ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 905

คำพูดแบบเด็ก ๆ ของอวิ๋นเช่อทำให้ทุกคนหัวเราะออกมา

ลี่ว์อู๋รู้ว่าเสด็จพ่อของนางรักหลานชายคนนี้มากก็กลัวว่าเขาจะฉุกคิดขึ้นได้ จึงรีบเอ่ย “ทูลเสด็จพ่อ สำหรับเด็กสองคนนี้พี่สะใภ้ได้ตั้งชื่อเล่นให้ว่าฮั่นเป่าและหน่ายฉาเพคะ”

ชายชราทำหน้าบึ้งด้วยความขยะแขยง “ฮั่นเป่าหน่ายฉาอะไรกัน? ไม่น่าฟังที่สุด! ไม่มีรสนิยมเลยสักนิด! เช่อเอ๋อร์นางก็ตั้งชื่อเอง ข้ายังไม่ได้ว่าอะไรเลย ชื่อของเด็กสองคนนี้ไม่ต้องให้ถึงมือนางหรอก! เช่อเอ๋อร์ของข้าตั้งชื่อได้ดีกว่าอีก โช่วโช่วกับตั้นตั้น เอาตามนี้แหละ”

ไม่มีใครกล้าขัดขืนคำพูดของชายชรา ได้แต่ยอมรับมัน

ทารกชายส่งเสียงอ้อแอ้เหมือนลูกแมว ส่วนทารกหญิงกลับร้องไห้เสียงดัง เตะขาราวกับเป็นการประท้วง

ชายชราพึงพอใจและเอ่ยชมอวิ๋นเช่อว่าเฉลียวฉลาด จากนั้นจึงหันไปมองที่ประตู มีแผ่นป้ายแขวนอยู่ที่ประตู มีตัวอักษรขนาดใหญ่ว่า “ตำหนักฉาวเทียน” แขวนอยู่

เขาเริ่มท่อง “แดงทั่วธาร” ของเย่ว์เฟยโดยไม่รู้ตัว ข้อมือของเขาหนักอึ้ง พู่กันค่อยๆ ขยับเป็นตัวอักษรสี่ตัว อวิ๋น เฉิน อวิ๋น เย่ว์

เกิดมาสามสิบปีผลงานความดีเพียงธุลีโคลนดิน ทางแปดพันลี้ดุจเมฆและจันทรา

นี่คือภาพของมู่หรงฉีในช่วงสามสิบปีที่ผ่านมา เขาสร้างความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่เหมือนภูเขา แต่เขาถือว่าชื่อเสียงและอำนาจเหมือนฝุ่นผง แม้ว่าจะต้องออกศึกเหนือใต้ แต่ในใจของเขายังคงนึกถึงภรรยาและลูกอยู่เสมอราวกับดวงจันทร์ที่ส่องแสง

มู่หรงอวิ๋นเฉิน มู่หรงอวิ๋นเย่ว์ ชื่อเล่น โช่วโช่วและตั้นตั้น

เหลิ่งชิงฮวนที่อยู่ด้านในไม่พอใจกับชื่อที่คุณชายน้อยของเธอตั้งให้ลูกของเธอ อยากจะทุบเขาสักที

ไข่เน่า ให้ดีกว่านี้หน่อยไม่ได้หรือ?

หากในอนาคตลูกเธอเป็นแค่คนธรรมดาก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าหากเขาได้กลายเป็นกษัตริย์ผู้ทรงธรรมหรือเทพแห่งสงครามที่คนนับพันชื่นชม หากศัตรูเรียกโช่วโช่วในสนามรบก็คงจะทำให้ขำจนตกม้า

แน่นอนว่าฮั่นเป่าและหน่ายฉาที่เธอตั้งก็ไม่ได้ดีกว่านี้มากนัก แต่ไม่ยอมก็ช่าง

ฮ่องเต้ออกปากขนาดนี้ หากอยากจะเปลี่ยนก็คงไม่ได้ จึงได้แต่อดทนไว้

ชายชราค่อนข้างพอใจ และยังใช้พู่กันเขียนใบรับรองว่าเป็นหนี้ให้เหลิ่งชิงฮวนตามสัญญาเดิมที่เขาจะจ่ายเงินจำนวนมากให้กับหลานของเขา เขาบอกว่าเงินในหอสมบัติถูกอวิ๋นเช่อเอาไปหมดแล้วดังนั้นจึงถือว่าติดหนี้

