ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 784

เทียนสือและตี้หลี่ล้วนโกรธ “อย่างน้อยท่านก็คิดหาวิธีสักหน่อยเถอะ ลองขอให้ท่านกั๋วกงกับท่านเสนาบดีเข้าเฝ้าเพื่อขออภัยโทษ ฝ่าบาทต้องฟังคำยั่วยุแน่ๆ ขอรับ”

ชิงฮวนโบกมือ “ไม่จำเป็นต้องเอะอะ คำพูดของฝ่าบาทไม่ใช่สิ่งล้อเล่น จะมาบอกว่าจำคุกก็จำ ปล่อยตัวก็ปล่อยได้อย่างไร? อยู่ในคุกก็ไม่เลว ตราบใดที่คุณภาพอาหารดีขึ้น ข้าจะไม่เรื่องมาก อยู่สงบเสงี่ยมบำรุงครรภ์ก็พอ”

ทุกคนต่างถือเอาคำพูดของชิงฮวนเป็นการปลอบใจตัวเอง ใครในโลกนี้ที่อยากอยู่ในคุกกันล่ะ? รอบข้างมีแต่เสียงร้องไห้ระงมราวกับพวกเขาเสียใจแทนเหลิ่งชิงฮวนไปแล้ว

แม่นมเตียวก้มศีรษะเดินกลับไปอย่างเงียบๆ เก็บเสื้อผ้าสำหรับเปลี่ยน ห่อเป็นห่อ หยิบออกมา แล้วส่งให้เทียนสือ

ชิงฮวนหันหลังเดินจากไป แต่ก็หันกลับมาอีกครั้ง “เกือบลืมไปเลย ข้ายังมีลูกชายอีกคนหนึ่ง รอข้าไปพวกเจ้าก็ส่งตัวเขาไปที่จวนมหาเสนาบดี เทียนสือตี้หลี่พวกเจ้าไปคอยคุ้มกัน ลำบากหน่อยแต่ไม่ต้องแยกจากกัน”

“พระชายาโปรดวางใจ พวกเราจะปกป้องความปลอดภัยของรัชทายาทแน่นอนขอรับ”

ชิงฮวนเม้มริมฝีปากของเธอ “ไม่เพียงแต่เขาจะต้องได้รับการปกป้องเท่านั้น แต่เขาต้องถูกควบคุมด้วย ไม่อย่างนั้นอาจจะสร้างเรื่องได้”

หลังจากกำชับทีละเรื่องและจัดการเรื่องในจวนเรียบร้อยแล้ว กลุ่มคนก็พากันร้องไห้จนเหลิ่งชิงฮวนรู้สึกราวกับเกิดเรื่องคอขาดบาดตายและกำลังสั่งเสียอยู่อย่างนั้น

เธอเข้าใจว่ามู่หรงฉีไม่ได้อยู่ที่เมืองหลวงและเมื่อเธอเข้าไปในคุก เด็กสาวเหล่านี้จะสูญเสียเจ้านายในทันที และพวกนางจะต้องรู้สึกเสียใจมาก

โชคดีที่มู่หรงฉีฉลาดและทิ้งแม่ทัพอวี๋ไว้

หลังจากสั่งการเรียบร้อยเหลิ่งชิงฮวนก็ติดตามลู่กงกงไปที่คุกสวรรค์ มาเยือนถิ่นเก่าอีกครั้ง เธอทักทายเพื่อนเก่าในเรือนจำอย่างอบอุ่น

แม้จะอยู่ในจุดที่ตกต่ำ แต่ไม่มีใครในคุกที่จะกล้าประเมินพระชายาฉีผู้นี้ต่ำไป ใครบอกว่าเมื่อมังกรถูกจับในสันดอน หงส์ตกสวรรค์ยังไม่สู้ไก่? พระชายาฉีคนนี้ก็แค่เข้ามาเพื่อความสนุกเท่านั้น

ยิ่งไปกว่านั้น กรมราชทัณฑ์หลินได้บรรดาศักดิ์คืนแล้ว เขาก็เคารพเหลิ่งชิงฮวนอย่างเท่าเทียม

เขาสั่งให้คนเตรียมห้องขังที่สะอาดที่สุด ทำความสะอาดอย่างประณีต แม้แต่ตำกำยานก็มีวางอยู่ ข้าวของเครื่องใช้ในชีวิตประจำวันก็ถูกจัดวางอย่างประณีต เรียกได้ว่าหรูหรามีระดับ

ชิงฮวนพอใจมาก ที่นี่เป็นสถานที่ที่ดีในบำรุงครรภ์

เพียงแค่ใช้เวลานี้ให้เป็นประโยชน์ ใจเย็นๆ และคิดอย่างรอบคอบ เกมหมากของฮ่องเต้ชราเริ่มขึ้นแล้ว ในฐานะคนที่อยู่ในเมืองหลวงอย่างเธอจะเล่นเกมนี้อย่างไร?

