ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 885

โฉวซือเส่าลุกขึ้นไปพลางหยิบปืนพกมาถือไว้ในมือ เขาส่งรอยยิ้มอันสดใสให้แก่หัวหน้าเหอ จากนั้นจึงกล่าวกับฮุ่ยเฟยว่า “พระนาง เรื่องที่ท่านสัญญากับข้าเมื่อครู่นั้นขอติดไว้ก่อน รอข้าคิดถี่ถ้วนดีแล้ว ข้าจะมาบอกท่าน ปฏิเสธมิได้แล้ว!”

ฮุ่ยเฟยส่งเสียงฮึดฮัดฟึดฟัด “ตกใจแทบตาย จะบอกว่าเด็กอย่างเจ้าไร้ความสามารถก็มิได้ กระสุนนั่น ข้าเห็นกับตาว่ามันโดนเจ้า เจ้ามาจากวัดเส้าหลินใช่หรือไม่”

โฉวซือเส่ารู้สึกว่าฮุ่ยเฟยผู้นี้มิได้ส่งเสียงเอะอะธรรมดา มันเป็นเรื่องระหว่างความเป็นและความตาย แต่ก็ยังสงบได้ถึงเพียงนี้ ยังคงมีอารมณ์ขบขันได้ เขาเม้มริมฝีปากก้มหน้าลงพื้น มิได้พูดอันใด

ฮุ่ยเฟยมองอย่างพินิจพิจารณา มองดูสิ่งที่กระแทกเข้ากับข้อมือของหัวหน้าเหอ ปรากฏว่ามันคือกระจกทองแดงรูปเพชรสำหรับผู้หญิง มิรู้ว่าไปฉวยติดมือมาจากห้องนอนของนางสนมคนใด กระสุนจากด้านบนกระทบมาโดนตรงกลางพอดิบพอดี

ฮุ่ยเฟยขำ “พรึ่ด” ออกมา “หลงตนเอง”

โฉวซือเส่ายกมือขึ้นลูบขมับไปมา “อย่าได้เข้าใจผิดไป ข้ามิได้หลงตนเองเยี่ยงนั้น กระจกนี้ข้าใช้ควบคุมความเคลื่อนไหวภายในห้องโถงใหญ่เมื่อสองวันมานี้ พอพวกนางบุกเข้ามากะทันหัน ข้ากลัวว่าแสงและเงาที่เคลื่อนไหวจะเปิดเผยตำแหน่งของข้า จึงเอามาถือไว้ในอ้อมแขน มิได้คาดคิดว่ามันจะกันกระสุนได้พอดิบพอดี”

ฮุ่ยเฟยยกนิ้วหัวแม่มือพร้อมกล่าวอย่างเชื่อมั่นมากๆ ว่า “มันแค่แย่กว่าฉีเอ๋อร์ของข้าเพียงเล็กน้อยก็เท่านั้น หากเปลี่ยนเป็นฉีเอ๋อร์ของข้าล่ะก็ แค่มือเดียวก็จับมันได้แล้ว”

โฉวซือเส่าเบ้ปาก มิได้ตอบโต้ พลางยกปืนในมือเล็งไปที่หัวหน้าเหอ “อย่าขยับ ฝีมือแม่นปืนของข้ามิค่อยดีนัก หากยิงโดนข้าก็จะได้เป็นขันที หากยิงมิโดน ข้าก็จะได้ไปปรนนิบัติรับใช้พญายมแทน”

หัวหน้าเหอมิคาดคิดว่าความประมาทของตนเมื่อครู่ จะทำให้เขาเป็นผู้ถูกสังหารแทน กล้าหุนหันพลันแล่นได้อย่างไรกัน

เมื่อหลินเฟยเห็นว่าสถานการณ์มิสู้ดีนัก จึงรีบล่าถอยไป

แน่นอนว่าโฉวซือเส่าจะมิปล่อยนางไป เรื่องราวมากมายเหล่านี้ล้วนเกิดจากตัวนาง แม้ว่าวันนี้จะลั่นไกฆ่านางมิได้ ก็ยังอยากจะใช้เวลาอีกครึ่งชีวิตของนาง ป้องกันมิให้นางก่อการทำร้ายผู้คนอีก

แล้วจู่ๆ เขาก็หันปากกระบอกปืนเล็งไปที่หลินเฟยโดยมิได้ลังเล เหนี่ยวไกปืน และคิดที่จะมอบกระสุนนัดสุดท้ายนี้ให้แก่นาง

มิทันได้คาดคิด ช่วงเวลาแห่งความเป็นความตายเช่นนี้ หัวหน้าเหอกลับภักดี และตะโกนออกไปว่า “พระนางระวัง” ก่อนจะกระโจนเข้าไปอย่างมิกลัวอันตรายใดๆ เพื่อใช้ตัวของเขาเป็นโล่

