ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 783

ฮ่องเต้ของฉางอันเมินเฉยต่อคำขอของพวกเขาและเดินจากไป ราชทูตหนานจ้าวรู้สึกขายหน้าและโกรธที่ฉางอันไร้มารยาท พวกเขาต้องการคำอธิบายจากฮ่องเต้ แต่องครักษ์กลุ่มหนึ่งเข้ามาล้อมเขาไว้

ทั้งหมดล้วนสวมชุดเกราะแวววาว

เรียกว่า “การคุ้มกัน”

เสิ่นหลินเฟิงไม่ได้มีหน้าที่ต้อนรับแขก แต่รับผิดชอบเรื่องความปลอดภัย

จู่ๆ ราชทูตก็โกรธ เขาพูดจาอย่างรุนแรง

“พวกท่านทำเช่นนี้หมายความว่าอะไร? พวกเราเป็นนักการทูต เป็นตัวแทนของกษัตริย์หนานจ้าว! พวกท่านกักขังหน่วงเหนี่ยวอย่างไรเหตุผล ยิ่งยโสจนมองไม่เห็นหัวพวกเราหนานจ้าว”

เสิ่นหลินเฟิงไม่พอใจคนพวกนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไร ตอนนี้เขาเป็นถึงเจ้ากรมการนครจึงไม่คิดจะเกรงใจ เขาก้าวไปข้างหน้าก่อนจะตบหน้าราชทูตคนนั้น

เขาเป็นคนที่ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ ดังนั้นจึงแข็งแกร่งมาก ปกติเวลาโจมตีคนอื่นเขามักจะใช้พลังฝ่ามือทลายหิน จะให้เขาออกแรงเหมือนเหล่าสตรีต่อสู้กันได้อย่างไร?

แม้ว่าเขาจะไม่ได้ใช้เป็นเวลานานเหมือนกับเด็กสาวที่เพิ่งขึ้นเกี้ยวครั้งแรก แต่ความแรงนั้นไม่น้อยหน้าใคร แน่นอนว่าไม่มีการปรานีใดๆ

ราชทูตกระอักเลือดผสมฟันสองซี่ออกมาก เมื่อได้สติเขาก็กระทืบเท้า

“พวกเจ้าคนฉางอันช่างโหดเหี้ยมยิ่งนัก ข้าต้องการพบฝ่าบาท! พวกเราชาวหนานจ้าวไม่ยอมแน่”

เขาพูดไม่ชัด

เสิ่นหลินเฟิงหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมา เช็ดฝ่ามือของเขาช้าๆ แล้วโยนมันทิ้ง “ข้า เสิ่นหลินเฟิง มีส่วนในการโจมตีหนานจ้าวครั้งล่าสุดด้วย ดังนั้นหากต้องการให้ข้ามองพวกเจ้าอยู่ในสายตา พวกเจ้าเองก็ควรมีคุณสมบัตินั้นเอง หากใครไม่ยอมก็เข้ามาลองได้”

ทันทีที่พูดจบปืนทั้งหมดในมือของราชองครักษ์ก็ถูกยกขึ้นพร้อมกับ

ราชทูตตัวแข็ง ไม่มีใครกล้าออกมาข้างหน้า นับประสาอะไรกับการก่นด่าในตอนนี้

เมื่อตกอยู่ในที่นั่งลำบากก็ต้องยอมถอยดังนั้นพวกเขาจึงไม่ควรโต้ตอบกับกลุ่มคนบ้าบิ่นเหล่านี้ ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขาเข้าใจว่า ยิ่งไปกว่านั้นเขายังเข้าใจดีว่าเจ้ากรมการนครผู้นี้คงไม่กล้าหยาบคายกับเหล่าทูตแน่นอน หากไม่ใช่ว่ามีฝ่าบาทหนุนหลังอยู่

ท่าทางของเขาคือท่าทางของฝ่าบาท ไม่ได้แยแสชาวหนานจ้าวเลยแม้แต่น้อย

ดังนั้นงานทูตจึงเป็นงานที่มีความเสี่ยงสูง หากทั้งสองฝ่ายลงรอยกันคงไม่ส่งทูตมา

เสิ่นหลินเฟิงโบกมือและยังคงยิ้มอย่างอบอุ่น “ทหาร พาตัวไปคุ้มกันให้ดีอย่าได้หย่อนยาน”

ราชองครักษ์ปฏิบัติตามคำสั่งและพาตัวราชทูตไป

พระราชวังเหยียนชิ่ง

ฮ่องเต้ชราพับกระดาษในมืออย่างเรียบร้อย

ลู่กงกงเข้ามาด้านในและรายงาน “รัชทายาทเสิ่นได้คุมขังราชทูตของหนานจ้าวแล้วและให้รางวัลแก่พวกเขาด้วยฝ่ามือ”

