ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 779

เหลิ่งชิงเหยานั่งอยู่ด้านนอกสวน ในมือของนางกำปิ่นปักผม รอคอยอย่างขมขื่น

สวนเผาไหม้ไปหมดแล้ว ควันยังดับไม่หมด ยังมีเสียงเผาไหม้ดังอยู่

เหล่าองครักษ์ไม่ได้เข้าไปช่วยดับไฟ แต่ก็ยังคอยคุ้มกันเหลิ่งชิงเหยาอยู่ห่างๆ

จนกระทั่งฟ้าสลัว ได้ยินเสียงกีบเท้าของม้า ร่างในชุดขาวปรากฏตรงหน้า

ความอึดอัดในใจของเหลิ่งชิงเหยาร่วงสู่พื้น นางลุกขึ้นอย่างตกใจ ทิ้งปิ่นปักผมในมือแล้ววิ่งไปหาอ๋องเฮ่าทันที

อ๋องเฮ่าลงมาจากหลังม้า สวมอาภรณ์ขาวสะอาด แววตายังคงอ่อนโยนประดุจหยก

เหลิ่งชิงเหยาไม่อาจควบคุมอารมณ์ได้อีก นางซบหน้าลงกับอกของอ๋องเฮ่า กอดเขาไว้แน่น น้ำตาแห่งความน้อยใจพรั่งพรูออกมา

“ท่านอ๋อง ในที่สุดท่านก็มา! หม่อมฉันคิดว่าจะไม่ได้พบหน้าท่านอีกแล้ว”

อ๋องเฮ่าโอบเองนางพลางปลอบประโลมเสียงเบา เหลิ่งชิงเหยาเหลือบมองสวนที่มอดไหม้ด้วยแววตาแข็งกร้าว

“เจ้าไม่เป็นอะไรใช่ไหม? ทำไมถึงได้เกิดไฟไหม้ขึ้นล่ะ?”

เหลิ่งชิงเหยาไม่ตอบคำถาม ซุกหน้าเข้าหาอกของอ๋องเฮ่าเอ่ยปนสะอื้น “หม่อมฉันไม่เป็นอะไรเพคะ ท่านอ๋อง หม่อมฉันแค่อยากเจอท่าน หม่อมฉันมีเรื่องสำคัญต้องบอกท่านเพคะ”

อ๋องเฮ่ากวาดสายตา คนรอบข้างก็ถอยออกไปอย่างรู้ตัว

“ดูสีหน้าเจ้าไม่ค่อยดี เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

เหลิ่งชิงเหยาทำใจไว้ตั้งนานแล้ว แต่ตอนที่พูดออกมากลับตะกุกตะกัก “หม่อมฉันปวดท้องอยู่บ่อยครั้ง หม่อมฉันกลัวว่าเด็กในครรภ์จะเป็นอะไรไป หม่อมฉันอยากพบหมอเพคะ”

คิ้วเรียวของอ๋องเฮ่าขมวดแน่น “หมอประจำจวนก็อยู่ที่นี่ไม่ใช่หรือ? เจ้าไม่ได้ให้เขาตรวจดูหรือ?”

เหลิ่งชิงเหยาส่ายหน้า “หม่อมฉันสงสัยว่าหมอคิดจะทำร้าย หม่อมฉันกลัวเพคะ”

อ๋องเฮ่ารู้สึกเบื่อหน่าย “หมออยู่ในจวนของข้ามาหลายปี ฝีมือเก่งกาจ ซื่อสัตย์ ซ้ำยังไม่มีความแค้นอะไรกับเจ้าจะเป็นไปได้อย่างไร? ว่ากันว่าสตรีตั้งครรภ์มักจะคิดเรื่อยเปื่อย ที่แท้ก็เป็นจริง เจ้าคิดมากเกินไปแล้ว”

“แต่ว่าเป็นเรื่องจริงนะเพคะ!” เหลิ่งชิงเหยามีสีหน้าหวาดกลัว “หม่อมฉันทดลองดูแล้ว ยาบำรุงครรภ์ที่เขาให้มียาพิษเพคะ! ท่านอ๋อง ให้หม่อมฉันกลับจวนแล้วให้หมอคนอื่นมาดูเถอะนะเพคะ หรือไม่ก็ให้พี่ใหญ่มาก็ได้เพคะ!”

อ๋องเฮ่าสีหน้าไม่สู้ดี “เป็นแค่บ่าวแต่เหิมเกริมกล้าหลอกลวงข้างั้นรึ? หมออยู่ไหน?”