เสียงปืนดังลั่นขึ้นมา หัวหน้าเหอที่ถูกยิงก็ล้มลงกับพื้น

เดิมทีโฉวซือเส่ามิค่อยจะมั่นใจในฝีมือการแม่นปืนของตนมากนัก นับตั้งแต่หลังจากที่รู้ถึงความมิมั่นคงของอาวุธปืนนี้ ก็มิกล้าแตะมันอีกเลย รู้สึกเป็นไปมิได้เลยที่จะยิงโดนหลินเฟย ผลปรากฏว่า หัวหน้าเหอผู้นี้เองนั้นเล็งตัวเองได้อย่างแม่นยำ กระสุนนัดนี้ตรงทะลุเข้าหน้าอก ทำให้เขาลงไปนอนราบอย่างแน่นิ่ง

ด้วยความพยายามที่น่าตกตะลึงเช่นนี้ หลินเฟยจึงหนีออกจากวังไปได้ และหลบหนียังที่ที่ปลอดภัย เมื่อเห็นว่าหัวหน้าเหอเสียสละตนเองเพื่อช่วยนางไว้ จึงจ้องเขม็งไปที่โฉวซือเส่าด้วยความโกรธแค้น พร้อมตะโกนถามด้วยความเกลียดชัง “นักธนูอยู่ไหน”

ได้ยินเพียงเสียง “โครม” ดังติดต่อกันมิขาดสาย ทั้งบนหลังคาด้านนอกห้องโถง และภายในลานบ้าน ล้วนเต็มไปด้วยนักธนู กางธนูไว้ เตรียมพร้อมที่จะยิง

ทั้งสองเตรียมพร้อม มีการซุ่มโจมตีไว้ล่วงหน้า เพื่อจัดการกับโฉวซือเส่า แต่น่าเสียดายที่คงเป็นเพราะประเมินศัตรูต่ำไป ชีวิตหัวหน้าเหอจึงถูกคร่าไปโดยเปล่าประโยชน์

หลินเฟยยิ้มเยาะ “มีมือสังหารสมรู้ร่วมคิดกับฮุ่ยเฟย ประสงค์จะลอบสังหารฝ่าบาท ราชองครักษ์จงเชื่อฟังคำสั่ง...”

ก่อนที่จะได้ออกคำสั่ง ก็ได้ยินเสียงความโกลาหลอยู่ด้านนอกวังเยี่ยนชิ่ง บ้างก็วิ่ง บ้างก็โหวกเหวกอย่างตื่นกลัว มิรู้ว่าเกิดอุบัติภัยอันใดขึ้น จนขัดจังหวะการพูดของหลินเฟย

มีขันทีพรวดพราดเข้าไปในวังเยี่ยนชิ่งอย่างเร่งรีบ เปล่งเสียงรายงานต่อหลินเฟยว่า “รายงานพระสนมหลินเฟย อ๋องฉีกำลังจะนำกองกำลังมาเข้าโจมตีแล้ว!”

เสียงดังจนทำให้ทั้งฮุ่ยเฟยและโฉวซือเส่าต่างตกตะลึง

หลินเฟยเองก็ตกใจจนหน้าซีดเผือด “เร็วปานนี้เชียวหรือ? แต่มีทหารม้ารักษาพระองค์เพียงมิกี่สิบคนเท่านั้น ราชองครักษ์ของเราจะต้านไว้มิได้งั้นรึ?”

“มิใช่เพียงแค่ทหารม้ารักษาพระองค์เท่านั้น!” ขันทีสั่นเทิ้มด้วยความกลัว “รัชทายาทเสิ่นถือตราพระราชลัญจกร ควบม้าเข้ามายังในวัง ระหว่างทางก็ปลุกระดมชาวบ้านในเมืองฉางอัน จนในตอนนี้ผู้คนนอกวังต่างตื่นเต้นกันมาก และกำลังช่วยกันตะโกนให้พังประตูวัง”

“มิเห็นต้องกลัวพวกอันธพาลไร้อาวุธและเกราะป้องกันนั่นเลย สั่งให้คนเฝ้าประตูวัง หากมีผู้ใดเข้ามาใกล้ก็ยิงทิ้งเสีย!”

ขันทีน้อมรับคำสั่ง ก่อนจะรีบจากไป

หลินเฟยจ้องมองเข้าไปในห้องโถงใหญ่ พลางพูดเสียงต่ำด้วยความเกลียดชัง “ตาแก่ฮ่องเต้นั่นคงเอาไว้มิได้แล้ว!”

ที่ว่ามาก็ถูก