ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 95

“ท่านรู้ว่าตัวเองมีลูกไม่ได้จึงไม่กล้ารับนางบำเรอ กลัวคนอื่นจะเยาะเย้ยดูถูกจึงเลี้ยงข้าไว้นอกบ้าน ไม่ให้ข้าออกไปเห็นแสงอาทิตย์ ข้าน่ะฟังแนะนำของคนอื่นจึงไปขอสถานะกับท่าน จากนั้นท่านก็ออกอุบายให้ข้าแกล้งตั้งครรภ์และมาที่จวนท่านโหว ตอนแรกข้าแค่คิดว่านี่เป็นการพิสูจน์ว่าท่านเป็นชายเท่านั้น แต่ใครจะรู้ว่าท่านกลับมีเจตนาชั่วร้ายอยากมีลูกเพื่อแย่งชิงตำแหน่งรัชทายาท ”

เสียงจือแฉความจริงของซือหมิงเจ๋อจนหมดเปลือด

ต่อให้ท่านโหวอต้องการปกปิดก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว เขาถอนหายใจยาวและเซถอยหลังไปสองก้าว ราวกับว่าเรี่ยวแรงทั้งหมดของเขาถูกดึงออกมา

ซือหมิงเจ๋อก้าวเข่าไปข้างหน้า จากนั้นกอดขาของผู้เป็นพ่อและขอร้องด้วยเสียงคร่ำครวญ “ท่านพ่อ ช่วยลูกด้วย ลูกผิดเอง ลูกผิดเอง!”

ท่านโหวยกมือขึ้นสูง ก่อนจะลดมือลงอย่างหดหู่ไร้เรี่ยวแรง “เจ้าลูกอกตัญญู! นั่นเป็นพี่ชายแท้ๆ ของเจ้านะ”

“แต่ลูกก็เป็นลูกชายแท้ๆ ของท่านพ่อเหมือนกัน จวนท่านโหวจะกลายเป็นของเขาในอนาตเพียงเพราะเขาเป็นพี่ชายคนโต ทุกอย่างจะเป็นของเขา แต่ลูกกลับไม่ได้อะไรเลย ลูกไม่ยอม!”

องค์หญิงใหญ่ถอนหายใจเบา ๆ “ท่านโหว ข้าเข้าใจความรู้สึกของท่าน ข้าเองก็เพิ่งเจ็บปวดจากการสูญเสียบุตรชายเพียงคนเดียวไป ดังนั้นแม้ว่าหมิงเจ๋อจะก่ออาชญากรรมเลวร้าย ทว่าท่านคงไม่ต้องการที่จะสูญเสียบุตรชายคนเดียวคนนี้อีก แต่ข้า... หลานสาวเป็นหม้ายตั้งแต่อายุยังน้อย ส่วนเหลนตัวน้อยต้องเสียพ่อตั้งแต่ยังเด็ก ข้าขอให้ท่านโหวเข้าใจความรู้สึกของข้าในฐานะย่าด้วยเช่นกัน”

หลังจากพูดจบ นางก็หันหลังกลับและจากไปพร้อมกับทหารยามที่อยู่ข้างหลัง

ท่านโหวหลับตาลง ปล่อยให้น้ำตาไหลรินออกมาช้าๆ ในที่สุดก็กัดฟันและออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงที่แสดงความเกลียดชัง “ทหาร มัดเจ้าคนทรยศนี่แล้วส่งมอบให้วัดต้าหลี่จัดการ!”

คนรับใช้ก้าวไปข้างหน้าโดยไม่สนใจซิอหมิงเจ๋อที่กำลังดิ้นรนขอร้อง ก่อนจะมัดเขาไว้อย่างแน่นหนา

ฮูหยินเฒ่าได้แต่ถอนหายใจเช่นกัน “ซิ่วอวิ๋น กลับบ้านไปกับแม่เถิดนะ”

ซิ่วอวิ๋นยืนนิ่งพร้อมกับน้ำตาคลอเบ้า “ลูกเป็นคนของตระกูลซือแล้ว ลูกจะกลับไปที่จวนท่านเคานต์ได้อย่างไร”

