ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 845

สองสามีภรรยาได้กลับมาพบกันอีกครั้งและจมลงในโลกของพวกเขาทั้งคู่อย่างไม่สนใจอะไรจนลืมข้าไป โฉวซือเส่าได้ขัดจังหวะพวกเขาด้วยประโยคนี้

มู่หรงฉีคำรามเสียงขึ้นจมูกเบาๆ “ไม่ต้องรีบ เดี๋ยวข้าจะคิดบัญชีกับเจ้า”

โฉวซือเส่าหดคอ “ข้ากลัวมากจริงๆ จะกลับมาเจ้าก็ไม่บอกก่อน ถ้าหากว่าข้าปิดฝาโลงไปเพราะคิดว่าเจ้าแกล้งเป็นศพ ตกใจหมดเลย”

คำพูดของเขามีความยั่วยุอยู่อย่างชัดเจน มู่หรงฉีไม่พูดอะไรแล้วสะบัดแขนเสื้ออย่างแรงแล้วใช้กำลังภายใรอันรุนแรงไว้ที่กลางอกแล้วพุ่งไปยังตัวขัดขวาง

สามีภรรยาได้กลับมาพบกันอีกครั้งอยาจะกอดจูลูบคลำกันแทบไม่ไหว เขายืนอยู่ด้านข้างและจ้องมองอย่างตั้งใจแถมยังผิวปากอีก เจ้าตัวขัดขวางช่างรนหาที่！

โดยเฉพาะเจ้าหมอนี่ที่ยังคงไม่เลิกคิดจะขโมยกิน แถมยังใช้คำพูดหวานหูมาล่อลวงฮวนฮวนของเขา คงต้องสั่งสอนสักหน่อยแล้ว

โฉวซือเส่าเป็นคนกลับกลอก เขากระโดดสูงในทีเดียวและหลบการโจมตีรวดเร็วดุจสายฟ้าเอาได้อย่างง่ายดาย ที่ด้านหลังของเขามีป้ายวิญญานแขวนอยู่ มันปลิวตกลงมาบนพื้น

กระถางเผากระดาษเองก็กระเทือนจนหมุนและสงเสียงเคล้งออกมา

“คนที่ตายไปได้พักนึงอารมณ์ยังร้ายเหมือนเดิม ตอนที่มีชีวิตอยู่ก็ใจแคบ ตายไปแล้วยังเป็นผีขี้เหนียวอีก ระวังฟ้าจะผ่าโลงเอา คนอื่นเขาอุตส่าห์มานอนรับผิดในโลงแทนเจ้านะ”

ชิงฮวนเห็นมู่หรงฉีเต็มไปด้วยความโศกเศร้าและความตื่นเต้นหายไปในพริบตา เจ้าสองคนนี้ต่อให้ทะเลาะกันก็ไม่ดูสถานการณ์กันเลย อาละวาดขึ้นมาถ้าหากว่ามีคนเข้ามาตรวจสอบแล้วเขาจะไม่ตกใจเหรอ

พูดถึงผีผีก็มา ทั้งสองคนส่งเสียงดังกันขนาดนี้ รองแม่ทัพสูงสุดอวี๋ที่คุกเข่าอยู่บนหลังคาได้ยินเสียงชัดเจนและเป็นกังวลว่าชิงฮวนจะเป็นอะไรไปเขาจึงรีบวิ่งมา

“พระชายา！” เขาเปล่งเสียงดังออกมาจากระยะไกล

ชิงฮวนอดที่จะตกใจไม่ได้ โฉวซือเส่าอยู่ที่นี่เขาก็ไม่ได้กลัวใคร แต่ถ้าหากรองแม่ทัพสูงสุดอวี๋เตะประตูเข้ามาแล้วเห็นมู่หรงฉียืนอยู่อย่างปลอดภัยดีหน้าโลงของตัวเองเขาจะตกใจไหม

