ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 797

ในหมู่บ้าน

เหลิ่งชิงเหยากังวลมาก

มองเหลิ่งชิงเจียวออกไปจากหมู่บ้าน หมอและคนอื่นๆก็ไม่ได้ขัดขวางไว้

แต่ว่า นางเห็นว่าหลังจากที่เหลิ่งชิงเจียวออกไป หมอก็หันไปส่งสายตาให้ผู้คุมสองคนนั้น ทั้งสองก็รีบตามเหลิ่งชิงเจียวออกไปทันที

นางไม่รู้ว่าความกล้าของพระชายาเฮ่าจะมีมากเพียงใด กล้าหรือไม่กล้าที่จะเป็นศัตรูกับจวนมหาเสนาบดี กล้าที่จะขัดขวางเหลิ่งชิงเจียว หรือแม้กระทั่งจะทำเรื่องที่มันใจกล้ามากขึ้นอีกไหม

นางยังคงคิดอย่างไร้เดียงสา ถ้าหากพวกเขาปล่อยเหลิ่งชิงเจียวไปจริงๆ ชิงเจียวกลับไปถึงจวนมหาเสนาบดีแล้วบอกความจริง เชื่อว่าเสนาบดีเหลิ่งไม่มีทางไม่สนใจแน่นอน

นางยังคงมีความหวังรอคนของจวนมหาเสนาบดีมาช่วยตัวเองให้รอดพ้นการตกนรกทั้งเป็นนี้

ในเวลานี้ ไม่ว่าโทษฐานลบหลู่เบื้องสูงหรือต้องสูญเสียความโปรดปรานจากอ๋องเฮ่า มันไม่สำคัญแล้ว นางเพียงต้องการมีชีวิตอยู่

ท้องฟ้าใกล้มืดแล้ว

คนรับใช้ที่เฝ้าเหลิ่งชิงเหยาอยู่ด้านนอกทำความเคารพ

นางรีบลุกขึ้นจากเตียงทันที มองไปรอบๆในลานบ้าน

การเคลื่อนไหวเช่นนี้ เหมือนกับคนจวนมหาเสนาบดีมา

แต่ผลลัพธ์กลับทำให้นางต้องผิดหวัง คนที่มานั้นไม่ใช่คนของจวนมหาเสนาบดี แต่เป็นพระชายาเฮ่า

สาวรับใช้ประคองพระชายาเฮ่ามา ยกม่านกันออกมาจากเกี้ยว ทันใดนั้นสายตาแค้นเคืองของเหลิ่งชิงเหยาก็สาดออกมาเหมือนกับมีดสองด้าม จ้องมองพระชายาเฮ่าที่เหมือนต้นหลิวบอบบางปลิวตามลม

ร่างกายของพระชายาเฮ่าดูเหมือนจะแย่กว่าแต่ก่อน จะเดินเหินต้องให้สาวรับใช้ประคอง เดินก้าวแต่ละครั้งก็เหนื่อยหอบ สีหน้าซีดเซียว

เกี่ยวกับร่างกายของพระชายาเฮ่า เหลิ่งชิงเหยาเคยให้เด็กรับใช้ไปสอบถามในจวนมาแล้ว ว่านางป่วยเป็นอะไรกันแน่

เด็กรับใช้ในจวนก็ไม่กล้าที่จะพูดเหตุผลออกมา บอกเพียงว่าเลือดจางอะไรสักอย่าง โดยเฉพาะปีนี้แย่ลงเรื่อยๆ ทั้งยังเคยอาเจียนเป็นเลือดครั้งนึง

เหลิ่งชิงเหยาไม่เชื่อคำพูดข้ออ้างนี้ของเด็กรับใช้ อายุยังน้อย ทั้งยังไม่เคยคลอดลูกมาก่อน ไม่เคยได้รับบาดเจ็บ จะเลือดจางได้ยังไงกัน?

แต่นางเกิดและเติบโตในจวนมหาเสนาบดี ไม่เคยออกนอกบ้าน ประสบการณ์มีจำกัด ไม่เข้าใจอาการป่วยเหล่านี้ เวลาที่คุยกับเซวียอี๋เหนียง ไม่ใช่แค่ครั้งแรกที่เคยพูดถึงเรื่องสุขภาพของพระชายาเฮ่า

เซวียอี๋เหนียงไม่เคยให้ความเห็นอะไรที่เป็นประโยชน์แก่นางเลย ตรงกันข้าม ยังลำพองใจเพราะเรื่องนี้ บอกว่ายิ่งนางสุขภาพอ่อนแอยิ่งเป็นเรื่องดี ไม่มีลักษณะของผู้ที่จะมีอายุยืนยาวเลย ตายเร็วหน่อยก็ดี เหลิ่งชิงเหยาจะได้ย้ายกลับมาเร็วๆ

ถ้าจะให้อธิบายสภาพของพระชายาเฮ่า ที่เห็นจากสายตาตอนนี้ก็เหมือนกับยามพลบค่ำ สีหน้าซีดเซียวจนแทบจะโปร่งแสง

นางรู้ว่าที่พระชายาเฮ่ามาที่นี่เป็นเพราะตัวเองอย่างแน่นอน ไม่เช่นนั้นสถานที่สกปรกเช่นนี้ นางจะย่างก้าวเข้ามาได้ยังไงกัน

แล้วก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ ทหารอารักขาด้านหน้าเปิดประตู

แม่เฒ่าย้ายเก้าอี้ไปวางไว้ที่ในลานบ้าน และปูที่รองนั่งอย่างละเอียดรอบคอบ

สาวรับใช้ประคองพระชายาเฮ่านั่งลง

ด้านนอกมีครอบครัวชาวนาที่กลับมาตอนพลบค่ำนั่งยองๆอยู่ด้วยกันไกลๆ ด้านหนึ่งประคองชามข้าวใบใหญ่กินข้าวคำโต อีกด้านหนึ่งก็มองเรื่องครึกครื้นในบ้าน

เหลิ่งชิงเหยาออกมาจากห้อง มองพระชายาเฮ่าอย่างเย็นชา และถามไปตรงๆอย่างไม่อ้อมค้อม