ไหนจะวิธีจัดการกับกลุ่มคนที่สร้างปัญหา เพื่อดูว่าใครที่ต้องการเป็นศัตรูกับเธอ

ราชสำนักฉางอัน เหลิ่งชิงฮวนมาแล้ว!

ข่าวการจำคุกพระชายาฉีแพร่กระจายอย่างรวดเร็ว ทำให้เกิดความวุ่นวายในเมืองหลวง

เป็นช่วงเวลาที่อ่อนไหว และทุกๆ การเคลื่อนไหวของฮ่องเต้สามารถกระตุ้นการคาดเดาของทุกคนได้

แต่เมื่อเร็วๆ นี้ ทุกคนรู้สึกว่าชายชราอารมณ์แปรปรวนและคาดเดาไม่ได้ และการกระทำหลายอย่างของเขาก็ไม่อาจเข้าใจได้

พวกเขาไม่สามารถเข้าใจได้ว่าฮ่องเต้มีจุดประสงค์อะไร

ในแง่หนึ่งการกล้าที่จะสั่งให้จำคุกและทุบตีราชทูตของหนานจ้าวโดยไม่กลัวภัยคุกคามที่หนานจ้าวจะนำมาสู่ฉางอันและจัดการกับผู้มีอำนาจครอบงำ ในทางกลับกันก็ใช้ข้ออ้างนี้เพื่อคุมขังพระชายาฉี

จะยอมถอยหรือสู้สุดใจ?

ชายชราต้องการทำอะไร?

ชั่วขณะหนึ่ง คนที่ไม่เข้าใจความคิดของฮ่องเต้ก็ไม่มีใครกล้าบุ่มบ่ามทำอะไร

ถึงกระนั้นคุกใต้ดินกลับครึกครื้นมาก ผู้คนเข้าออกเหมือนกับอยู่ในตัวเมือง

ความเงียบที่มากเกินไปทำให้เสิ่นหลินเฟิงตื่นตัวทันที เขารู้สึกผิดปกติ

เขานอนนิ่งไม่ขยับ ยังคงใช้ทักษะการฟังเพื่อฟังเสียงการเคลื่อนไหวข้างนอก

เบาเหมือนสำลี เร็วเท่าแมวชะมด เสียงฝีเท้าที่ใกล้เข้ามา เสิ่นหลินเฟิงรู้ได้ทันทีว่าผู้ที่มานั้นมีฝีมือ และตัวเขาอาจจะสู้ไม่ได้

เพราะว่าต่อให้เป็นตัวเขาก็อาจจะไม่สามารถแอบเข้ามาในคุกสวรรค์อย่างเงียบๆ โดยที่ยอดฝีมือคนอื่นไม่รู้ไม่ได้

เขาค่อยๆ กำดาบรอบเอว พร้อมจะจู่โจมทุกเมื่อแต่เขายังไม่ขยับ

หากเร็วเกินไปก็อาจเป็นการฆ่าคนด้วยเจตนาร้าย แต่ถ้าช้ากว่านี้ก็อาจได้รับผลที่ต่างออกไป

ตรงข้ามคือห้องขังของเหลิ่งชิงฮวน แต่ประตูห้องขังของเสิ่นหลินเฟิงไม่ได้ล็อก ประตูเหล็กสามารถเปิดออกและพุ่งเข้าใส่ด้านหลังของอีกฝ่ายได้

ในห้องขังมีแสงสีเหลืองสลัวๆ ใต้เงาตะเกียง ผู้มาเยือนสวมชุดสีดำพร้อมหน้ากากโครงกระดูกน่าเกลียดน่ากลัว ยิ่งทำให้บรรยากาศดูแปลกไป

เสิ่นหลินเฟิงตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง หน้ากากนี้ทำให้เขานึกถึงคนๆ หนึ่ง แม้ว่ามันจะเป็นเพียงคำบอกเล่าของคนอื่น แต่เขาก็ยังจำได้ดี

จะเป็นเขาได้อย่างไร?

เขามาที่นี่เพื่ออะไร? หรือเขาจำผิด?

ในช่วงเวลาแห่งความงุนงงนั้น อีกฝ่ายเปลี่ยนทิศตรงเข้ามาที่ประตูห้องขังของเขา ก่อนที่เขาจะทันได้โต้ตอบ เขาได้ยินเพียงเสียง “คลิก” เท่านั้น เขาจะพุ่งตัวออกไปแต่สายไปเสียแล้ว

ชายคนนั้นลงกลอนประตูห้องขังของเขา