ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 903

โฉวซือเส่าทิ้งถ้วยชาในมือลง ก่อนจะกัดฟันพูดใส่อวิ๋นเช่อ “ไอ้เด็กน้อย พ่อโฉวใจดีกับเจ้า เจ้ากลับทำแบบนี้กับข้างั้นเหรอ?”

เขายกมือขึ้นและกำลังจะคว้าแขนของอวิ๋นเช่อ

หลินเฟิงยังคงปกป้องเขา แต่เมื่อเขาก้มลงก็รู้สึกว่ากลิ่นบนร่างกายของเขาไม่ถูกต้อง มีกลิ่นแปลกๆ จนอดไม่ได้ที่จะดมมัน จากนั้นก็ตกใจ “เจ้าชงชาอะไรให้ท่านพ่อโฉวของเจ้าดื่ม?”

อวิ๋นเช่อวิ่งหนีไปราวกับปลาเลนตัวน้อย หัวเราะคิกคักและไม่พูดอะไร

ฮวนฮวนวิ่งไปรอบๆ ในลาน ก่อนจะวิ่งไปใต้ต้นไม้ ยกขาแล้วฉี่

สีหน้าของโฉวซือเส่าเปลี่ยนไป เขาตะคอก “เจ้าปกป้องเขาไม่ใช่เหรอ? แค่ไปดมกลิ่นปัสสาวะของสุนัขตัวนั้นแล้วเจ้าก็จะรู้”

เสิ่นหลินเฟิงยกเสื้อผ้าของเขาขึ้นมาดมกลิ่น ก่อนจะรีบเขย่าเสื้อผ้าและใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ด

อวิ๋นเช่อส่ายศีรษะอย่างเคร่งขรึม “ฮวนฮวนไม่ให้ความร่วมมือเลย ไม่ยอมฉี่ตั้งครึ่งวัน ข้าก็เลยต้องทำเอง สดๆ ใหม่ๆ เลย อร่อยไหม?”

โฉวซือเส่าสาบานเลยว่าเขาไม่เคยประสบความอัปยศอดสูเช่นนี้มาก่อนในชีวิต “ดีมาก ถ้าวันนี้ข้าไม่ตีเจ้าจนร้องไห้ ข้าจะให้ลูกของข้าใช้แซ่ตระกูลเจ้า!”

เสิ่นหลินเฟิงไม่ได้ห้ามปรามเขา “ข้าจะเป็นพยานให้!”

ทักษะของโฉวซือเส่าไม่ใช่สิ่งที่ขาสั้นๆ ของอวิ๋นเช่อจะหลบได้ ชั่วพริบตาเขาก็จับอวิ๋นเช่อไว้ใต้วงแขน ดึงกางเกงออก เปิดก้นเล็กๆ และยกแขนขึ้นสูงเตรียมจะลงโทษ

อวิ๋นเช่อร้องลั่น “ช่วยด้วย! มีคนโดนตี!”

“เพี๊ยะ!” แม้ว่าฟ้าร้องจะดังและฝนเบาหวิว แต่อวิ๋นเช่อกลับร้องอย่างน่าสมเพช

“หยุด!”

มีเสียงตะโกนที่ทรงพลังและสง่างามดังมาจากด้านนอกประตู

โฉวซือเส่าตกใจจนมือของเขาสั่นและเกือบจะทำให้อวิ๋นเช่อร่วงลงไป

เขาวางอวิ๋นเช่อลงอย่างใจเย็น ดึงกางเกงขึ้นให้อวิ๋นเช่อก่อนจะคุกเข่าลงทำความเคารพเกี้ยว

คนในลานบ้านต่างคุกเข่าโดยพร้อมเพรียง “ทรงพระเจริญ”

เมื่อรู้ว่าชิงฮวนกำลังจะคลอด ฮ่องเต้ชราก็วางทุกอย่างในมือและพาพระสนมฮุ่ยเฟยไปที่จวนอ๋องฉี ทั้งสองรีบมาแต่ยังไม่ทันได้เข้าไปในตำหนักฉาวเทียนก็ได้ยินเสียงร้องของอวิ๋นเช่อ ก่อนใบหน้าของเขาจะเขียวคล้ำด้วยความโกรธ ยกนิ้วชี้โฉวซือเส่า

“หลานของข้า ข้ายังไม่เคยชี้นิ้วใส่เขาสักครั้ง แต่เจ้ากลับลงมือ เจ้าไปเอาความกล้ามาจากที่ไหน! อยากตายนักหรือไง?”

