ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 847

เมื่อเห็นสายตาเหมือนผีห่าซาตานของพระชายาจ้องมองมาที่ตน รองแม่ทัพอวี๋ก็รู้ได้ว่าเรื่องดีของตี้ลี่ที่เพิ่งจะคุยจบไปเมื่อครู่ เกรงว่ามันคงยังห่างไกลที่จะไปถึงจุดนั้น

เขาจึงรีบประจบประแจงทันที “พระชายาเป็นคนฉลาด แค่มองก็มั่นใจได้แล้วว่าชนะแน่นอน หนำซ้ำยังวางแผนไว้ก่อนแล้วด้วย”

โฉวซือเส่าพินิจพิเคราะห์และจ้องมองไปที่ชิงฮวนอย่างสงสัยใคร่รู้ “ตั้งแต่ต้นจนตอนนี้ ดูเหมือนเจ้าจะมิได้กระวนกระวายใจอันใดเลยนะ เหลิ่งชิงฮวน เจ้ากำลังปิดบังอันใดพวกข้าอยู่หรือไม่? หรือว่า เจ้ารู้แผนการของอ๋องเฮ่ามาตั้งแต่แรกแล้ว?”

รู้ดีว่ามิว่าเรื่องอันใดก็มิสามารถปิดบังจากเขาได้

ชิงฮวนเม้มริมฝีปากยิ้ม “ข้ามิรู้อันใดเลยจริงๆ เพียงแต่ว่าฝ่าบาทมอบแผนงานที่ทำให้รู้สึกสบายใจมาให้ล่วงหน้าแล้วก็เท่านั้นเอง” “แผนงานที่ทำให้รู้สึกสบายใจอันใด?”

“ฝ่าบาทมีหลายสิ่งหลายอย่างอยู่ในใจ ทั้งเตรียมการล่วงหน้า และวางหมากตัวใหญ่ไว้แล้ว ฉะนั้นข้าก็เลยคิดว่า ไม่ว่าอ๋องเฮ่ากับพระชายาเฮ่าจะใช้สมองคิดหนักขนาดไหน ก็ล้วนหนีมิพ้นเงื้อมมือของฝ่าบาทอยู่ดี”

โฉวซือเส่าส่งเสียงจิ๊จ๊ะอย่างดูถูดเบาๆ “เจ้าปัดมันออกไปเลย ตอนนี้ฝ่าบาทเองก็กำลังตกที่นั่งลำบาก เจ้ายังจะหวังอีกหรือว่าเขาจะพลิกแพลงสถานการณ์ได้น่ะ?”

พูดจบ ก็รู้สึกได้ว่าน้ำเสียงของตนดูจะมิค่อยสุภาพสักเท่าไหร่ จึงเหล่ตามองไปทางมู่หรงฉี

มู่หรงฉีขมวดคิ้วเป็นปมแน่น แววตาสุกใส “ได้ยินมาว่าเสด็จพ่อได้ข่าวว่าเกิดเรื่องขึ้นกับข้าที่ชายแดน ก็เลยเป็นลมหมดสติไป นั่นเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า?”

ชิงฮวนพยักหน้า “จริงเพคะ ตอนนี้เสด็จแม่กำลังเฝ้าอยู่เคียงข้างฝ่าบาท แต่ท่านมิต้องกังวล อ๋องเฮ่ายังหาตราราชลัญจกรหยกมิพบ ช่วงนี้คงมิกล้าทำอันใดเสด็จพ่อหรอก”

“ในเมื่อเสด็จพ่อเป็นคนมองการณ์ไกลเช่นนี้ เป็นไปได้หรือไม่ว่าเขาแสร้งทำเป็นหมดสติ ก็แค่สร้างโอกาสล่อให้งูออกมาจากถ้ำเท่านั้นน่ะ?”

