ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 780

ข่าวเรื่องไฟไหม้ไปจนถึงจวนอ๋องฉี เหลิ่งชิงฮวนรีบส่งโตวโตวออกมาสืบสถานการณ์ จวนมหาเสนาบดียังไม่ทราบข่าว

เมื่อเซวียอี๋เหนียงรู้เรื่องสีหน้าก็ถอดสี ร้อนรนรีบจะไปที่จวนอ๋องเฮ่าแต่ขากลับอ่อนปวกเปียกไปหมด

เสนาบดีเหลิ่งรู้สึกว่าการให้เซวียอี๋เหนียงไปคนเดียวนั้นไม่เพียงพอที่จะแสดงความสำคัญที่จวนมหาเสนาบดีมีต่อบุตรสาวคนนี้ บังเอิญว่าเหลิ่งชิงเฮ่อไม่ได้อยู่ที่จวน ดังนั้นเขาจึงส่งเหลิ่งชิงเจียวไปกับเซวียอี๋เหนียง

เหลิ่งชิงเจียวไม่เต็มใจ หลังจากที่จินซื่อถูกเนรเทศเซวียอี๋เหนียงก็ลืมตัว สองแม่ลูกดูถูกเขาอย่างเห็นได้ชัด ดังนั้นไม่ว่าเหลิ่งชิงเหยาจะตายหรือยังมีชีวิตอยู่ เหลิ่งชิงเจียวก็ไม่คิดจะสนใจ

มีวิญญาณชั่วร้ายอยู่ในกระดูกของเขา เขาจำความเมตตาที่เหลิ่งชิงฮวนมีต่อเขาได้ และแน่นอนว่าเขาก็มีความแค้นเช่นกัน

แต่ในเมื่อเป็นคำสั่งของเสนาบดีเหลิ่ง เหลิ่งชิงเจียวจึงต้องยอมขึ้นรถม้าไป

เหมือนกับที่ท่านพ่อบอก เขาไม่จำเป็นต้องชอบเหลิ่งชิงเหยา แต่เขาจะละเลยพี่เขยอย่างอ๋องเฮ่าไม่ได้

เขากับเซวียอี๋เหนียงไปที่จวนอ๋องเฮ่า แต่อ๋องเฮ่าไม่อยู่ พระชายาเฮ่ารับคำของเซวียอี๋เหนียงก่อนจะที่พวกเขาจะกลับ

ยังคงเป็นวาทศิลป์เดิมๆ เหลิ่งชิงเหยาปลอดภัยดี ตอนนี้ไม่สะดวกที่จะกลับไปที่จวน จึงได้แต่ให้นางอยู่ที่อื่นสักสองสามวัน รอซ่อมแซมจวนเสร็จก็จะรับนางกลับมา

พระชายาเฮ่ายังได้เตรียมของขวัญตอบแทนอย่างมากมายสำหรับจวนมหาเสนาบดี

นอกจากเรื่องนี้เซวียอี๋เหนียงไม่สงสัยอะไรเลย แต่นางไม่เห็นหน้าเหลิ่งชิงเหยามาระยะหนึ่งแล้ว ดังนั้นนางจึงคิดอย่างรัดกุม หลังจากถามสองสามคำเกี่ยวกับสถานการณ์ปัจจุบันของเหลิ่งชิงเหยา พระชายาเฮ่าก็ตอบอย่างใจเย็นโดยไม่มีช่องว่าง

เหลิ่งชิงเจียวดื่มชาอยู่ด้านนอกคนเดียวเพราะเขาไม่สะดวกที่จะเข้าไปด้านใน

จวนกำลังอยู่ในระหว่างการก่อสร้างขนาดใหญ่ ช่างฝีมือกำลังขนย้ายไม้และหินไปมา หัวหน้าช่างฝีมือไปที่เรือนหน้าเพื่อหารือกับผู้ดูแล

ท่าทีของผู้ดูแลนั้นแข็งกร้าวมาก “ต้องรื้อถอนและสร้างใหม่ และต้องวาดภาพทองใต้หลังคา ฝีมือช่างของเจ้าพระชายาของข้าไม่ชอบ ดังนั้นจึงต้องทาสีใหม่อีกครั้ง”

ช่างฝีมือดูลำบากใจ “มันถูกรื้อไปแล้วสามครั้ง นี่ไม่ใช่การคุยโว ฝีมือและผลงานนี้นับได้ว่าดีที่สุดในเมืองหลวง ทั้งหมดเป็นงานหนักที่ทุกคนช่วยกัน แต่พวกท่านกลับต้องการรื้อมัน ข้าน้อยไม่รู้จะพูดกับสหายของข้าน้อยอย่างไร หากถามว่าอะไรไม่เหมาะสมข้าน้อยคงตอบไม่ได้”

ผู้ดูแลกระวนกระวายเล็กน้อย “เจ้าคนนี้ ทำไมถึงได้หัวรั้นนัก? ข้าบอกให้รื้อก็รื้อสิ เปลืองวัสดุหรือทำให้เจ้าขาดทุนหรือไง?”

ช่างฝีมือรีบอธิบาย “เปล่าขอรับ แค่งานนี้ทำอย่างพิถีพิถันมากแล้ว หากรื้อถอนก็คงจะไม่ดีเท่าครั้งนี้ ข้าน้อยแค่อยากถามว่าข้าน้อยทำอะไรให้ไม่พอใจหรือเปล่าขอรับ?”

เขาหยิบเงินออกมาอย่างเงียบๆ และยัดเข้าไปในแขนเสื้อของผู้ดูแล พลางยิ้มอย่างมีเลศนัย

ผู้ดูแลรับเงินไปแล้วก็พูดดีขึ้น “รั้นนัก! ค่าจ้างของพวกเจ้าถูกกำหนดเป็นรายวัน เจ้าทำงานหนึ่งวันก็จะได้ค่าจ้างหนึ่งวัน เจ้าจะกลัวอะไร? เจ้าทำตามที่ข้าบอก บอกให้รื้อก็รื้อ บอกให้ทำใหม่ก็ทำใหม่ อย่างที่ข้าบอกช้าๆ ได้พร้าเล่มงาม ไม่ต้องรีบร้อน”

ช่างฝีมือทดสอบน้ำเสียงของเขาอย่างระมัดระวัง “ท่านว่าเช่นนี้พวกข้าน้อยก็วางใจ ท่านว่า งานที่เหลือเล็กๆ น้อยๆ พวกนี้ข้าน้อยจะทำเสร็จตอนไหนถึงจะดีขอรับ? พวกข้าน้อยสามารถควบคุมความคืบหน้าได้ ไม่ให้มันเร็วเกินไปเผื่อพระชายาไม่พอใจแล้วจะเสียเวลารื้อถอนอีก หากช้าเกินไปก็จะทำให้พระชายารองกลับมาช้า”

ผู้ดูแลตาลงเล็กน้อย “ไม่รีบร้อนๆ แค่บอกลูกน้องของเจ้าให้ค่อยๆ ทำงาน แล้วพวกเราจะดูแลพวกเจ้าอย่างดี พวกเจ้าจะไปหาเจ้านายดีๆ แบบนี้ได้ที่ไหน?”

ช่างฝีมือมั่นใจและจากไปอย่างพึงพอใจ

เหลิ่งชิงเจียวที่เงียบอยู่ข้างๆ เขาเข้ามาจับมือของเขา “คุณชายเหลิ่งมีอะไรจะรับสั่งหรือขอรับ?”