ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 846

“หาข้ออ้างฆ่าไปเลยไม่ดีกว่ารึ?”

โฉวซือเส่าพูดออกมาอย่างสบายๆ มิหนักหนาอันใด

มู่หรงฉีส่ายหัว “เดิมทีข้าก็เจตนาเช่นนั้น แต่หลังจากทหารหน่วยลาดตระเวนของเขาเห็นเขาติดต่อกับชาวมั่วเป่ย ข้าจึงเปลี่ยนใจ

ระเบิดฟ้าคำรณของมั่วเป่ยคืออุปสรรคที่ใหญ่ที่สุดในการบุกเข้าไปยังราชสำนักของเรา ข้าก็เลยทำตามแผน โดยการยืมมือของเขาส่งข้อมูลเท็จไปให้มั่วเป่ย จากนั้นก็จู่โจ่มและลอบเข้าไปในคลังที่พวกเขาเก็บระเบิดฟ้าคำรณไว้

ในยามถอยกลับ ข้าตั้งใจทิ้งเขาไว้รับกรรม จิ้มจุดลมปราณของเขา เปลี่ยนชุดคลุมกับเกราะ แล้วระเบิดคลังต่อสายตาสาธารณชนในท้ายที่สุด

ในสถานการณ์คับขันยามนั้น ลูกสมุนก็ดึงศพเขากลับมาได้ทันเวลา และคิดว่าเราทั้งสองคนตายในหน้าที่ไปแล้ว จากนั้นข้าก็เลยใช้กลยุทธ์จักจั่นลอกคราบและทำการอย่างลับๆ ”

โฉวซือเส่ามิพอใจกับแผนของเขาเป็นอย่างมาก “เจ้านี่ทำเหมือนมันเป็นเรื่องง่ายเสียจริง แล้วเจ้ามิกลัวชิงฮวนจะตรอมใจแล้วเกิดเรื่องอันใดขึ้นรึ?”

“ชิงฮวนเคยบอกกับข้าว่า เลือดของแต่ละคนมิเหมือนกัน นางจะต้องระบุได้จากรายละเอียดของเลือดนี่ว่าคนที่ตายมิใช่ข้า นอกจาก”

มู่หรงฉีก้มหน้า กำมือจ่อไว้ที่ริมฝีปากแล้วกระแอมไอเบาๆ “สัญลักษณ์บนตัวข้า นางรู้ดี”

“ผู้คนต่างตัวพรุนเป็นตะแกรงไปหมด จะมีรอยสัญลักษณ์อันใดกัน?” โฉวซือเฉ่าพูดไปเพียงครึ่ง ก่อนจะวิเคราะห์ขึ้นมา “แล้วชิงฮวน เจ้ามองเพียงแวบเดียวก็รู้ว่าคนผู้นั้นมิใช่มู่หรงฉีได้เยี่ยงไรกัน?”

นี่เป็นความลับระหว่างทั้งสองคนที่เข้าใจกันได้โดยมิต้องพูดออกมา มู่หรงฉีกับเหลิ่งชิงฮวนจึงหน้าแดงขึ้นมาพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย ต่างมองหน้ากันไปมา และกระแอมไอในลำคออย่างมิเป็นธรรมชาติ

ผู้มีสายตาเฉียบคมมองไปก็รู้ได้ว่ามีเรื่องอันใดเกิดขึ้นระหว่างทั้งคู่

ชิงฮวนลูบจมูก “แน่นอนว่ามีรอยแผลเป็นอยู่บนตัวเขาน่ะสิ ใช่ แผลเป็นอย่างไรเล่า! บนหลังของเขามีแผลเป็นจากการสู้รบครั้งก่อนน่ะ”

โฉวซือเส่าหรี่ตาเล็กน้อย เขาค่อนข้างรู้จักเหลิ่งชิงฮวนเป็นอย่างดี รู้ได้ทันทีว่านางกำลังโกหก อย่าบอกนะว่าท่านอ๋องฉีมีความลับอันใดอยู่เบื้องหลัง?

