“ฮวนฮวนหนีไปแล้ว รีบตามไปเร็ว! ยืนบื้ออยู่ทำไม?”
เหล่าองครักษ์ไม่ขยับและไม่แม้แต่จะมองเหล่าสาวงาม “มันแก่ขนาดนี้แล้ว เรี่ยวแรงมีไม่มาก สุนัขตัวเมียก็เอามันไม่อยู่ เดี๋ยวมันก็กลับมาเอง”
“ใช่ ข้าว่าเป็นอุบายล่อเสือออกจากถ้ำของคุณชายน้อยอีกครั้งแน่ๆ ครั้งที่แล้วข้าตกหลุมพรางความงามของพวกเจ้าและปล่อยรัชทายาทน้อยไปจนถูกท่านรองแม่ทัพตำหนิ ครั้งนี้พวกข้าจะไม่ยอมโดนหลอกอีกแน่ อยากตามก็ตามไปเอง ข้าไม่ออกจากหน้าที่แน่นอน”
สาวงามกระทืบเท้าด้วยความกระวนกระวายเล็กน้อย “ไม่เป็นไร ถ้าพวกเจ้าไม่ช่วย พวกข้าจะไปตามมันกลับมาเอง”
คนเหล่านั้นวิ่งมาทางเขาและตะโกน “ฮวนฮวน”
เขาขยับเท้าเข้าไปซ่อนตัวอยู่ใต้ชายคาโรงเตี๊ยม
ฟังดูแล้วคนเหล่านี้คงเป็นสาวใช้ของอวิ๋นเช่อ ย้อนกลับไปตอนนั้นที่เหลิ่งชิงฮวนหวังว่าชิงเฮ่อจะเข้าใจความแตกต่างระหว่างชายหญิง เขาก็คงจะไม่หลงใหลความงามเช่นนี้ แต่ดูเหมือนว่าเด็กคนนี้จะกะล่อนไม่น้อย รอบตัวก็มีแต่สาวใช้หน้าตาสะสวย
สาวงามหลายคนวิ่งผ่านเขาไปไล่ตามฮวนฮวน หนึ่งในนั้นหันกลับมาและเห็นว่าไม่มีใครสนใจ จึงแอบเข้าไปในร้านขายเสื้อผ้าใกล้ๆ
หัวใจเขาไหววูบ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรจึงแอบตามไปดู
สาวงามโยนเศษเงินให้เจ้าของร้าน เสียงของนางแหบพร่าแต่ยังแฝงความเป็นเด็ก ราวกับเด็กหนุ่มที่ถึงวัยเสียงแตก
“กฎเก่า เสื้อคลุมผืนเดียว พานายน้อยไปเปลี่ยน”
เจ้าของร้านได้รับเงินแล้ว แต่คำนับและอ้อนวอนด้วยใบหน้าเศร้าหมอง “คุณชายน้อย โปรดยกโทษให้กระหม่อมด้วย คราวหลังได้โปรดอย่าหลบหนีไปทางหลังร้านของเรา หากพระชายารู้เข้ากิจการของกระหม่อมคงพังไม่เป็นท่าแน่ๆ”
“หยุดพูดไร้สาระ! เจ้าไม่พูด ข้าไม่พูด ใครจะรู้?”