หมอรีบพุ่งมาข้างหน้าทันที

อ๋องเฮ่าตวาด “ชายารองบอกว่าเจ้ามุ่งร้ายเด็กในครรภ์นาง วางยาพิษในยาบำรุงครรภ์จริงหรือไม่?”

หมอไม่รีบไม่ร้อน เขาคุกเข่าลงกับพื้น “เรียนท่านอ๋อง พระชายารองกังวลเรื่องครรภ์เกินไป จึงหวาดระแวงไปหมด เอาแต่คิดว่าการกระทำของคนอื่นล้วนมีเป้าหมายที่จะทำร้ายนาง วันๆ เอาแต่กระวนกระวาย จิตใจไม่สงบสุข อาการของนางจะบรรเทาลงได้เมื่อเด็กคลอดออกมาอย่างปลอดภัยขอรับ”

คนรับใช้ที่ดูแลเหลิ่งชิงเหยาก็พูดเป็นเสียงเดียวกัน

“พระชายารองกังวลมากเกินไปจริงๆ เจ้าค่ะ นางผิดปกติเล็กน้อย เหตุการณ์ในวันนี้เป็นเครื่องพิสูจน์แล้วว่าพระชายารองจงใจจุดไฟเจ้าค่ะ”

ความหมายของทุกคนคือเหลิ่งชิงเหยามีอาการป่วยทางจิต ดังนั้นคำพูดและการกระทำของนางจึงผิดปกติ!

เหลิ่งชิงเหยารีบแก้ตัว “พวกนางพูดจาเหลวไหลเพคะ ท่านอ๋อง มีคนสั่งการพวกนางให้จำกัดความอิสระของหม่อมฉัน แล้วก็จะทำร้ายหม่อมฉัน หม่อมฉันไม่มีทางเลือกนอกจากต้องพบหน้าท่านเพคะ!”

อ๋องเฮ่าจับมือของนางอย่างเย็นชา “ทหาร มัวยืนรออยู่ทำไม? รีบพานางขึ้นรถม้า!”

คนรับใช้เข้ามาล้อมรอบและพยุงนางทันที

เหลิ่งชิงเหยาขัดขืนพยายามดิ้นรน “ท่านอ๋องเพคะ ได้โปรดเชื่อหม่อมฉันเถอะเพคะ! ไม่เช่นนั้นหม่อมฉันไม่รอดแน่! พระชายากับหมอต้องการทำร้ายหม่อมฉันเพคะ!”

อ๋องเฮ่าไม่ฟังอะไรหันกลับออกไปทันที

“พระชายารองบ้าไปแล้ว พูดจาเหลวไหล ต่อจากนี้พวกเจ้าต้องดูแลนางให้ดี อย่าได้หย่อนยาน หากนางต้องการฆ่าตัวตายอีกครั้งก็ผูกนางไว้ อย่าให้นางทำร้ายเด็กในครรภ์ มิเช่นนั้นข้าจะถามพวกเจ้า”

ทุกคนตอบรับพร้อมกัน

เหลิ่งชิงเหยาตื่นตระหนกอย่างสมบูรณ์ นางไม่คาดคิดว่าตำแหน่งของพระชายาเฮ่าในหัวใจของอ๋องเฮ่าจะหยั่งรากลึกมากจนเขาเพิกเฉยต่อคำพูดของนาง มองว่ามันเป็นคำพูดที่บ้าบอ และถึงกับออกคำสั่งอย่างไร้หัวใจ ปล่อยให้คนรับใช้ปฏิบัติกับนางอย่างรุนแรง

การพยายามฆ่าตัวตายเป็นเพียงความอัปยศอดสู

ภายใต้สายตาเย็นชาของอ๋องเฮ่า นางถูกบังคับขึ้นรถม้าและส่งไปที่ทุ่งนา นางเปิดกระจกรถด้วยความสิ้นหวัง หันหน้าไปมองชายผู้ไร้มลทินที่ดูเหมือนพระจันทร์สุกใสพลางสะอื้น

อ๋องเฮ่าหันกลับมาอย่างเย็นชา ขึ้นม้าและหายไปจากสายตาของนาง

พยายามอย่างเต็มที่ กลายเป็นแค่การเปลี่ยนจากกรงหนึ่งไปอีกกรงหนึ่ง

เหลิ่งชิงเหยาล้มลงอย่างช้าๆ อย่างหมดกำลังใจและอดไม่ได้ที่จะส่งเสียงร้องออกมา

รถม้าโคลงเคลงและตรงไปที่ทุ่งนาบนถนนในชนบทที่เงียบสงบ