จะหาวันให้เสิ่นหลินเฟิงชวนเขาไปแช่อ่างด้วยกันเหรอ? แต่ถึงอย่างไรตนก็มิค่อยสะดวกอยู่ดี

รองแม่ทัพอวี๋ลุก “พรวด” ขึ้นมาจากเก้าอี้ “ก็หมายความว่า พวกท่านรู้อยู่ก่อนแล้วว่าท่านอ๋องยังมิตายรึ?”

ชิงฮวนกำลังจะพยักหน้า แต่จู่ๆ นางก็พบว่ามีบางอย่างผิดปกติ และรีบเปลี่ยนคำพูดใหม่ “มิใช่ๆ แค่มีอะไรน่าสงสัยนิดหน่อย เมื่อครู่นี้อยู่ดีๆ ท่านอ๋องของท่านก็ปรากฏตัวขึ้นมาตรงหน้าข้า ข้าตกใจแทบแย่ ท่านมิเห็นรึว่ามือข้าสั่น ไก่ย่างจานนั้นก็หลุดมือไปน่ะ?”

รองแม่ทัพอวี๋เชื่อครึ่งมิเชื่อครึ่ง สัมผัสได้ว่าพระชายาของตนมิเคยหน้าแดงเวลาโกหก คำพูดของนางฟังมิขึ้นเท่าไหร่นัก เขาหันหน้าไป ก่อนจะฮึดฮัดด้วยความโกรธ “น่าเชื่อสิแปลก! พวกท่านร่วมมือกันรังแกคนซื่อสัตย์อย่างกระหม่อม อยากเห็นกระหม่อมร้องห่มร้องไห้ขี้มูกโป่งโดยเฉพาะเลยใช่หรือไม่?”

ชิงฮวนเองก็รู้สึกผิดเล็กน้อย จึงปลอบประโลมด้วยเสียงแผ่วเบาพร้อมใบหน้าเปื้อนยิ้ม “มิใช่หรอก ตี้ลี่พูดอยู่ตลอดมิใช่หรือว่า เพื่อนในยามยากคือเพื่อนแท้ เมื่อเกิดเรื่องขึ้นที่จวน ก็เห็นได้ชัดว่าท่านเป็นบุรุษผู้มีจิตใจอันเด็ดเดี่ยวแน่วแน่ เป็นที่รักและซื่อตรง พอนางเห็นท่านเศร้าและทุกข์ระทมใจ ท่านมิเห็นเลยหรือว่าสองวันมานี้นางไถ่ถามหาสารทุกข์สุกดิบกับท่านอย่างอ่อนโยนโดยที่มิเคยเป็นมาก่อนน่ะ”

สิ่งนี้กลับเป็นเรื่องจริง รองแม่ทัพอวี๋สูดจมูก ก่อนจะหย่อนก้นนั่งกลับลงไปอีกครั้ง และพูดฟึดฟัดด้วยเสียงทุ้มต่ำ “อย่างไรเสีย เรื่องนี้ พระชายาก็ทำมิถูกอยู่ดี”

เหลิ่งชิงฮวนเริ่มยอมรับความผิดของตน “เรื่องนี้ข้าคำนวนพลาดไปจริงๆ ถ้าเช่นนั้นเอาเยี่ยงนี้ รอกลับไปแล้ว ท่านก็แกล้งป่วยสิ ข้าจะให้ความร่วมมือกับท่านอย่างเต็มที่ ให้ตี้ลี่มาดูแลท่านทั้งวันทั้งคืนเลย เป็นไง?”

ในใจของรองแม่ทัพอวี๋สงบลงเล็กน้อย พระชายาขายได้แม้แต่สาวใช้ข้างกายตน แกล้งหยอกล้อตนนับว่าเป็นการแสดงความเมตตาอย่างหนึ่งราวกับเป็นเด็ก พลิกกลับเรื่องนี้อย่างเงอะๆ งะๆ

ชิงฮวนรีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนาอย่างรวดเร็ว “แล้วตอนนี้เราจะทำอย่างไรกันดีเล่า มีคำอธิบายเรื่องถุงผ้าไหมของเสด็จพ่อหรือไม่?”