ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 908

“ฮวนฮวนหนีไปแล้ว รีบตามไปเร็ว! ยืนบื้ออยู่ทำไม?”

เหล่าองครักษ์ไม่ขยับและไม่แม้แต่จะมองเหล่าสาวงาม “มันแก่ขนาดนี้แล้ว เรี่ยวแรงมีไม่มาก สุนัขตัวเมียก็เอามันไม่อยู่ เดี๋ยวมันก็กลับมาเอง”

“ใช่ ข้าว่าเป็นอุบายล่อเสือออกจากถ้ำของคุณชายน้อยอีกครั้งแน่ๆ ครั้งที่แล้วข้าตกหลุมพรางความงามของพวกเจ้าและปล่อยรัชทายาทน้อยไปจนถูกท่านรองแม่ทัพตำหนิ ครั้งนี้พวกข้าจะไม่ยอมโดนหลอกอีกแน่ อยากตามก็ตามไปเอง ข้าไม่ออกจากหน้าที่แน่นอน”

สาวงามกระทืบเท้าด้วยความกระวนกระวายเล็กน้อย “ไม่เป็นไร ถ้าพวกเจ้าไม่ช่วย พวกข้าจะไปตามมันกลับมาเอง”

คนเหล่านั้นวิ่งมาทางเขาและตะโกน “ฮวนฮวน”

เขาขยับเท้าเข้าไปซ่อนตัวอยู่ใต้ชายคาโรงเตี๊ยม

ฟังดูแล้วคนเหล่านี้คงเป็นสาวใช้ของอวิ๋นเช่อ ย้อนกลับไปตอนนั้นที่เหลิ่งชิงฮวนหวังว่าชิงเฮ่อจะเข้าใจความแตกต่างระหว่างชายหญิง เขาก็คงจะไม่หลงใหลความงามเช่นนี้ แต่ดูเหมือนว่าเด็กคนนี้จะกะล่อนไม่น้อย รอบตัวก็มีแต่สาวใช้หน้าตาสะสวย

สาวงามหลายคนวิ่งผ่านเขาไปไล่ตามฮวนฮวน หนึ่งในนั้นหันกลับมาและเห็นว่าไม่มีใครสนใจ จึงแอบเข้าไปในร้านขายเสื้อผ้าใกล้ๆ

หัวใจเขาไหววูบ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรจึงแอบตามไปดู

สาวงามโยนเศษเงินให้เจ้าของร้าน เสียงของนางแหบพร่าแต่ยังแฝงความเป็นเด็ก ราวกับเด็กหนุ่มที่ถึงวัยเสียงแตก

“กฎเก่า เสื้อคลุมผืนเดียว พานายน้อยไปเปลี่ยน”

เจ้าของร้านได้รับเงินแล้ว แต่คำนับและอ้อนวอนด้วยใบหน้าเศร้าหมอง “คุณชายน้อย โปรดยกโทษให้กระหม่อมด้วย คราวหลังได้โปรดอย่าหลบหนีไปทางหลังร้านของเรา หากพระชายารู้เข้ากิจการของกระหม่อมคงพังไม่เป็นท่าแน่ๆ”

“หยุดพูดไร้สาระ! เจ้าไม่พูด ข้าไม่พูด ใครจะรู้?”

เขากระชากเสื้อคลุมจากชายคนนั้นและเข้าไปในห้องแต่งตัว ชายคนนั้นนำกะละมังน้ำเข้ามาและส่ายศีรษะออกมา

“เยี่ยม ใช้แป้งไปเท่าไหร่น้ำถึงได้ขุ่นแบบนี้”

เจ้าของร้านเก็บเงินไว้ในอกของเขาอย่างไม่เต็มใจ “เสื้อผ้าสวยงามและอาหารรสเลิศ รายล้อมไปด้วยคนรับใช้ ชีวิตแบบนี้เป็นสิ่งที่คนอื่นปรารถนา แต่นายน้อยท่านนี้กลับไปพอใจ เอาแต่สร้างปัญหาไปทั่ว”

เขาซ่อนตัวอยู่นอกประตู และรู้ว่าสาวงามที่ใช้เงินมากมายคนนี้คืออวิ๋นเช่ออย่างไม่ต้องสงสัย เขาเป็นคนประหลาดตั้งแต่เด็ก แต่ไม่คิดว่าโตมาจะซนขนาดนี้

ดูท่าชำนาญ แสดงว่าไม่ได้หนีเพียงครั้งสองครั้ง

ระหว่างที่ทั้งสองคนคุยกันอวิ๋นเช่อก็เปลี่ยนชุดแล้วออกมา เขาสวมชุดคลุมสีม่วงปัก รองเท้าสีดำ เส้นผมสีดำขลับ รูปร่างผอมบาง แม้น้ำเสียงจะยังมีความเป็นเด็กแต่ก็หล่อเหลาเอาการ

ว่ากันว่าผู้หญิงมีการเปลี่ยนแปลงเมื่ออายุสิบแปดปี แต่เด็กผู้ชายคนนี้ก็เหมือนเดิม เมื่อเขายังเด็ก เขาเตี้ยและอ้วนเหมือนกาน้ำชากลมๆ เล็กๆ แต่ผ่านไปสองสามปีเขากลับสูงฉลูดราวต้นไผ่ คิ้วและดวงตาก็โตขึ้นไร้แววเด็กน้อย

เขายิ้มเล็กน้อย ยืนอยู่นอกประตูและตะโกน “อวิ๋นเช่อ”

อวิ๋นเช่อที่อยู่ข้างในตกตะลึง เขาหันหน้าไปมองข้างนอกอย่างระแวดระวังทันที พร้อมที่จะวิ่งหนีราวกับนกที่ตื่นตระหนก

เมื่อเขาเห็นหน้ากากบนใบหน้า จู่ๆ เขาก็เลิกคิ้วและยิ้มอย่างตื่นเต้น “ท่านลุงหน้าผี!”

เกิดความอบอุ่นเล็กๆ ในใจ อย่างน้อยก็ยังมีคนจำเขาได้