี่สะใภ้สามดูให้ก็ได้นะ พี่สะใภ้สามรักษาคนได้เป็นเลิศ ทักษะการแพทย์มิเป็นสองรองผู้ใดในเมืองหลวงเลยเชียว”

อ๋องเชียนก็มิได้เงยหน้าขึ้นเช่นกัน และพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความอ่อนล้า “มิต้องหรอก ข้ามิได้เป็นอันใดแล้ว แค่เหนื่อยเล็กน้อย”

อ๋องรุ่ยอยากจะโน้มน้าวอีกครั้ง ทว่าพระชายารุ่ยก็รั้งแขนเสื้อเขาเอาไว้อย่างเงียบๆ “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ถ้าเช่นนั้นเราก็ขอลากลับจวนก่อนแล้วกัน พวกเจ้าก็พักผ่อนให้มากๆ ไว้วันหลังข้าจะไปเยี่ยมพวกเจ้าที่จวน”

อ๋องเชียนมิได้เอ่ยอันใด ทำเพียงพยักหน้าอย่างอ่อนแรง

พระชายาเชียนแอบอิงอยู่ในอ้อมกอดของเขา ทั้งสองประคองกันไป ดูโงนเงนเล็กน้อย

อ๋องเซวียนและคนอื่นๆ ก็ทยอยกล่าวลาเช่นกัน

เรือสำราญจอดเทียบท่า ฝูงชนสละเรือขึ้นฝั่ง เฝ้ามองอ๋องเชียนและพระชายาเชียนทั้งสองขึ้นรถม้ากลับจวนไปก่อน

อ๋องเซวียนและคนอื่นๆ ก็พูดคุยกันด้วยความประหลาดใจ ก่อนจะทำเคารพแล้วอำลา

อ๋องเฮ่าที่ถือร่มกระดูกหยกไว้ในมือ ช่วยบังแสงอาทิตย์ที่ร้อนผ่าวในยามเที่ยงตรงให้เหลิ่งชิงเหยาอย่างเอาอกเอาใจ

ใบหน้าของเหลิ่งชิงเหยาเปี่ยมไปด้วยความภูมิใจและพอใจ สายตามองไปยังอ๋องเฮ่าเป็นครั้งคราว ราวกับน้ำพุในเดือนมีนาคม ดูเหมือนว่านางจะชอบสามีที่อุตสาหะเพื่อตนผู้นี้

ทั้งสองหันไปอำลากับมู่หรงฉีและชิงฮวน ก่อนชิงฮวนจะเอ่ยถามขึ้นมา “ตอนนี้เจ้าจะย้ายไปรอคลอดที่จวนรึ คงมิได้ไปที่สวนแล้วใช่หรือไม่?”

ชิงเหยาเงยหน้าขึ้นมองไปทางอ๋องเฮ่า ในดวงตาอันแรงกล้าดูเหมือนจะมีการอ้อนวอนของบ้านคนเป็นบุตรสาว

อ๋องเฮ่ายิ้มอย่างอบอุ่น “ยังน้อยใจที่นางไปอยู่ที่สวนในช่วงสองสามวันนั้นอยู่เลย พี่สะใภ้สามก็รู้นี่ ว่าจวนของข้านั้นเรียบง่าย ลานบ้านที่ชิงเหยาอาศัยอยู่นั้นมิได้กว้างขวางนัก พอพิจารณาไปถึงตอนที่เด็กคลอดออกมา ป้าๆ แม่นมต้องเบียดเสียดกัน จึงคิดว่าอยากจะถือโอกาสหลังจากช่วงเก็บเกี่ยวผ่านไป พอช่างฝีมือว่างแล้ว ก็จะทำการก่อสร้างเป็นการใหญ่ เพื่อปรับปรุงขยับขยายลานบ้านของนางอีกครั้ง

ผู้เฒ่าผู้แก่ล้วนกล่าวกันว่า การทำงานก่อนสร้างในจวนจะไปรบกวนทารกในครรภ์ได้ ชิงเหยาจึงมิเหมาะที่จะย้ายกลับไปอยู่ที่จวนชั่วคราว ทำได้เพียงรอจนงานก่อสร้างเสร็จ แล้วค่อยกลับไปที่จวนอีกครั้งหนึ่ง”

การจัดการเช่นนี้นั้นรอบคอบเป็นอย่างมาก และเมื่อได้ยินนัยยะของอ๋องเฮ่าว่า หลังจากที่ชิงเหยาให้กำเนิดบุตรแล้ว ก็จะเลี้ยงดูนางด้วยตัวเอง

เมื่อชิงเหยาได้ยินคำอธิบายของอ๋องเฮ่า ก็หน้าตาเบิกบาน ใบหน้าเต็มเปี่ยมไปด้วยความดีใจ นางกังวลอยู่ตลอดว่าหลังจากคลอดลูกกออกมาแล้ว พระชายาเฮ่าคงจะพยายามทุกวิถีทางเพื่อพรากลูกไป แต่ตอนนี้มีอ๋องเฮ่าคอยหนุนหลังอยู่ ตนจึงกังวลน้อยลง

ชิงฮวนพยักหน้า “ถ้าอย่างนั้นชิงเหยา เจ้าก็เลี้ยงลูกได้อย่างมิต้องกังวลแล้วนะ ถ้าหากอยู่ที่สวนแล้วเบื่อ ก็กลับมาอยู่ที่จวนมหาเสนาบดีได้สักสองสามวันเช่นกัน จะได้เดินเล่นแก้เบื่อ”

คำพูดของนางมีความหยั่งเชิงเล็กน้อย อยากจะรู้ว่าเหลิ่งชิงเหยาจะอยู่ที่สวนด้วยความสมัครใจหรือถูกกักบริเวณ? ครั้งสุดท้ายที่กลับไปกลับมาที่จวนมหาเสนาบดี มีความกังวลใจอันใดหรือไม่?

พี่น้องทั้งสองคนแต่งงานกับผู้ที่มีฐานะแตกต่างกัน สำหรับการตั้งครรภ์ของเหลิ่งชิงเหยา ชิงฮวนก็มิสะดวกที่จะพูดได้มากกว่านี้ แม้ว่าสิ่งที่เหลิ่งชิงเหยาอุ้มอยู่ในท้อง จะเป็นทารกที่มีความผิดปกติจริงๆ ถึงตนจะพูดไป ก็คงมิมีผู้ใดเชื่อเช่นกัน และอาจจะสาดน้ำเน่าใส่ตน บอกว่าเหลิ่งชิงฮวนอย่างนางมีเจตนาอื่นแอบแฝงก็เป็นได้

ฉะนั้นตราบใดที่ชิงฮวนรู้ว่าเหลิ่งชิงเหยาอยู่อย่างสงบสุขดี ก็คงมิเป็นอันใด