ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 909

เมื่ออวิ๋นเช่อได้ยินเสียงนั้น เขาแทบจะเตรียมวิ่งหนีออกไปอีกด้านทันที

“เจ้าคิดว่าวันนี้จะหนีงั้นหรือ”

ชิงฮวนยืนอยู่ข้างหลังพร้อมกับถือตุ๊กตาดินเผาอ้วนกลมสองตัวในมือ น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความน่ากลัว

ตุ๊กตาสองตัวหน้าตาเหมือนกันอย่างชัดเจน แต่สามารถบอกได้อย่างรวดเร็วว่าใครคืออวิ๋นเฉินและอวิ๋นเย่ว์ คนหนึ่งมีดวงตาสงบไม่แยแสสิ่งใด เต็มไปด้วยความเย็นชา ทว่าอีกคนดูแปลกประหลาด ฉลาดและน่ารัก ความงดงามทำให้ผู้คนรู้สึกสนใจ

ชิงฮวนพูดขึ้นด้วยความดีใจ “เจ้ากลับมาเมืองหลวงตั้งแต่เมื่อไร”

ไม่ได้เจอกันมานาน แต่นางยังคงเหมือนเดิม โดยเฉพาะดวงตาฉลาดสดใสคู่นั้น มันเปล่งประกายราวกับดวงดาวทุกครั้งที่เผยรอยยิ้ม

เขาเริ่มรู้สึกกระวนกระวายพลางลูบหน้ากาก “เมื่อครู่”

อวิ๋นเย่ว์กะพริบตาและมองไปที่หน้ากากด้วยความประหลาดใจ “นั่นมันลุงหน้ากากผีนี่นา! ข้าเคยเห็นหน้ากากของพี่ใหญ่แล้ว มันเหมือนกับหน้ากากของท่านทุกประการ ใช่หรือไม่พี่รอง”

อวิ๋นเฉินพยักหน้ารับโดยไม่พูดอะไร เขาเป็นคนพูดน้อยตั้งแต่ยังเด็กเช่นเดียวกับลูกพี่ลูกน้องของข้าไม่มีผิด

ชิงฮวนลูบหัวของทั้งสองคน ก่อนจะให้พวกเขาเอ่ยปากทักทาย

อวิ๋นเช่อหันกลับมาด้วยความลำบากใจและพยายามหลีกหนี “เสื้อผ้าสำเร็จรูปของร้านผ้าไหมนี้ดีมาก ท่านแม่มาซื้อเสื้อผ้าให้เจ้าพวกนี้เหมือนกันใช่หรือไม่”

ไม่เรียกชื่อไม่เป็นไร แต่เขากลับเรียกว่า “เจ้าพวกนี้” ทำให้มิตรภาพขนาดสะบั้นทันที

อวิ๋นเย่ว์เบิกตากว้างด้วยความโกรธ ก่อนจะกำหมัดแน่นและพูดอย่างดุเดือดว่า “พี่ใหญ่ ท่านเลิกแสดงละครได้แล้ว ฮวนฮวนพาเราตามหาท่านจนเจอ ท่านหนีไม่พ้นหรอก”

ฮวนฮวนซึ่งกำลังนั่งน้ำลายยืดที่หน้าประตูราวกับกำลังขอความดีความชอบจากอวิ๋นเช่อ

อวิ๋นเช่อคาดไม่ถึง เขาไม่คาดคิดว่าตนเองจะต้องพ่ายแพ้ให้กับฮวนฮวนเช่นนี้ จากนั้นเขาจึงกระโจนใส่สุนัขทรยศ นั่นทำให้ฮวนฮวนรีบวิ่งหนีทันที

ชิงฮวนเม้มริมฝีปาก “เจ้าสองคนพาท่านพี่กลับไปที่วัง ส่งตัวเขาให้ท่านอาจารย์ ลงโทษด้วยการคัดลอกหนังสือสิบครั้ง”

อวิ๋นเช่อกรีดร้องอย่างเกินจริง “ไม่จริงน่า เอาอีกแล้วหรือ”

ทันทีที่อวิ๋นเย่ว์ได้ยินดังนั้น นางรีบวิ่งตรงเข้าไปเหมือนเด็กสาวป่าเถื่อน ก่อนจะเขย่งเท้าและกางแขนออกเพื่อให้อวิ๋นเช่ออุ้ม เมื่อเห็นท่าทางเศร้าสร้อยของเขา นางจึงคว้าเข็มขัดของอวิ๋นเช่อและปีนขึ้นไปเหมือนกับลิง

อวิ๋นเช่อไม่มีทางเลือกนอกจากก้มลงอุ้มอวิ๋นเย่ว์ขึ้นมาด้วยมือข้างหนึ่ง เด็กสาวกอดคอของเขาไว้แน่น จากนั้นหันหน้าไปบอกอวิ๋นเฉิน “พี่รอง เร็วเข้าสิ ให้พี่ใหญ่อุ้มพวกเรากลับบ้าน”