ใครจะไม่รู้ว่าฮ่องเต้ชราปกป้องลูกวัว รักเอ็นดูอวิ๋นเช่อจนเข้ากระดูก โฉวซือเส่าเกรงว่าวันนี้เขาจะเจอเรื่องใหญ่เข้าแล้ว

โฉวซือเส่าตกใจจนเหลือไหลย้อย รู้สึกกลัวเล็กๆ

“ฝ่าบาท โปรดยกโทษให้กระหม่อมด้วย พวกเราแค่ล้อเล่นน่ะขอรับ”

เมื่ออวิ๋นเช่อเห็นว่าคนหนุนหลังมาถึงแล้ว เขาก็ใช้มีหนึ่งดึงกางเกง อีกมือถูบั้นท้ายที่โดนตีจนชา พยายามบีบน้ำตาสองสามหยด แล้วก้าวขึ้นไปร้องทุกข์กับชายชราให้ตัดสินเรื่องนี้

เมื่อได้เห็นเสด็จปู่โมโหเขาก็ชะงัก ก่อนจะเหลือมองชายชราและโฉวซือเส่าที่ไม่ส่งเสียงอะไร

“ล้อเล่นอะไร! เจ้าคิดว่าข้าไม่ได้ยินงั้นหรือ? เสียงตีดังขนาดนั้น! เช่อเอ๋อร์รีบมาให้ปู่ดูเร็ว ปู่จะจัดการให้เจ้าเอง จะสั่งลงโทษให้ตีเขาด้วยไม้แล้วตัดหัวซะ!”

พระสนมฮุ่ยเฟยตั้งตารอที่จะได้เห็นศัตรูตัวน้อยๆ นี้มาก แม้ว่านางจะรู้สึกเอ็นดูหลานชายของนาง แต่ความผิดก็ไม่ถึงตายดังนั้นนางจึงไม่ได้พูดอะไรแทนโฉวซือเส่า ก่อนจะหันไปขยิบตาให้เสี่ยวอวิ๋นเช่อ

เสี่ยวอวิ๋นเช่อเดินไปหาชายชราและจับมือ “เสด็จปู่อย่าโกรธเลย ท่านพ่อโฉวล้อเล่นกับข้าจริงๆ เมื่อครู่ข้าแกล้งทำเฉยๆ”

โฉวซือเส่าเกือบจะน้ำตาไหล ลูกรัก พ่อโฉวไม่ได้รักเจ้าเสียเปล่า ชีวิตของข้าในวันนี้ขึ้นอยู่กับปากเจ้า

ฮ่องเต้ชราเป่าเคราและจ้องมอง “เจ้าเป็นถึงพระนัดดา รัชทายาทแห่งจวนอ๋องฉี เจ้าจะเรียกเขาว่าท่านพ่อโฉวได้อย่างไร? เขามีสิทธิ์อะไรมาทุบตีเจ้า?”

“เพราะท่านพ่อโฉวเลี้ยงดูหลานมา ท่านแม่บอกว่าแกะน้อยคุกเข่ายังเทิดทูน นกกายังตอบแทนบุญคุณ ดังนั้นหลานจึงเรียกเขาว่าท่านพ่อโฉว ที่เขาตีหลานเพราะหลานหลอกเอาปัสสาวะให้เขาดื่ม”

ทุกคนตกตะลึง และชายชราก็หยุดอารมณ์เสียทันที

เขาเอ่ยถามอย่างไม่สบอารมณ์ “เจ้า เจ้าบอกว่าตอบแทนบุญคุณ แต่เจ้ากลับเล่นงงานเขางั้นหรือ?”