ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 774

อ๋องเชียนมักจะเงียบขรึมมาโดยตลอด วันนี้ต้องมาเผชิญหน้ากับตัวเอง คาดไม่ถึงว่าเขาจะเต็มใจเปิดใจและพูดหลายสิ่งหลายอย่างออกมาเยอะมากขนาดนี้รวดเดียว และทุกคำที่พูดออกมาก็จริงใจ ดูเหมือนว่าเขาได้ตัดสินใจมาแล้วจริง ๆ

ยิ่งไปกว่านั้นสิ่งที่ทำให้เขาตัดสินใจออกมาเช่นนี้ได้ก็คือพระชายาเชียน เมื่อก่อนเคยได้ยินมาว่า ความรักมีพลังรักษาที่น่าอัศจรรย์ รวมไปถึงโรคออทิสติกและโรคซึมเศร้าก็เช่นกัน เมื่อความรักมาถึง อาการป่วยก็จะทุเลาลงหรือไม่ก็สามารถหายไปได้ ที่แท้ก็เป็นเรื่องจริง

ใครว่าในราชวงศ์ไม่มีความรักที่แท้จริงกัน?

ทุกคนตอนที่ยังอยู่ในวัยหนุ่มสาวล้วนมีสิ่งสวยงามที่ทำให้ตัวเองหัวใจเต้นแรงและยืนหยัดที่จะปกป้อง ตัวอย่างเช่น มู่หรงฉีที่ปฏิบัติต่อตัวเอง อ๋องเชียนที่ปฏิบัติต่อพระชายาเชียน อาจจะเทียบไม่ได้ก็แค่กาลเวลาเท่านั้นเอง ก็เหมือนกับอ๋องเฮ่าที่สนใจแค่พระชายาเฮ่าเพียงคนเดียว แต่สุดท้ายก็มีเหลิ่งชิงเหยาแทรกเข้ามาได้คนหนึ่ง

ชิงฮวนยินดีอย่างมากที่จะช่วยอ๋องเชียนเดินออกมา แม้ว่าในตอนแรกเธอจะมีจุดประสงค์อื่นก็ตาม

“ถ้าเช่นนั้นจะเป็นไรไหมถ้าข้าจะใช้การแทรกเข้าผ่านทางจิตใต้สำนึกของท่านเพื่อทำให้ข้ารู้หาว่าปมทั้งหมดนี้เกิดจากที่ใดได้หรือไม่?”

อ๋องเชียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง “ต้องทำอย่างไร?”

“ง่ายมาก ท่านแค่ผ่อนคลายตัวเอง แล้วนอนลงไป ข้าจะช่วยสร้างความฝันให้แก่ท่าน และนำท่านไปสู่ปมที่ฝังอยู่ในก้นบึ้งของหัวใจ”

อ๋องเชียนสับสนอย่างมาก กัดฟันแน่นและเส้นเลือดใหญ่บนหลังมือก็นู่นขึ้นมา เขาลังเลอยู่นานในที่สุดก็ตัดสินใจได้ “ตอนที่ข้ามา กงสี่บอกให้ข้าเชื่อฟังท่าน”

ชิงฮวนเองก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกโดยไม่รู้ตัว อย่างไรเสียตัวเองก็ไม่ใช่ที่ปรึกษาด้านจิตวิทยามืออาชีพจึงกลัวว่าคำพูดของตัวเองจะทำให้อ๋องเชียนเกิดการต่อต้านและเกิดกระทบกระทั่งขึ้นได้

สะกดจิตอ๋องเชียนไม่ใช่เรื่องยาก แม้ว่าชิงฮวนจะเพิ่งเรียนรู้มาอย่างฉุกละหุกเพราะความจำเป็นก็ตาม

หากความสามารถยังมีไม่เพียงพอ หากเอาสิ่งอื่นมาประสมรวมเข้าด้วยกันและทำการสกัดจุดในการสะกดจิตเพิ่มเติม สักพักอ๋องเชียนก็จะเริ่มง่วงนอนขึ้นมา และจะผ่อนคลายร่างกายลง จากนั้นก็ค่อย ๆ จมลงเข้าสู่ห้วงนิทรา

ชิงฮวนใช้วิชาการสะกดจิตที่ปีเตอร์สอนมา ค่อย ๆ ล่อลวงเขา ให้เผชิญหน้ากับหัวใจตัวเอง และดำดิ่งลึกลงไปในหัวใจของเขาลงไปอยู่ในจุดโหดร้ายที่เขาไม่ยอมเผชิญหน้า

ชิงฮวนเห็นว่าใบหน้าของอ๋องเชียนค่อย ๆ เปลี่ยนไป คิ้วและดวงตาของเขาขมวดย่นเข้าหากัน ดูแล้วเหมือนกำลังเจ็บปวดอย่างมาก จากนั้นก็มีเม็ดเหงื่อบาง ๆ พูดขึ้นมาจากศีรษะของเขาทีละเม็ดทีละเม็ด ในปากก็บ่นพึมพำอย่างคลุมเครือ

“ไม่เอานะ อย่าฆ่ามันเลยน่ะ!”

“ข้าผิดแล้ว ต่อไปข้าจะเชื่อฟัง”

......

ผ่านไปสักพักอ๋องเชียนก็เหงื่อออกท่วมทั้งตัว ร่างกายราวกับว่าถูกควานขึ้นมาจากน้ำก็ไม่ปาน

มีคำพูดบางอย่างที่ชิงฮวนไม่ได้พูดออกมา เธอเชื่อว่า แม้ว่าชาติกำเนิดของอ๋องเชียนจะมีปัญหาอะไรจริง ๆ ต่อให้เขาไม่ใช่ลูกชายแท้ ๆ ของฮ่องเต้จริงๆ แต่เขาก็ไม่สามารถเป็นคนที่ทะเยอทะยานและโลภมากในบัลลังก์ได้

มีแต่คนที่ในใจมีแต่ความซื่อสัตย์ และไม่คิดสกปรกเท่านั้นถึงจะยอมให้ตัวเองสะกดจิตและยอมเปิดเผยความลับที่อยู่ลึกสุดของก้นบึ้งในจิตใจออกมาต่อหน้าตัวเองได้

เธอเชื่อในคำพูดของมู่หรงฉีเช่นกันว่า มีคนกำลังวางแผนให้ตัวเองต้องเดินตามทีเขาคิดทีละก้าวอยู่ โดยการทำให้สงสัยในตัวอ๋องเชียน พยายามทำให้อ๋องเชียนเป็นคนรับโทษแทน และอีกฝ่ายก็จะสามารถทำสำเร็จและลอยนวลไปได้

เธอละทิ้งความสงสัยที่มีจนหมด และเริ่มชี้นำอ๋องเชียนอย่างมีสมาธิและนำทางให้เขาก้าวออกมาจากฝันร้ายทีละนิด

อ๋องเชียนหลังจากที่ฟื้นสติขึ้นมาก็มีใบหน้าซีดขาว ถึงกระทั่งที่ดวงตาเหม่อลอยเล็กน้อยไปช่วงขณะ

ความทรงจำที่ไม่มีความสุขพวกนั้น ทำให้เขายากที่จะก้าวข้ามออกมาจากเงามืดทางจิตใจได้ช่วงขณะหนึ่ง