อีกคนที่ยืนอยู่ด้านข้างได้แต่รู้สึกอิจฉาอยู่ในใจ ที่ใดมีชิงฮวนที่นั่นก็จะมีแต่ความสุข ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ท่านพี่มีสาวงามอยู่เคียงข้าง มีลูกเต็มบ้านมีหลานเต็มเมือง เขาจะต้องมีความสุขมากแน่นอน

จากนั้นจึงก้มลงไปอุ้มอวิ๋นเฉิน “เร็วเหลือเกิน เพียงพริบตาเดียวพวกเจ้าสองคนก็โตกันขนาดนี้แล้ว”

ชิงฮวนพยักหน้า “กลับไปที่วังกับข้า หากลูกพี่ลูกน้องของเจ้ารู้ว่าเจ้ากลับมาที่เมืองหลวงแล้ว เขาจะต้องดีใจอย่างแน่นอน คืนนี้ค่อยเรียกหลินเฟิงออกมาดื่มด้วยกัน”

เดิมทีเขาวางแผนที่จะไปหาหลินเฟิงหรืออาศัยอยู่ในโรงเตี๊ยม แต่ตอนนี้เขาเปลี่ยนใจแล้ว

เมื่อไปถึงจวนฉีอ๋อง อวิ๋นเช่อคงจะใช้เขาเป็นเกราะกำบัง เพราะแม้แต่ห้องยังถูกจัดไว้ใกล้กับสนาม

ดูเหมือนเขาจะโง่เขลาเบาปัญญา แต่จริงๆ แล้วเขาฝึกฝนเป็นอย่างหนัก

ตื่นมาฝึกฝนวิชาดาบทุกเช้า ตอนกลางวันยังติดตามอาจารย์ไปศึกษาตำราการทหาร กลยุทธ์และบทกวี ทำให้เขาได้เรียนรู้ศาสตร์หลายแขนง

มือที่ถือหมากรุกหยุดลง ก่อนจะลุกขึ้นเพื่อไปหลบ แต่ดูเหมือนท่านพี่ของเขาจะเข้าใจอะไรบางอย่างจึงกดให้นั่งลง “ครอบครัวเดียวกันทั้งนั้น ไม่เป็นไร”

จากนั้นชิงฮว่าก็เดินเข้ามา

เขาแอบมองผ่านดอกจื่อเถิงที่แน่นขนัดอย่างเงียบๆ

ชิงฮว่าสวมเสื้อสีชมพู แต่ท่อนล่างของนางเป็นสีเขียว และสวมรองเท้ารูปปักผีเสื้อสีแดงสด การจับคู่สีนั้นดูเกินจริงมากและบนมวยผมของนางคือชุดปิ่นปักผมสีเขียวมรกตที่มีมุกสีแดงฝังอยู่ในแนวเฉียง รอยแดงของชาดบนใบหน้าของนางหนาขึ้นเช่นกัน ทำให้ดูสอดคล้องกับประโยคที่ว่าแดงคู่กับเขียวดูโง่เขลาสิ้นดี

เมื่อมองแวบแรก เขาแทบไม่รู้จักนางเลยจนนึกว่าเป็นแม่สื่อที่เข้ามาทาบทามเสียด้วยซ้ำ

ชิงฮวนเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ “ชิงฮว่า? นี่เจ้าจะไปเล่นละครที่ไหน”

“ท่านพี่ ท่านว่าข้าสวมชุดนี้ไปร่วมพระราชพิธีหมื่นพรรษาดีหรือไม่”

นางยกกระโปรงขึ้นและหมุนตัวอย่างมีความสุขต่อหน้าชิงฮวน

ชิงฮวนหัวเราะดังลั่น “เป็นอย่างไรข้าไม่รู้หรอก ข้ารู้แต่ว่าหากเจ้าใส่ชุดนี้ไปจริงๆ ท่านพ่อต้องถลกหน้าเจ้าออกมาแน่”

“ท่านพ่อเป็นคนกำชับให้ข้าแต่งตัวสวยๆ จะโทรมเหมือนปกติไม่ได้ ข้าไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ ในพระราชพิธีหมื่นพรรษามักจะมีสาวๆ ไปรอเลือกนายพล ขอแค่มีใครสักคนเลือกข้าก็พอแล้วถูกหรือไม่”

ชิงฮวนเม้มริมฝีปากก่อนจะเหลือบมองอีกคน

“เจ้าน่ะอายุไม่น้อยแล้ว ไม่ใช่แค่ท่านพ่อหรอก แม้แต่ข้าเองก็อยากให้เจ้าแต่งงานโดยเร็วเช่นกัน”

ชิงฮว่าบิดตัวด้วยความหงุดหงิดและพูดอย่างโกรธเคือง “ท่านพี่ ท่านก็เป็นไปด้วยอีกคนหรือ ที่ข้ามาเพราะอยากให้ท่านช่วยคิดหาทางออกให้ แต่ท่านกลับมาซ้ำเติมข้าเสียนี่”