ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 910

ชิงฮวนฮวนพูดอย่างมีเลศนัย “ท่านพ่อบอกข้าไว้แล้ว เขากำชับให้ข้ากับรั่วซีฉวยโอกาสนี้หาสามีดีๆ ให้เจ้าสักคน งานเลี้ยงวันเกิดครั้งนี้ถือเป็นช่วงเวลาที่ดี”

“ใครอยากแต่งก็แต่ง แต่ข้าไม่แต่ง ใครกล้ามาขอข้าละก็...ข้าจะไปตีหน้ามันผู้นั้นถึงหน้าบ้านเลย”

ชิงฮวนหัวเราะยิ่งกว่าเดิม “แน่ใจหรือว่าจะไม่แต่งงานตลอดชีวิต เจ้ารักษาคำพูดแน่หรือ”

จากนั้นชิงฮวนก็มองมาที่ตัวเขาอย่างมีความหมาย ข้าจึงก้มหน้าลงด้วยความตื่นตระหนก แสร้งทำเป็นจดจ่อกับการเล่นหมากรุกกับลูกพี่ลูกน้อง แต่ก็ยังอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย

ชิงฮว่ามองตามสายตาของชิงฮวน เมื่อเห็นข้า... รอยยิ้มบนใบหน้าของนางก็จางหายไปทันที จากนั้นนางเริ่มกรีดร้องเบาๆ และกระโดดเหมือนแมวถูกเหยียบหางด้วยความลุกลนไปชั่วขณะ ก่อนจะเอาแต่ซ่อนตัวอยู่ข้างหลังชิงฮวนด้วยความกังวลและหยิกเอวของชิงฮวน

“ท่านจงใจนี่นา ว่าแล้วทำไมจู่ๆ ถึงเชิญข้ามากินขนมดอกจื่อเถิงอะไรพวกนี้”

ชิงฮวนกลัวจั๊กจี้ ดังนั้นเธอจึงหัวเราะคิกคัก “อะไรกัน ข้าจงใจที่ไหนกันล่ะ อีกอย่างใครใช้ให้เจ้าแต่งตัวสีแดงแปร๊ดเช่นนี้”

ชิงฮว่าปิดหน้าของตัวเองทันที “ท่านอยากให้ข้าขายหน้าล่ะสิ หากข้ารู้ว่าท่านอ๋องอยู่ที่เรือนด้วยจะทำกล้าทำเช่นนี้ได้อย่างไร”

“เจ้าเคยกลัวฟ้ากลัวดินที่ไหนกัน แต่วันนี้กลับรู้จักกลัวขึ้นมาแล้วหรือ”

หมากรุกเกมนี้ข้าพ่ายแพ้อย่างสิ้นเชิงเพราะความเหม่อลอย แถมท่านพี่ยังมองข้าด้วยเจตนาร้ายอีกต่างหาก

เห็นได้ชัดว่าวันนี้เขาและชิงฮวนได้เจตนาวางแผนนี้ไว้แต่แรก ทั้งชิงฮว่าและข้าต่างก็อยู่ในเกมนั้นด้วย

“ข้าแพ้แล้ว”

จากนั้นข้าจึงลุกออกจากตำหนักฉาวเทียนกลับไปยังห้องพักโดยไม่หันกลับไปมอง ครั้งนี้ท่านพี่ไม่ได้รั้งไว้แต่อย่างใด ทันทีที่ข้าเดินออกจากตำหนักฉาวเทียน เสียงฝีเท้าเร่งรีบก็ดังขึ้นตามหลัง ข้ารู้ทันทีว่าชิงฮว่ากำลังตามมา ดังนั้นจึงจงใจชะลอฝีเท้าให้ช้าลง

ชิงฮว่าวิ่งเหยาะๆ ตามมาและรวบรวมความกล้าในที่สุด “พี่ฉี”

ดูเหมือนว่าชิงฮวนจะบอกตัวตนที่แท้จริงของข้ากับนางแล้วสินะ

ข้าหันกลับไปมองนางแล้วถอดหน้ากากออก

นางเงยหน้าขึ้นมองอย่างรวดเร็ว ก่อนจะก้มหน้าลงด้วยความตื่นตระหนกและใช้เท้าบดกับหินบนพื้น

“ทำไมท่านถึงยอมถอดหน้ากาก”

เขาโค้งมุมปากเล็กน้อย “เพื่อให้เจ้าเห็นว่าข้าแก่มาแค่ไหน สำหรับพี่สาวของเจ้าแล้ว เจ้าควรจะเรียกข้าว่าลุงด้วยซ้ำ”

ข้าไม่แน่ใจว่าตัวเองแก่กว่านางกี่สิบปี แต่ต้องมีถึงสิบปีแน่ๆ ในสายตาของเขา...นางยังคงเป็นแค่เด็ก

ชิงฮว่าใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดเครื่องสำอางหนาๆ บนใบหน้า เผยให้เห็นใบหน้าอ้วนกลม ผมหน้าม้าเรียบร้อยและดวงตากลมโต

ดวงตาของนางตวัดมองใบหน้าของเขาอีกครั้ง “นี่ท่านกำลังปฏิเสธข้างั้นหรือ”

คำพูดตรงไปตรงมามากทำให้ข้ารู้สึกประหลาดใจ หญิงสาวผู้นี้พูดจาฉะฉาน ไม่เก็บตัวและขี้อายเหมือนหญิงสาวคนอื่นๆ

“ปฏิเสธอะไร”

“ข้ารอท่านมาห้าปีแล้ว ทุกคนในจวนเสนาบดีต่างรู้เรื่องนี้ดี ข้าไม่เชื่อว่าท่านจะยังแกล้งโง่ได้ ดังนั้นไม่ต้องปิดบังข้าอีกแล้ว บอกมาตามตรงเถอะ”

แม้ว่าข้าจะคิดหาข้อแก้ตัวมากมาย แต่จู่ๆกลับพูดไม่ออกเสียอย่างนั้น

“หากข้าบอกว่าจะไม่แต่งงานตลอดชีวิตล่ะ”

“งั้นข้าจะไม่แต่งงานเด็ดขาด”

“ทำไมต้องทำเช่นนั้น”

“ท่านไม่ต้องมายุ่ง”

ข้าจึงจากไปอย่างเด็ดขาดและไร้หัวใจ “ตามใจเจ้า”

ชิงฮว่าไล่ตามข้ามาสองสามก้าว ก่อนจะกางแขนเพื่อขวางทางด้วยน้ำตาคลอเบ้า

“ท่านเกลียดข้ามาเลยหรือ”

ข้าลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงรีบตัดบทต่อไปอย่างรวดเร็ว “ข้าแค่ไม่อยากให้เจ้ารอโดยเปล่าประโยชน์ มีผู้ชายดีๆ มากมาย ขอแค่เจ้ายอมเปิดใจ”