ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 886

ปัง！ปัง！

เสียงดังสนั่นหวั่นไหว

พระสนมฮุ่ยเฟยตกใจจนสะดุ้งโหยง ทำไมถึงได้เสียงดังขนาดนี้ อีกทั้งยังมีเสียงสะท้อนกลับมา แม้แต่ฝุ่นบนคานก็ร่วงลงมาด้วย

นางหันหน้าไปมองก็เห็นว่าที่ด้านนอกตำหนักมีบรรยากาศที่ไม่สู้ดี มีเสียงอึกทึกดังขึ้น ที่แท้ก็เป็นโฉวซือเส่าที่กำลังมองราชองครักษ์ด้านนอกมุ่งหน้าเข้าไปใกล้ตำหนัก เมื่อเขาเห็นก็ร้อนใจจึงโยนระเบิดฟ้าคำรณออกไปสองลูก

เขาไม่ไว้หน้าพวกนั้นเลยสักนิด พวกนั้นได้คืบจะเอศอกไม่รู้ว่าความเก่งกาจของโฉวซือเส่าเสียแล้ว เมื่อเข้าใกล้ประตูและหน้าต่างเขาก็ยิงธนู เขามีที่ซ่อนที่ไหนกัน

หลังจากที่โยนระเบิดฟ้าคำรณสองลูกออกไปแล้ว เหล่าราชองครักษ์ก็ตกใจจนพากันถอยร่นออกไปและไม่กล้าที่จะเข้ามาอย่างสุ่มสี่สุ่มห้าอีก

และในเวลานี้เองฮ่องเต้ชราก็เปล่งเสียงในลำคอราวกับเขากำลังพ่นลมหายใจออกมา ไม่รู้ว่าเพราะถูกพระสนมฮุ่ยเฟยตีหรือว่าเป็นเพราะเสียงของระเบิดฟ้าคำรณ

ได้ผล?

พระสนมฮุ่ยเฟยลอบมองไปที่ด้านหลัง โฉวซือเส่ากำลังใช้สมาธิทั้งหมดในการจัดการกับทหารของพระสนามหลินเฟยจึงไม่ได้มีเวลามาสนใจเรื่องพวกนี้

ในเมื่อไม่มีใครมาดูก็ดี พระสนมฮุ่ยเฟยมีความกล้าที่จะทำเรื่องชั่วร้ายขึ้นมา นางขึ้นคร่อมบนตัวของชายชราและม้วนแขนเสื้อขึ้น จากนั้นก็ง้างมือขึ้นสูงและเตรียมที่จะออกแรงเพื่อที่จะตบอย่างสุดกำลังอีกครั้ง

ชายชราร้องออกมาทันทีและทนไม่ไหว “หยุดเขย่าได้แล้ว！”

แขนของพระสนมฮุ่ยเฟยที่ง้างขึ้นสูงก็ชะงักไป

จากนั้นฮ่องเต้ชราก็ลืมตาขึ้น “เจ้าคิดจะลอบปลงพระชนม์หรือไง? ถ้าเจ้ายังตีอีกข้าได้ไปจริงๆแน่”

พระสนมฮุ่ยเฟยตกใจจนตัวสั่น นางเหลือบมองฮ่องเต้ชราด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ และมองไปยังแขนของตัวเองที่ง้างขึ้นสูงอีกครั้ง นางจึงได้สติในทันที แล้วตบลงบนต้นขาของตัวเอง “เฮ้อ บรรพบุรุษของข้า ในที่สุดท่านก็ฟื้นแล้ว！ ถ้าท่านไม่ฟื้นขึ้นมาท่านอาจจะถูกลูกธนูไปแล้วก็ได้”

ฮ่องเต้ชราพยายามนวดขมับของตัวเอง เขายังคงรู้สึกเหมือนจะระเบิดอย่างไรอย่างนั้น “บังอาจ！ พูดจาไร้สาระ！”

พระสนมฮุ่ยเฟยถลาลงจากเตียงอย่างรวดเร็วและคุกเข่าบนพื้น “เป็นหม่อมฉันที่บังอาจไปเอง ท่านโปรดมองไปด้านนอกเถิด พระสนมหลินเฟยก่อกบถแล้วเพคะ！”

ฮ่องเต้ชราตื่นเต็มตาทันทีราวกับว่าก่อนหน้านี้เขายังไม่ทันได้สติรู้ตัว คำพูดประโยคเดียวของพระสนมฮุ่ยเฟยเตือนสติเขา เขานึกไปถึงเรื่องราวทั้งหมดก่อนที่เขาจะหมดสติไปทันใดนั้นเขาก็ร้อนรนขึ้นมา

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น? ใครก่อกบถ? แล้วฉีเอ๋อร์ล่ะ?”

ชายชรายังจำเรื่องนี้ได้อยู่นี่ พระสนมฮุ่ยเฟยพูดย้ำขึ้นว่า “ฉีเอ๋อร์ไม่เป็นอะไรเพคะ พวกชิงฮวนเองก็ปลอดภัย ตอนนี้คนที่อยู่นอกวังกำลังจะมาช่วยฝ่าบาทเพคะ！ พระสนมหลินเฟยขังพวกเราไว้ในวังเยี่ยนชิ่ง นางออกคำสั่งให้ยิงธนูกะให้พวกเราตายเพคะ”

ในที่สุดสติสัมปชัญญะของฮ่องเต้ชราก็ฟื้นคืนมา เขาผุดลุกขึ้นเสียงดัง

“หยุด！ ข้าสั่งหยุด！”

ถึงแม้ว่าธนูจะยิงมาหลายวันแล้ว ของดีอย่างโสมและรังนกชายชราก็ไม่ได้ดื่มไปน้อยลง เสียงของเขาจึงดังมาก

ห่าลูกธนูทั้งหมดก็หยุดลงทันที

โฉวซือเส่าหันหน้ามามองพร้อมเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน “ฝ่าบาทท่าฟื้นเสียที ท่านนอนหลับมีความสุขมากจนเอาพวกเราแทบแย่เลยพ่ะย่ะค่ะ”

ชายชราหรี่ตาลง “โฉวซือเส่า?”

“โอ้！ ฝ่าบาททรงปรีชา ดวงตาอันหลักแหลมราวกับคบเพลิงของท่านไม่ธรรมดาเลย แค่มองก็กระหม่อมได้”

ชายชราส่งเสียงคำรามในลำคออย่างไม่ไว้หน้าเลยสักนิด “ผู้ชายที่ดูเหมือนผู้หญิง พูดจาพลิกลิ้นไปเรื่อง ถ้าไม่ใช่เจ้าแล้วจะเป็นใคร”