ชิงฮวนเงียบไป ก่อนจะพูดขึ้นมาอย่างจริงจัง “มิได้แสร้งทำ มันเป็นความจริง มิเช่นนั้นเหตุใดจึงต้องปิดบังคนของพระสนมหลินเฟย แล้วทำให้พวกนางดีใจจนลืมตัวด้วยเล่า? ทว่าเขามิได้หมดสติเพราะความทุกข์ระทมใจ หากแต่เกิดจากการโดนวางยาพิษ”

“โดนวางยาพิษรึ?!”

ทั้งสามพูดพร้อมกัน น้ำเสียงเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

ชิงฮวนพยักหน้า “ก่อนหน้าที่เสด็จพ่อจะหมดสติ เขาเคยเรียกหม่อมฉันให้ไปเดินรอบวังเยี่ยนชิ่งลับๆ ครั้งหนึ่ง หม่อมฉันเห็นว่าเขาปวดหัวอยู่บ่อยครั้ง ก็เลยตรวจดู

ผลปรากฏว่า มิทราบเลยว่าเขาถูกวางยาตั้งแต่เมื่อไหร่ และหมอหลวงจงที่พระสนมหลินเฟยแนะนำให้ ก็เตรียมยาต้มไว้ให้เขา ลำพังดูแล้วก็มิได้มีปัญหาอันใด แต่มันกลับสามารถกระตุ้นการทำงานของพิษในร่างกายเขาได้”

มู่หรงฉีใจกระตุกขึ้นมาอย่างรุนแรง “อาหารสามมื้อต่อวันของเสด็จพ่อ ไหนจะเครื่องดื่ม ล้วนอยู่ในความดูแลพิเศษจากขันที จะถูกวางยาพิษได้เยี่ยงไร?”

ชิงฮวนส่ายหน้า “วิธีวางยาพิษมีหลายวิธี มิจำเป็นต้องใส่ในอาหารหรือเครื่องดื่มก็ได้ แต่มันสามารถติดได้ทางเลือด หรือระบบทางเดินหายใจ หรือการสัมผัสทางตาก็ได้ ในตอนนั้นหม่อมฉันมิสะดวกที่จะอยู่ในวังได้เป็นเวลานาน ก็เลยมิสามารถหาสาเหตุได้ว่าเสด็จพ่อถูกวางยาพิษได้เยี่ยงไร”

“แล้ว แล้วจะถอนพิษได้หรือไม่”

ชิงฮวนส่ายหน้าเบาๆ “ถอนได้ แต่เสด็จพ่อมิยอม” ทั้งสามก็ยิ่งประหลาดใจมากขึ้น “เหตุใดถึงมิยอมรึ?”

“เสด็จพ่อตรัสว่า มิพบสาเหตุของการเป็นพิษมาระยะหนึ่งแล้ว อีกฝ่ายก็ยังสามารถลงมือได้อีก มิใช่แค่ป้องกันยากเท่านั้น แต่ยังแหวกหญ้าให้งูตื่นเสียด้วย เขาจะต้องเดิมพันกับมัน”

“เสด็จพ่อช่างเลอะเลือนเสียจริง!” มู่หรงฉีร้อนรนใจเล็กน้อย “เขาจะเอาชีวิตของตัวเองไปเดิมพันได้เยี่ยงไร?”

โฉวซือเส่าไขว้ขา ทำเหมือนมันเป็นเรื่องที่มิเกี่ยวกับตนเองเลย อย่างไรก็ตาม เรื่องที่เกี่ยวกับเหลิ่งชิงฮวน มันเป็นสถานการณ์ที่วิกฤตเป็นอย่างมาก ส่วนเรื่องอื่นๆ ต่อให้ฟ้าถล่มลงมา ก็เป็นเรื่องที่มิเกี่ยวกับตัวเองงั้นรึ?

ทั้งชิงฮวนและมู่หรงฉีก็มิมีผู้ใดเอื้อนเอ่ย ท้ายที่สุดการเข้าออกวังหลวงนั้นเป็นเรื่องที่อันตรายมากเรื่องหนึ่งจริงๆ หากตนบุกเข้าไปเองก็มิเป็นไร จะปล่อยให้คนอื่นเข้าไปตายได้เยี่ยงไรกัน?