ในใบรับรองลูกหนี้ระบุทุกอย่างตั้งแต่ผ้าไหม เครื่องประดับ ทองและเงินมีพร้อมทุกอย่างไม่จำเป็นต้องจ่ายคืน ชายชราเขียนอย่างอารมณ์ดี

แม้ว่าชิงฮวนจะอยากตำหนิเรื่องนี้เล็กน้อย แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไร

เมื่อเร็วๆ นี้ มู่หรงฉีได้ทำการปฏิรูปครั้งใหญ่และค่าใช้จ่ายในคลังก็ไม่น้อยจริงๆ ชายชราหันหลังและเพิกเฉยต่อเขาซึ่งเป็นการสนับสนุนที่ดีที่สุด ชิงฮวนขายยาสิทธิบัตรจีนที่ผลิตโดยโรงงานผลิตยาของเธอให้กับหนานจ้าวและทำกำไรได้เล็กน้อย ชายชราถึงได้มาหาเธอและร้องไห้อย่างน่าสงสาร

ไม่ให้รางวัลก็ไม่ต้องให้ แค่อย่าโยนพระราชลัญจกรมาให้เธอก็พอ

สุดท้ายแล้วชายชราก็เมตตาและอนุญาตให้มู่หรงฉีลาคลอดเจ็ดวันเพื่ออยู่ที่จวนคอยดูแลชิงฮวนสำหรับการอยู่ไฟและดูแลลูกน้อยทั้งสอง

มู่หรงฉีรู้สึกขอบคุณมาก ในที่สุดเขาก็เข้าใจสิ่งที่ชิงฮวนพูดว่า “ฮ่องเต้ไม่ใช่สิ่งที่ใครๆ ก็ทำได้จริง”

ระยะเวลาหนึ่งปีโดยไม่มีหยุดพัก เขาล่ะปวดหัวจริงๆ กับอุบายเหล่านั้นในราชสำนัก แต่ชายชราได้ตัดเส้นทางหลบหนีทั้งหมดของเขาแล้ว ส่งตัวอ๋องเฮ่าและอ๋องรุ่ยไปยังหนานจ้าวและมั่วเป่ย ต่อให้เขาอยากหลบหนีก็ทำไม่ได้

ชายชราพาพระสนมฮุ่ยเฟยกลับวังอย่างอาลัยอาวรณ์

ทันใดนั้นบรรยากาศในลานบ้านก็เปลี่ยนเป็นครึกครื้น แม้แต่สาวใช้ก็ไม่อาจห้ามใจไม่ให้พูดได้ เสียงของนางดังระดับแปดหลอด

มู่หรงฉีซึ่งกำลังอารมณ์ดีมองไปที่รองแม่ทัพอวี๋ และอนุญาตให้เขาจัดงานแต่งงานต่อไปได้

ในลานบ้านเล็กๆ เต็มไปด้วยแขกเหรื่อที่ยิ้มแย้มแจ่มใสด้วยความยินดีอีกครั้ง

“กราบที่หนึ่งคำนับฟ้าดิน นับแต่นี้จะร่วมทุกร่วมสุขกัน”

“กราบสองคำนับบิดามารดา นับแต่นี้จะให้กำเนิดบุตร”

“กราบสามคำนับกันและกัน นับแต่นี้จะประหยัดไม่ฟุ่มเฟือย”

“เข้าเรือนหอ อยากทำอะไรก็ทำ”

รองแม่ทัพอวี๋ยิ้มกว้างท่ามกลางเสียงหัวเราะของฝูงชน ในที่สุดความปรารถนาของเขาก็เป็นจริง

ความสุขแบบทวีคูณมาถึงหน้าประตู ทุกคนกำลังสนุกสนาน งานเลี้ยงแต่งงานนี้ดำเนินไปจนตกค่ำ เทียนสีแดงส่องสว่าง แขกเหรื่อก็อวยพรและแยกย้ายกันไป ในเรือนหอก็ไม่วุ่นวายแล้ว