อีกอย่างเรื่องที่มู่หรงฉียังไม่ตายจะแพร่ออกไปไม่ได้ไม่อย่างนั้นทุกอย่างจะพัง

ชิงฮวนพูดเสียงเบาอย่างร้อนใจว่า “มีคนมา！”

มู่หรงฉีได้ยินเสียงฝีเท้าของรองแม่ทัพสูงสุดอวี๋มาตั้งนานแล้ว เขาไม่ปล่อยให้มือว่าแล้วซัดฝ่ามือสุดท้ายออกไป

รองแม่ทัพสูงสุดอวี๋ไดยินเสียงดังไม่หยุดอีกทั้งยังเห็นว่าประตูถูกปิดทั้งหมดก็รู้ว่ามีอะไรผิดปกติ เขาจึงร้อนใจแล้วถีบประตูเข้าไปทันที

ภายในห้องมีพระชายาฉีเพียงคนเดียว เมื่อได้ยินเสียงเขาถีบประตูเขามานางจึงหันไปมอง

บนพื้นมีเศษขี้เถ้าจากการเผากระดาษเละเทะอยู่เต็มพื้น

ดวงตาของรองแม่ทัพสูงสุดอวี๋แดงทันที เขาคิดว่าพระชายาจะต้องไล่ทุกคนออกไปแล้วร้องไห้อย่างทุกข์ระทมออกมาคนเดียว

แต่เขาพูดจาไม่เป็นอีกทั้งยังเตือนใครไม่เป็น จึงทำได้เพียงพูดอึกอักออกมาว่า “คนตายไปแล้วฟื้นขึ้นมาไม่ได้ พระชายาไม่เป็นอะไรใช่ไหมพ่ะย่ะค่ะ”

ชิงฮวนรู้สึกว่าระยะเวลาเพียงพริบตาเดียวคนสองคนที่เพิ่งทะเลาะกันอย่างไม่ดูสถานการณ์ก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย เธอจึงทำได้เพียงส่ายหน้า “ไม่เป็นไร ข้าไม่เป็นอะไร เจ้าออกไปเถอะ ข้าอยากอยู่คนเดียวเงียบๆ”

รองแม่ทัพสูงสุดอวี๋สูดน้ำมูกแล้วชักขาที่ก้าวเข้าไปข้างหนึ่งออกมา และกำลังจะปิดประตูเขาก็เห็นไก่ย่างที่ถูกโฉวซือเส่าเตะปลิวไปอยู่ที่หน้าประตูแถมน่องยังหายไปข้างหนึ่ง

รองแม่ทัพสูงสุดอวี๋ยิ่งปวดใจและคิดว่าพระชายาจะต้องร้องไห้จนเหน็ดเหนื่อยและหิว ไก่ย่างเซ่นไหว้นั้นคนตายกินไปก่อนแล้ว และวางทิ้งเอาไว้ทั้งวัน นางกินเข้าไปแล้วจะมวนท้องแน่

เขาถอยออกไปอย่างเงียบๆและวางแผนที่จะไปที่ครัวเพื่อสั่งให้คนเตรียมของกินให้เหลิ่งชิงฮวน

แต่เมื่อลองคิดดูแล้วเขาก็ไม่รู้ว่าพระชายาฉีอยากกินอะไร อย่างไรก็ควรถามนางสักหน่อย ดังนั้นเขาจึงผลักประตูที่เพิ่งปิดลงออก

โฉวซือเส่าและมู่หรงฉีที่ทะเลาะกันอย่างไม่ดูสถานการณ์เมื่อครู่นี้รู้ว่าจะให้ใครมาเห็นในเวลานี้ไม่ได้ ดังนั้นทั้งสองคนจึงรีบซ่อนใต้โต๊ะเซ่นไหว้แล้วใช้ผ้าคลุมโต๊ะบังเอาไว้เพื่อซ่อนตัวจากรองแม่ทัพสูงสุดอวี๋