ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 904

ทุกคนในลานถอนหายใจด้วยความโล่งอกพร้อมเพรียงกัน ราวกับก้อนหินหนักอึ้งที่อยู่ในใจถูกยกออก

มู่หรงฉี เข้าไปในห้องคลอดอย่างบูดบึ้งราวกับว่าได้รับการนิรโทษกรรม

แม่นมเตียวเดินออกมาจากด้านใน

แม่นมเตียวตบขาตัวเองอย่างชอบใจ และลืมตัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน “สวรรค์ ยังมีอีกคน ในท้องยังมีอีกคน!”

ในช่วงเวลาแห่งความตื่นเต้นทุกคนแทบจะลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท รวมถึงท้องของชิงฮวนที่บาง ทุกคนก็ลืมเรื่องนี้ไปจนหมด

นางตั้งท้องลูกแฝด!

ช่างโชคดีอะไรเช่นนี้?

ลูกคนแรกที่เพิ่งเกิดมาเป็นเด็กผู้ชาย และคนที่สองเป็นเด็กผู้ชายอย่างไม่ต้องสงสัย ฮ่องเต้รู้สึกดีใจจนแทบทำอะไรไม่ถูก

โฉวซือเส่าไม่มีความสุขเล็กน้อย ไหนล่ะลูกสะใภ้ที่สัญญากันไว้? ทำไมได้ไอ้เด็กน้อยอีกแล้ว? ดูเหมือนจะโดนต้มเสียแล้ว

นอกจากนี้รองแม่ทัพอวี๋ที่ตอนแรกกำลังรู้สึกผิด พอได้ยินว่าในท้องยังมีเด็กอีกคนก็ยิ้มแย้มแจ่มใสด้วยความยินดี

เขาครุ่นคิดอยู่ทั้งคืนในห้องหอ คงไม่ถูกหลอกใช่ไหม?

รองแม่ทัพอวี๋พึมพำ “คลอดเร็ว! คลอดเร็ว! กุ๊กๆๆ”

โฉวซือเส่า “ลูกสาว ลูกสาว! ยัยหนูตัวน้อย!”

มู่หรงฉีกระวนกระวาย “ทำไมนานแบบนี้ คลอดลูกหนึ่งคนต้องทนเจ็บนานแค่ไหนกัน?”

ทุกคนรออย่างใจจดใจจ่อ นางผดุงครรภ์เอาทารกที่จัดการเรียบร้อยแล้วออกมา หลีกเลี่ยงลมอย่างระมัดระวัง และยัดเข้าไปในอ้อมแขนของมู่หรงฉีที่ลุกลี้ลุกลนเหมือนมดในหม้อไฟ

“แม่และลูกปลอดภัยดี แต่คุณชายน้อยผอมไปหน่อยเจ้าค่ะ”

ฝูงชนล้อมรอบเขาพลางส่งเสียงโห่ร้องจนฮ่องเต้รีบกระโดดเข้ามา “ข้างนอกหนาว รีบกอดเขาเข้าไปด้านในเร็ว”

มู่หรงฉียืนนิ่ง

ทารกแรกเกิดตัวเล็ก นุ่มและเบามากเหมือนก้อนแป้ง อ๋องฉีไม่กล้าขยับตัว เขากลัวว่าถ้าขยับแล้วแขนเล็กๆ ของเด็กน้อยจะหักหรือเปล่า?

พระสนมฮุ่ยเฟยไม่สามารถรอได้อีกต่อไป นางเข้ามาและคว้าตัวหลานชายอุ้มเข้าไปราวกับเป็นอัญมณี

มู่หรงฉีไม่ได้ตามไป แต่ยังคงเฝ้าดูประตูอย่างใจจดใจจ่อ ก่อนจะเดินวนไปวนมา

ถ้าชิงฮวนไม่ให้เข้าไป เขาก็เข้าไปไม่ได้

แม้เขาจะอยากแบกรับความเจ็บปวดนี้แทนเหลิ่งชิงฮวน แต่เขากลับเข้าไปอยู่เคียงข้างเธอไม่ได้

เขาคิดว่าการที่เข้าไปเป็นเพื่อนชิงฮวนจะช่วยบรรเทาความรู้สึกผิดทางจิตใจได้ในระดับหนึ่ง แต่ตอนนี้เขาตระหนักแล้วว่าการได้เห็นชิงฮวนเจ็บปวดด้วยตาของเขาเองรังแต่จะทำให้เขารู้สึกเป็นทุกข์มากขึ้น

เหลิ่งชิงเฮ่อตบไหล่เขา “ใจเย็นๆ อย่ามัวแต่กังวลจนเจ้าสลบไปเองเสียก่อน”

โฉวซือเส่าพยักหน้า “ครั้งแรกไม่รู้จักครั้งที่สองก็ย่อมคุ้นเคยเอง ครั้งที่สามและสี่ก็จะผ่านไปได้ด้วยดี”

ผู้อาวุโสทั้งสามประหม่ามากกว่าคนอื่นๆ เหงื่อไหลออกมาตรงปลายจมูก เมื่ออ้าปากพูดไอก็ลอยออกมา

“อุแว้!”

เสียงร้องไห้ของทารกดังกว่าเสียงของทารกที่ตกลงสู่พื้นเมื่อครู่เสียอีก

มู่หรงฉีทนไม่ได้อีกต่อไป เขาบุกเข้าไปด้านในทันที

กลิ่นคาวเลือดลอยมาปะทะใบหน้า เนื่องจากในห้องคลอดมีการจุดเตาอั้งโล่หลายเตา และประตูและหน้าต่างก็ปิดสนิท กลิ่นจึงอบอวลไปทั่ว สิ่งนี้ทำให้หัวใจของมู่หรงฉีตึงเครียดและตื่นตระหนกเหมือนกลองเต้น

นางผดุงครรภ์ตำหนิโดยไม่เงยหน้าขึ้นมอง “ใครกัน พรวดพราดเข้ามาพร้อมลม ไม่รู้หรือไงว่าสตรีมีครรภ์ห้ามถูกลม”

เมื่อหันหน้าไปเห็นว่าเป็นมู่หรงฉี นางก็รีบเปลี่ยนคำพูด “นายท่าน ทำไมท่านเข้ามาที่นี่ ไม่มงคลนะเจ้าคะ”

ชิงฮวนเพิ่งคลอด ผิวของเธอจึงดูไม่ค่อยดีนัก เหงื่อไคลไหลย้อย ดวงตาปิดอย่างอ่อนแรง ปอยผมยังคงปรกอยู่ที่แก้มเธอ

มู่หรงฉีก้าวไปข้างหน้าราวกับว่าไม่มีใครอยู่ที่นั่น พ่นลมร้อนเข้าไปในมือของเขา ก่อนจะนั่งลงบนขอบเตียง จับมือของเธอไว้ เขาอยากพูดอะไรบางอย่างแต่คอของเขาเจ็บเหลือเกิน เขากลั้นไว้เป็นเวลานาน จนไม่สามารถพูดอะไรได้ ดวงตาของเขาแดง หางตาเปียกชื้นเล็กน้อย เขายกมืออีกข้างขึ้นสัมผัสใบหน้าของชิงฮวน