ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 874

เสิ่นหลินเฟิงพยายามกลั้นกลืนน้ำตาพลางพยักหน้าเบาๆ

ทันใดนั้นดวงตาของมู่หรงฉีแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ ก่อนที่จะพุ่งตัวไปยังด้านหน้าซากปรักหักพังของวังใต้ดิน ดาบยาวในมือกวัดแกว่งไปมากวาดเปลวไฟที่กำลังพลุ่งพล่าน

“ข้าไม่เชื่อ ชิงฮวนต้องยังมีชีวิตอยู่ นางจะต้องไม่เป็นอะไร!”

น้ำเสียงนั้นทั้งหนักแน่นและเด็ดขาด เต็มเปี่ยมไปด้วยความไว้วางใจและความคาดหวังจากคนรัก

หินก้อนใหญ่ถูกเผาจนกลายเป็นสีแดงสด ไม่ว่าใครก็ตามที่เข้าไปใกล้ต่างสัมผัสได้ถึงความร้อนแผดเผา แต่มู่หรงฉีกลับไม่รู้สึกอย่างนั้น เขากวัดแกว่งดาบไปมาราวกับคนเสียสติ ไม่สนใจแม้กระทั่งมีประกายไฟสาดกระเซ็นบนชายผ้าและผิวหนังที่โผล่พ้นออกมา

เสิ่นหลินเฟิงรีบคว้ามู่หรงฉีเอาไว้ “ท่านพี่ ใจเย็นๆ ก่อน สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือเราต้องลดอุณหภูมิลงก่อน แล้วค่อยเข้าไปช่วยเหลือพี่สะใภ้ ทุกอย่างจะต้องเรียบร้อย”

อ๋องรุ่ยและคนอื่นๆ สั่งให้ทหารรีบเร่งดับไฟ สาดน้ำเพื่อให้อุณหภูมิเย็นลง จากนั้นจึงขุดทางเพื่อช่วยเหลือเหลิ่งชิงฮวน

รองแม่ทัพอวี๋ตะโกนสั่งทหารให้รีบเร่งมือ โดยไม่พูดจาสุภาพตามเวลาปกติอีกต่อไป

ส่วนทางด้านอ๋องเฮ่ากำลังสั่งให้ทหารวางดาบลงและไม่ได้ห้ามอีกฝ่าย

มู่หรงฉีกัดฟันแน่น เส้นเลือดบนหน้าผากค่อยๆ ปรากฏขึ้นด้วยความตึงเครียด “ทำไมเจ้าไม่รีบส่งคนมาแจ้งข้าให้เร็วกว่านี้”

เสิ่นหลินเฟิงรู้สึกผิดมากที่ไม่สามารถปกป้องชิงฮวนได้ แต่เขาไม่คิดมาก่อนว่าอ๋องเฮ่าจะนำกองทหารเข้ามาโจมตีอย่างเปิดเผย โดยไม่สนใจชีวิตความเป็นความตายของพระชายาเฮ่าด้วยซ้ำ

“ข้าขอโทษจริงๆ ท่านพี่...”

“ข้าไม่ให้เขาแจ้งท่านเองแหละ” เหลิ่งชิงเฮ่ออธิบายอย่างเร่งรีบ “ข้าประเมินความสามารถของตนเองสูงเกินไป และกังวลว่ามันอาจจะทำลายสถานการณ์โดยรวม”

“สถานการณ์โดยรวมอะไร” ดวงตาของมู่หรงฉีแดงก่ำ เขากัดฟันและมองอ๋องเฮ่าด้วยสายตาเย็นชา “ข้าไม่ควรไปจากเมืองหลวง ไม่ควรทิ้งชิงฮวนไว้ที่นี่ตามลำพัง หากนางเป็นอะไรขึ้นมา ข้ายังจะต้องสนใจสถานการณ์โดยรวมอีกหรือ ใต้หล้าแล้วอย่างไร พี่น้องแล้วอย่างไร ข้าจะสังหารทุกคนที่ทำร้ายชิงฮวน ข้าจะทำให้พวกมันต้องตาย”

ในเวลานี้ มู่หรงฉีเป็นเหมือนกับสัตว์ที่ติดกับ เขาหวังว่าตนเองจะสามารถทะลุทะลวงซากปรักหักพังที่ร้อนระอุตรงหน้าที่ให้ได้

มือของทหารฝั่งตรงข้ามที่ถือหอกสั่นเทา อดไม่ได้ที่จะหดตัวด้วยความกลัวอย่างเงียบๆ อ๋องเฮ่าไม่ได้พูดอะไร เขายืนมองมู่หรงฉีที่กำลังสูญเสียด้วยดวงตาแดงก่ำ

“ท่านพ่อ”

ท่ามกลางเสียงรบกวน เสียงร้องเรียกของเด็กน้อยทำให้มู่หรงฉีผู้หยิ่งผยองสูญสิ้นความโกรธไปในทันที

อวิ๋นเช่อเงยหน้าขึ้นมองไปยังมู่หรงฉี พร้อมกับกางแขนออกราวกับโผบิน

มู่หรงฉีตระหนักได้ว่าเด็กน้อยอาจได้รับอันตรายจะความร้อนของไฟ ดังนั้นเขาจึงก้าวไปข้างหน้าและอุ้มเขาขึ้นอย่างรวดเร็ว

อวิ๋นเช่อยกมือขึ้นแตะเคราบนใบหน้าพร้อมกับทำหน้ามุ่ย ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความชุ่มชื้น จากนั้นจึงกอดคอของเขาพลางร้องไห้เสียงดัง

“ท่านพ่อ นี่ท่านจริงๆ หรือ พวกเขาบอกว่าท่านพ่อตายไปแล้วและจะไม่กลับมาอีก”

มู่หรงฉีฉีกยิ้มอย่างยากลำบาก “พ่อยังไม่ตาย พ่อกลับมาแล้วนี่ไง พ่อกลับมารับเจ้ากับแม่ของเจ้า” อวิ๋นเช่อยังคงร้องไห้เสียงดังต่อไป เหตุการณ์วันนี้ทำให้เขากลัวมาก แม้ว่าทุกคนจะปกป้องเขาอย่างใกล้ชิด ไม่มีดาบเล่มไหนได้เข้าใกล้เขาก็จริง แต่เขารู้ดีว่าแม่อันที่รักกำลังถูกขังอยู่ใต้ดิน

“ท่านพ่อ ตอนที่ท่านไม่อยู่ มีคนมารังแกท่านแม่เยอะแยะเลย พวกเขาจะเผาท่านแม่ให้ตาย ท่านพ่อต้องจัดการ!”

อวิ๋นเช่อยกมือขึ้นแล้วชี้ไปที่อ๋องเฮ่าข้างๆ ด้วยน้ำเสียงสะอื้น

มู่หรงฉีรู้สึกเศร้า ทุกคำพูดของอวิ๋นเช่อทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดในใจ มุมตาของเขาค่อยๆ ชื้นขึ้น