เขากระชากเสื้อคลุมจากชายคนนั้นและเข้าไปในห้องแต่งตัว ชายคนนั้นนำกะละมังน้ำเข้ามาและส่ายศีรษะออกมา
“เยี่ยม ใช้แป้งไปเท่าไหร่น้ำถึงได้ขุ่นแบบนี้”
เจ้าของร้านเก็บเงินไว้ในอกของเขาอย่างไม่เต็มใจ “เสื้อผ้าสวยงามและอาหารรสเลิศ รายล้อมไปด้วยคนรับใช้ ชีวิตแบบนี้เป็นสิ่งที่คนอื่นปรารถนา แต่นายน้อยท่านนี้กลับไปพอใจ เอาแต่สร้างปัญหาไปทั่ว”
เขาซ่อนตัวอยู่นอกประตู และรู้ว่าสาวงามที่ใช้เงินมากมายคนนี้คืออวิ๋นเช่ออย่างไม่ต้องสงสัย เขาเป็นคนประหลาดตั้งแต่เด็ก แต่ไม่คิดว่าโตมาจะซนขนาดนี้
ดูท่าชำนาญ แสดงว่าไม่ได้หนีเพียงครั้งสองครั้ง
ระหว่างที่ทั้งสองคนคุยกันอวิ๋นเช่อก็เปลี่ยนชุดแล้วออกมา เขาสวมชุดคลุมสีม่วงปัก รองเท้าสีดำ เส้นผมสีดำขลับ รูปร่างผอมบาง แม้น้ำเสียงจะยังมีความเป็นเด็กแต่ก็หล่อเหลาเอาการ
ว่ากันว่าผู้หญิงมีการเปลี่ยนแปลงเมื่ออายุสิบแปดปี แต่เด็กผู้ชายคนนี้ก็เหมือนเดิม เมื่อเขายังเด็ก เขาเตี้ยและอ้วนเหมือนกาน้ำชากลมๆ เล็กๆ แต่ผ่านไปสองสามปีเขากลับสูงฉลูดราวต้นไผ่ คิ้วและดวงตาก็โตขึ้นไร้แววเด็กน้อย
เขายิ้มเล็กน้อย ยืนอยู่นอกประตูและตะโกน “อวิ๋นเช่อ”
อวิ๋นเช่อที่อยู่ข้างในตกตะลึง เขาหันหน้าไปมองข้างนอกอย่างระแวดระวังทันที พร้อมที่จะวิ่งหนีราวกับนกที่ตื่นตระหนก
เมื่อเขาเห็นหน้ากากบนใบหน้า จู่ๆ เขาก็เลิกคิ้วและยิ้มอย่างตื่นเต้น “ท่านลุงหน้าผี!”
เกิดความอบอุ่นเล็กๆ ในใจ อย่างน้อยก็ยังมีคนจำเขาได้
อวิ๋นเช่อถอนหายใจอีกครั้ง แสร้งทำท่าทางเหมือนผู้ใหญ่ “ท่านพ่อโฉวมาที่เมืองหลวงเมื่อต้นปีที่แล้วและแอบถามข้า โดยบอกว่าเขาจะหมั้นหมายน้องไต้มั่วให้เป็นภรรยาของข้า เขาจะเป็นคนออกค่าใช้จ่ายรายเดือนทั้งหมดให้ข้า ข้าจะได้ไม่ต้องเจอหน้าท่านแม่อีกต่อไป”
“ตอนนั้นข้ายังเด็กและโง่เขลา บวกกับน้องไต้มั่วก็แตกต่างจากตั้นตั้นอย่างสิ้นเชิง นางน่ารักและอ่อนโยนมาก ทุกคนรักนาง เอาแต่เรียกข้าว่าท่านพี่อวิ๋นเช่อ ข้าจึงยอมตกลง”
“แล้วทำไมถึงอยากยกเลิกล่ะ”
"เพราะท่านพ่อโฉวบอกว่า หากมีน้องไต้มั่วแล้วข้าจะไม่ได้รับอนุญาตให้ชอบผู้หญิงคนอื่น ท่านแม่สอนฉันต้องมองการณ์ไกลและไม่ใช่เห็นแค่สิ่งเล็กๆ น้อยๆ ตรงหน้า หลังจากคิดเรื่องนี้แล้วก็แอบเสียดายนิดๆ อีกอย่างนางยังเด็กมาก หน้าเหมือนซาลาเปา หากโตขึ้นมาแล้วไม่งามล่ะ”