“ตอนนี้จวนท่านโหวยังมีที่ให้เจ้ายืนอีกหรือ เจ้าสารเลวนั่นยังมีค่าพอให้เจ้าต้องไปรอคอยอีกงั้นหรือ”

“ลูกสาวที่แต่งงานแล้วก็เสมือนนำแต่สาดออกไป ไม่มีวันหวนคืนกลับ หากลูกไม่มีที่ไปจริงๆ คงทำได้เพียงออกบวชเป็นภิกษุณี” ซิ่วหยุนพูดอย่างใจเย็น

เหลิ่งชิงฮวนซึ่งแอบอยู่บนหลังคาแทบจะอยากจะกระโดดลงไปตะโกนใส่หน้าซีอวิ๋น นับดูแล้วนางอายุไม่ถึง 30 ปีด้วยซ้ำ ในสมัยปัจจุบันมีหลายคนยังไม่แต่งงานด้วยซ้ำ ทำไมนางถึงสิ้นหวักับชีวิตได้ถึงขนาดนี้ นางมีความคิดอะไรฝังอยู่ในใจตั้งแต่ยังเด็กกันแน่

ชายคนหนึ่งมีภรรยาสามคนและนางสนมสี่คน สตรีผู้หนึ่งซึ่งมีเกียรติเทียบเท่ากับพระชายาของรัชทายาท ได้สูญเสียสามีและยังต้องปกป้องลูก ๆ ต้องเผชิญกับแผ่นจารึกแห่งความทรงจำอันเย็นชาไปตลอดชีวิต นี่มันสัจธรรมแบบไหนกัน

สภาพแวดล้อมโดยรอบเงียบสงบอย่างไม่มีใครคาดคิด ยกเว้นฮูหยินเฒ่าที่กำลังร้องไห้เสียใจโดยไม่มีใครปลอบโยน ไ ทุกคนคิดว่าจุดหมายปลายทางดังกล่าวเป็นทางเลือกที่เหมาะสมสำหรับหญิงที่สูญเสียสามีหรือไม่

เมื่อเห็นว่าความชั่วร้ายของซือหมิงเจ๋อจะได้รับการตอบแทนด้วยความชั่วร้าย เหลิ่งชิงฮวน ซึ่งรู้สึกตื่นเต้นอย่างควบคุมไม่ได้กลับรู้สึกหดหู่ชั่วขณะ ไม่มีอารมณ์ที่จะดูความตื่นเต้นอีกต่อไป เธอหันไปพูดกับมู่หรงฉี “ไปเถอะ”

มู่หรงฉีไม่พูดอะไร เพียงแค่จับเอวและพาเธอออกไปลงสู่พื้นนอกจวนท่านโหว จากนั้นทั้งสองก็กลับไปทางเดิมอย่างเงียบ ๆ และเข้าไปในรถม้า

รถม้าขับออกไปอย่างช้าๆ มู่หรงฉีรู้สึกว่เหลิ่งชิงฮวนที่เงียบขรึมเช่นนี้ทำให้บรยากาศขาดความสนุก แม้ว่าหลายครั้งเขาอยากให้เธอหุบปากเงียบก็ตาม...

“เป็นอะไรไป เจ้าเป็นใบ้หรือ”

เหลิ่งชิงฮวนเหลือบมองแต่ไม่ได้ตอบกลับ ร่างกายของเธออ่อนปวกเปียกราว

มู่หรงฉีเปิดม่านหน้าต่าง รถม้ากำลังแล่นผ่านตลาดที่พลุกพล่าน เสียงโห่ร้องอันคึกคักดังขึ้น กลิ่นผสมของอาหารทุกชนิดก็อบอวลไปทั่วตลาด มีกลิ่นที่เด่นชัดจนผู้คนอดไม่ได้ที่จะค้นหาแหล่งที่มาในทันที นั่นคือ...

มู่หรงฉีเอาไม้จิ้มเต้าหู้เหม็นชิ้นหนึ่งขึ้นมาด้วยความรู้สึกสงสัย เจ้าสิ่งนี้อร่อยอย่างที่แม่ทัพอวี๋พูดจริงหรือ ดูเหมือนว่าจะไม่น่ากินจริงๆ