ฮ่องเต้ชราเลิกคิ้ว “เสิ่นหลินเฟิงผู้นี้กล้าหาญมาก นี่มันก่อกบฏ ! ไป ทำตามคำสั่งของข้า บอกว่าเสิ่นหลินเฟิงและเหลิ่งชิงฮวนหยิ่งยโสและเจ้าเล่ห์ เพื่อไม่ให้เกิดสงครามระหว่างฉางอันและหนานจ้าว ข้าตัดสินใจขังพระชายาฉีไว้ชั่วคราวจนกว่าคดีจะถูกสอบสวน นางจะถูกจำกัดเสรีภาพไม่สามารถไปไหนมาไหนได้”

“ส่วนเสิ่นหลินเฟิง อืม เขาตัดสินใจด้วยตัวเอง เหิมเกริมทำลายความสัมพันธ์อันดีระหว่างหนานจ้าวและฉางอัน ข้าจะลงโทษให้เขาออกไปทำงานในตอนกลางวันและคุมขังในตอนกลางคืน”

เมื่อลู่กงกงได้ยินสิ่งนี้ก็เข้าใจ รัชทายาทเสิ่นทำผิดจริงๆ เห็นได้ชัดว่าฝ่าบาทแอบสั่งให้รัชทายาทเสิ่นปฏิบัติกับราชทูตเช่นนั้น ทำไมถึงได้ปล่อยให้รัชทายาทเสิ่นรับผิดคนเดียวล่ะ?”

ชายชราคนนี้ร้ายกาจมาก ให้คนอื่นกลายเป็นคนร้าย หากฝ่ายหนานจ้าวถามถึงเรื่องนี้เขาก็จะบอกปัดว่าไม่เกี่ยวกับตนเอง

หากไม่ใช่ว่าเป็นถึงฮ่องเต้ แล้วตัวเขาเป็นคนรับใช้ ก็ต้องโทษว่าเป็นคนใจดีเกินไป

สิ่งที่เขียนอยู่ในกระดาษเป็นชื่อคนทั้งหมด ต้องบอกว่าเป็นชื่อของขุนนางในราชสำนัก ยิ่งกว่านั้นเมื่อนึกถึงความพัวพันเบื้องหลังคนเหล่านี้ก็เข้าใจได้ทันทีว่าพวกเขาต้องการกำจัดเธอ

เธอเขย่ากระดาษ “วันนี้ราชทูตของหนานจ้าวเพิ่งจะมาถึงเมืองหลวงใช่ไหม?”

ลู่กงกงมอง พระชายาฉีคนนี้ฉลาดจริงๆ นางสามารถเดาเรื่องราวได้

เขาพยักหน้า “ขอรับ เพิ่งจะมาถึง”

ชิงฮวนพับกระดาษแล้วยัดเข้าไปในแขนเสื้อของเธอ ช่างเป็นเรื่องดีอะไรขนาดนี้ พอเกิดเรื่องก็เห็นได้ชัดทันทีว่าเป็นคนหรือผี กลุ่มคนไร้ประโยชน์ที่กล้าโยนความผิดให้เหลิ่งชิงฮวน ถ้าไม่มีใครอยู่เบื้องหลัง ใครจะเชื่อ?

ฮ่องเต้ชราต้องการแก้ไขสิ่งต่างๆ เขาไม่กลัวที่จะทำให้เกิดความขัดแย้งภายใน เขาต้องการยืมมือฆ่า ให้เธอช่วยจัดการคนพวกนั้น

น้ำใจนี้ ขอรับไว้แล้วกัน

อีกฝ่ายกลัวเธอจะสืบสวนเอง ดังนั้นวิธีการจึงไม่มีที่สิ้นสุดจริงๆ แม้แต่หนานจ้าวก็ยังเอาออกไป และเขาไม่ลังเลเลยที่จะเปิดเผยอำนาจ ดังนั้นจึงต้องให้เธอตายถึงจะพอใจ

เห็นได้ชัดว่าสิ่งที่เธอตรวจสอบมานั้นไม่มีผิด อีกฝ่ายรับรู้ถึงอันตราย ตื่นตระหนกและเริ่มเสียหลัก

หมาจนตรอก เธอหลบอยู่ในคุกสวรรค์เชื่อฟังคำพูดของชายชราจะดีกว่า

เธอหันกลับมาสั่งโตวโตว “ไปจัดเสื้อผ้าให้ข้าเปลี่ยน แล้วก็เอาของว่างที่ข้าชอบกินไปสองชิ้น อาหารในห้องขังก็ไม่ค่อยดี จะให้ลูกในท้องของข้าหิวไม่ได้”

โตวโตวกังวลเล็กน้อยเมื่อได้ยินเช่นนั้น ขอบตาของนางเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที “เป็นไปได้อย่างไรเจ้าคะ? พระชายายังตั้งครรภ์อยู่จะให้ไปทนทุกข์ทรมานในคุกได้อย่างไร?”

เหลิ่งชิงฮวนไม่สนใจ “ครั้งก่อนที่ไปคุกสวรรค์ข้าก็ตั้งครรภ์ไม่ใช่หรือ?”