ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 836

ชิงฮวนรีบสอดส่องมองหาท่ามกลางกลุ่มคน เมื่อไม่เห็นเงาร่างที่ตัวเองคาดหวัง ก็ผิดหวังเล็กน้อย

เสิ่นหลินเฟิงยิ้มเล็กน้อย กระซิบอยู่ด้านหลังชิงฮวน “คนที่ปลุกปั่นพวกนี้ ฟังดูแล้วก็คือคนที่ผ่านการฝึกวิชามา จิตใจเต็มเปี่ยม พี่สะใภ้คงไม่ได้รู้จักแม้แต่คนในยุทธภพสินะ?”

ชิงฮวนส่ายหน้า “ถึงแม้หม่อมฉันจะรู้จัก หม่อมฉันยุ่งจนตัวเป็นเกลียว ก็ยังต้องการเวลานี้”

“ถ้างั้นก็คงมีวีรบุรุษที่มาช่วยชีวิตแอบช่วยเหลือแล้วล่ะ”

ชิงฮวนพยักหน้าอย่างจริงจัง “เป็นวีรบุรุษที่มาช่วยชีวิตจริงๆ สูงส่งจนไม่สามารถบรรยายเป็นคำพูดได้”

เขามีค่ามาก มากเสียยิ่งกว่าคนทั่วไป

ผู้บัญชาการเจียงได้ยินเสียงโห่ร้องเหมือนฟ้าร้องจากทางด้านหลัง ก็ขี้ขลาดขึ้นมาทันที ยั่วอารมณ์โมโหทุกคนเข้า พวกชาวบ้านหัวโจกเป็นคนมีอำนาจกล้าที่จะต่อกรด้วย

เมื่อมองดูนายพลเหล่านั้นที่ยืนขวางอยู่หน้าชิงฮวน ดังสุภาษิตที่กล่าวไว้ว่า วีรบุรุษไม่กินการสูญเสียที่เกิดขึ้นทันที เขาโบกมือ “แยกย้าย”

พาลูกน้องที่เดินมาอย่างสง่าผ่าเผย ถอยกลับไปอย่างเศร้าหมอง เพียงพริบตาก็ถอยกลับไปจนหมด เดินอย่างเชื่องช้า ก็ไม่รู้ว่าถูกใครเตะตัดขาเข้า

ในกลุ่มคนส่งเสียงโห่ร้อง น้ำเสียงตื่นเต้นเพิ่มมากขึ้น

ในใจชิงฮวนหัวเราะคิกคัก ทว่าใบหน้ากลับยิ่งเศร้าโศก เล่นละครต้องจัดอย่างเต็มที่ ตอนนี้หากต้องการได้ใจประชาชน สวร้างความสับสนให้อ๋องเฮ่า กลยุทธ์ทุกข์กายเป็นสิ่งที่ขาดไปไม่ได้

มุมปากกระตุกสองครั้งด้วยความยากลําบาก ไม่ง่ายเลยที่จะฝืนกลั้นรอยยิ้มไว้

เธอโค้งคาราวะนายพลและชาวบ้านทุกคน ก้มหัวให้ แขนเสื้อปิดบังไปครึ่งหน้า ทําท่าทางเศร้าโศก

--หลังจากที่รู้ว่ามู่หรงฉีปลอดภัย เธออยากจะเค้นน้ำตาออกมา มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

“เมื่อครู่ขอบคุณวีรบุรุษทุกท่านที่ช่วยเหลือ คนเราย่อมหนีความตายไม่พ้น ความตายของคนบางคนหนักเยี่ยงขุนเขาไท่ซาน ความตายของคนบางคน บางเบาดั่งขนของห่านป่า ท่านอ๋องฉีตายในสนามรบ ก็เพื่อปกป้องศักดิ์ศรีชาวฉางอัน ตายอย่างมีเกียรติ เป็นความภูมิใจของชิงฮวน