เขาส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ เขาได้ยินมานานแล้วว่าโฉวซือเส่าหมายปองลูกสาวของชิงฮวนจนอยากจะลักพาตัวนางกลับไปที่เจียงหนานเป็นลูกสะใภ้ของเขา แต่เหล่ยอวี้ได้ให้กำเนิดเด็กผู้หญิง แม้ว่าเขาจะมองว่านางเป็นสมบัติแต่ก็รู้สึกเสียดายเล็กน้อย สามปีต่อมา เหล่ยอวี้ให้กำเนิดลูกคนที่สองเป็นเด็กผู้ชาย อายุน้อยกว่าอวิ๋นเย่ว์สามปี
ไม่คิดว่าพวกเขาจะพุ่งเป้ามาที่อวิ๋นเช่ออีกครั้ง และยังคิดจะหาผลประโยชน์อย่างไร้ยางอาย
อวิ๋นเช่ออายุมากกว่าลูกสาวหกปี โฉวซือเส่าจึงรักเขาอย่างไม่ต้องสงสัย
เขาตบไหล่เขาอย่างขบขัน “คำพูดของบุรุษนั้นไวยิ่งนัก ในเมื่อเจ้าตกลงไปแล้วจะกลับคำได้อย่างไร”
อวิ๋นเช่อยิ้มอย่างมีเลศนัย “สิ่งที่ดีที่สุดคือท่านพ่อโฉวโกรธจัด กักขังข้าไว้ที่เจียงหนานและไม่ให้ข้ากลับไปเมืองหลวง ข้าอยู่ที่เจียงหนานในฐานะสามีที่แต่งเข้าบ้านภรรยา ที่นี่มีท่านพ่อโฉวกับท่านน้าเหล่ยอวี้ ชีวิตข้าคงดีไม่น้อย”
ชิงฮวนเข้มงวดกับอวิ๋นเช่อมากเท่าไร เด็กคนนี้ถึงได้คิดหาวิธีหนีออกจากบ้านไปอยู่บ้านภรรยาเช่นนี้? หากฝ่าบาททรงโกรธตระกูลโฉวไม่เหลือแน่
ยิ่งกว่านั้น เด็กคนนี้พูดจาฉะฉานโดยไม่รู้จริงในสิ่งที่พูด
"ก่อนที่จะคิดหาวิธีเกลี้ยกล่อมเขา เขาได้ยินคนภายนอกเย้ยหยัน “สามีแต่งเข้าบ้านภรรยา มู่หรงอวิ๋นเช่อ เก่งนักนะ!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา
แอดขาาาาาา หนีเที่ยวพอหรือยัง มาต่อให้จบบบบบบ...
แอดขาาาาาา 794 และ 797 ตกหล่นหายไปคะแอด ช่วยเก็บมาหน่อยคะ คิคถึงงงงงงงงงง...
แอดขาาาาาา ตอน794และ797 หายไปคะ แอดทำตกหล่นช่วยเก็บกลับมาหน่อยคะ...
อยากทราบว่ามีทั้งหมดกี่ตอนคะ....
หยุดนานแล้วนะคะ ผู้เขียน มีอัพเดทต่อไหมคะ...
ขอบคุณทุกๆๆคนนะคะที่มาบอก แต่พอให้เตรียมทิชชู่นี่ปวดตับ ปวดใจก่อนล่ะ...
อยากรู้จังว่าพระเอกรู้ความจริงว่าผู้หญิงในคืนนั้นเป็นนางเอกตอนไหนคะ ใครอ่านแล้วบอกหน่อยค่ะรบกวนสปอยหน่อยยย...
ขอบคุณนะคะที่หานิยายสนุกๆๆมาให้อ่าน จะรออ่านทุกวันค่ะ...
ขอบคุณมากๆค่ะที่อัพเดทต่อจะตั้งใจอ่านต่อไป...ตอนเรียนยังไม่ตั้งใจขนาดนี้🤗😘😄😅😊...
อย่าเท..กลางทาง..นะแอดนะ😁😁😁...