ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 875

เสี่ยวอวิ๋นเช่อถอนหายใจอย่างเศร้าสร้อย “พวกผู้ใหญ่นะชอบไม่เชื่อคำพูดของเด็ก เจ้าสามตัวน้อยบอกข้านานแล้วว่าท่านแม่สบายดี”

ผู้ใหญ่หลายคนตกตะลึงจนพูดไม่ออก ก่อนจะหันไปขุดทางต่อพร้อมกับตะโกนเสียงดัง “ชิงฮวน ชิงฮวน!”

“ฮัดชิ่ว!” เสียงจามดังขึ้นในวังใต้ดิน

นางมีชีวิตอยู่ มีชีวิตอยู่จริงๆ!

มู่หรงฉีแทบจะร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจ ทุกคนตะโกนพร้อมกันอย่างตื่นเต้น “ชิงฮวน อดทนไว้นะ! เราจะเข้าไปช่วยเดี๋ยวนี้!”

“ข้าไม่เป็นอะไร แค่อาจเป็นหวัดนิดหน่อย พวกเจ้าค่อยๆ ขุด ไม่ต้องรีบ!”

เป็นหวัด?เจ้าถูกไฟเผาจนเสียสติไปแล้วหรือ

แต่เมื่อฟังเสียงตะโกนอันเต็มไปด้วยพลัง เสียงนั้นไม่ได้แหบแห้งเลยแม้แต่น้อย เห็นได้ชัดว่านางไม่มีอาการขาดน้ำหรือสำลักควัน

อ๋องเฮ่ามองทางออกอย่างประหม่า แต่ไม่กล้าเข้าใกล้

ทุกคนเร่งความเร็วมากขึ้น จนเมื่อหินก้อนสุดท้ายพังทลายลง ในที่สุดพวกเขาก็เชื่อมต่อปากทางเข้ากับวังใต้ดินได้เสียที ก่อนจะขยายปากบ่อเพื่อให้คนลอดเข้าไปได้ มู่หรงฉีเป็นคนแรกที่กระโดดเข้าไปด้านใน อากาศในวังใต้ดินมักจะอับชื้นและอุณหภูมิต่ำกว่าภายนอก หลายคนที่เพิ่งเข้าไปสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิที่แตกต่างโดยสิ้นเชิง

ใบหน้าของพวกเขาถูกชำระล้างด้วยเหงื่อร้อน และเสื้อผ้ายังถูกประกายไฟเผาเป็นรู ทว่าเหลิ่งชิงฮวนไม่เพียงแต่ปลอดภัยเท่านั้น แต่เธอยังมีผิวสีขาวอมชมพูและไม่แสดงอาการขาดน้ำเลยด้วยซ้ำ ยิ่งไปกว่านั้นดูเหมือนว่าเธอเพิ่งจะล้างหน้า ยังคงมีหยดน้ำเป็นประกายแกะอยู่บนคิ้วและหน้าม้าเล็กน้อย

ทุกคนต่างรู้สึกประหลาดใจ ก่อนจะมองไปรอบๆ และคิดว่าข้างใต้นี้ไม่มีทางออกใด แล้วทำไมนางถึงยังอยู่รอดปลอดภัยเช่นนี้

ส่วนร่างของพระชายาเฮ่านอนอยู่ข้างโขดหิน โดยมีชุดคลุมปิดใบหน้าเอาไว้ วังใต้ดินเต็มไปด้วยสัตว์พิษร้ายแรงเรียงต่อกันเป็นชั้น

สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่พวกมัน ช่วงเวลาแห่งความเงียบงันถือกำเนิดขึ้น

ด้านนอกวังใต้ดิน ทุกคนต่างต่อสู้เพื่อช่วยชิงฮวน ในวังใต้ดินเองดูเหมือนจะน่าตื่นเต้นไม่แพ้กัน พวกเขาไม่รู้ว่าชิงฮวนต้องใช้ไหวพริบ ความกล้าหาญและความเหนื่อยล้าขนาดไหน เมื่อเผชิญหน้ากับกลุ่มสัตว์พิษและพระชายาเฮ่าผู้ชั่วร้าย

มู่หรงฉีระงับความต้องการกอดเธอไว้และพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทา “เจ้าไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่”

ชิงฮวนยิ้ม “ข้าไม่เป็นอะไร ขึ้นไปด้านบนแล้วค่อยว่ากันเถอะ”

เธอได้ใช้สารเคมีชุดหนึ่งเพื่อให้อุณหภูมิโดยรอบเย็น ทำให้ปริมาณคาร์บอนไดออกไซด์ในอากาศสูงขึ้น ไม่เหมาะที่จะอยู่เป็นเวลานาน เมื่อครู่เธอฉีดออกซิเจนในอากาศเพิ่ม ไม่อย่างนั้นคงอยู่ไม่ถึงตอนนี้

ทุกคนช่วยกันพาชิงฮวนออกไป มีคนจำนวนมากส่งเสียงเชียร์พร้อมกับถามด้วยความเป็นห่วงว่าได้รับบาดเจ็บหรือไม่

มู่หรงฉีจับมือของเธอไว้แน่น โดยไม่อยากจะปล่อยมือคู่นี้ไปอีกแล้ว

อวิ๋นเช่อพยายามบีบตัวเข้าไป และคว้ามืออีกข้างของชิงฮวนก่อนที่คนอื่นจะมาแย่งไป

เหลิ่งชิงฮวนสูดอากาศบริสุทธิ์จากภายนอกจนเต็มปอด และกวาดมองดูสิ่งสกปรกและเลือดบนพื้นดินรอบตัว แม้ว่าเธอจะไม่ได้เห็นด้วยตาของตัวเอง แต่ก็รู้ว่ามีการต่อสู้นองเลือดเกิดขึ้นอย่างแน่นอน

บรรดาญาติสนิทมิตรสหายต้องต่อสู้เพื่อช่วยเธออย่างไร

เธอรู้สึกพูดไม่ออก เหลิ่งชิงเฮ่อรู้สึกเป็นทุกข์ทันทีที่เห็นและรีบเปลอบโยน “ไม่ต้องร้องไห้ ทุกอย่างจบลงแล้ว ไม่เป็นไร”

ชิงฮวนพยายามระงับอารมณ์ของตัวเอง แต่ทุกอย่างกลับพังทลายลงด้วยคำพูดเกลี้ยกล่อมของเหลิ่งชิงเฮ่อ

เธอร้องไห้คร่ำครวญโดยไม่สนใจภาพลักษณ์ของตัวเองอีกต่อไป

คนจำนวนมากเริ่มกรูกันเข้ามาเพื่อปลอบใจเธอ เพราะคิดว่าเธอกำลังหวาดกลัว