เพราะฉะนั้นถึงแม้ว่าในวันนี้จะลำบากและอันตรายมากแค่ไหน ข้าก็จะอยู่ต่ออย่างแน่นอน ส่งสามีของข้าเดินทางเป็นครั้งสุดท้ายอย่างโอ่อ่า มอบศักดิ์ศรีและเกียรติยศนายทหารสุดท้ายให้กับเขา ให้เขากลับคืนสู่ธรรมชาติอย่างสงบสุข ขอบคุณท่านทั้งหลายอีกครั้งหนึ่งที่ช่วยกันยึดหลักคุณธรรม ชิงฮวนขอคาราวะ”

พวกชาวบ้านที่กำลังเดือดดาล พูดด้วยน้ำเสียงฮึกเหิม “ท่านอ๋องฉีเสียสละเพื่อประเทศชาติ ตอนนี้เปลี่ยนเป็นให้พวกข้าดูแลปกป้องลูกเมียของเขา แม้พระชายาฉีวางใจได้ หากใครกล้ายั่วยุก่อเรื่องขึ้นอีก พวกเราชาวเมืองทุกคนจะไม่ยอม!”

ชิงฮวนหน่วงๆที่จมูก ครั้งนี้อยากจะร้องไห้จริงๆแล้ว น้ำตาคลอดเบ้า

ชาวบ้านย่อมมีตาชั่งอยู่ในใจ มีความยุติธรรมอยู่ภายในใจคน

เธอขอบคุณซ้ำแล้วซ้ำเล่า ชาวบ้านที่รวมตัวกันอยู่ตรงประตูค่อยๆทยอยแยกย้ายกันไป ยังคงจับกลุ่มพูดคุยเรื่องในวันนี้ มีคนประกาศอธิบายข่าวลืออย่างหน้าชื่นตาบาน

ชิงฮวนยิ้มอ่อนๆในใจ บางคนยิ่งนับวันยิ่งเจ้าเล่ห์ คิดไม่ถึงเลยว่าจะเข้าใจโน้มนำสิ่งที่อยู่ในใจประชาชน ชิงตัดหน้าลงมือก่อน ทำให้ชื่อเสียงอ๋องเฮ่าเหม็นเน่าก่อนแล้วค่อยว่ากัน ชื่อเสียงที่อ๋องเฮ่าเหน็ดเหนื่อยลำบากบริหารมาตั้งหลายปี ถูกทำลายลงภายในวันเดียวแบบนี้

สามารถพ่นน้ำเสียอยู่เต็มท้องออกมาได้ขนาดนี้ จะมีใครได้อีกล่ะ?

ทุกคนล้อมรอบเธอกลับเข้าไปในจวนอ๋อง

เสนาบดีเหลิ่งกลับสีหน้าบึ้งตึง สีหน้าเป็นกังวล เดินไปหยุดหน้าชิงฮวน “ไม่คิดเลยว่าอ๋องเฮ่ามุ่งเป้าไปยังเจ้าเช่นนี้ ไม่มีทางยอมรามือง่ายๆแน่นอน พ่อจะไม่มัวรีรออยู่ที่นี่ จำเป็นต้องเข้าวังเสียหน่อย เจ้าดูแลตัวเองให้ดี ข้าเสียใจด้วย ไม่ต้องคิดมากไปนะ”

ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่จะสารภาพความจริง เธอครุ่นคิดเล็กน้อย “ตอนนี้ท่านพ่อยังสามารถเข้าวังได้อยู่เหรอ?”

เสนาบดีเหลิ่งส่ายหน้า “ไม่รู้ พูดได้แค่ว่าเมื่อโอกาสมาถึงก็ควรรีบทำ ในเมื่ออ๋องเฮ่ากล้าปลอมพระราชโองการ สำเร็จราชการแทนเพียงผู้เดียว ในวังหลวง เกรงว่าจะเข้าไปไม่ได้แล้ว พ่อจะหาทางติดต่อกับคนที่สนิทในวังเพื่อสอบถามเหตุการณ์ภายใน”

“ตอนนี้พระสนมฮุ่ยเฟยสบายดีหรือไม่? มีข่าวคราวของนางบ้างไหม?”