ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 97

แม้ว่าห้องนมุดจะสะอาดเรียบร้อยแล้ว แต่กลิ่นที่เตะจมูกนี้ก็ไม่ได้เลือนหายไปภายในเวลาสั้นๆ มู่หรงฉีนั้นยืนโมโหอยู่ในลานสักพัก จากนั้นจึงหันหลังเดินไปที่ตำหนักฉาวเทียน

ประตูของตำหนักฉาวเทียนนั้นปิดแน่น ทุกคนต่างนอนหลับกันหมดแล้ว

มู่หรงฉีนั้นเคาะประตูเสียงดัง "ปั้งๆ" แม่นมเตียวอายุมากแล้วจึงตื่นนอนง่าย นางจึงลุกขึ้นมาตรวจดู

มู่หรงฉีนั้นโกรธอย่างมาก "เปิดประตู"

แม่นมเตียงเดินไปเปิดประตู มู่หรงฉีจึงเดินเข้าไปทันที แล้วเข้าไปที่ห้องของเหลิ่งชิงฮวน

เวลานอนนั้นเหลิ่งชิงฮวนไม่ต้องให้ใครมาเฝ้า ไม้กั้นประตูก็ถูกนางใช้เป็นฝืนก่อไฟตอนเรียนจุดไฟไปแล้ว

เมื่อมู่หรงฉีนั้นบุกเข้ามา นางก็ตื่นมาทันที นางลุกขึ้นมาจากเตียงแล้วพูดว่า "ใคร"

มู่หรงฉีนั้นก้าวเดินเข้าไปด้วยขาที่เรียวยาว ไม่กี่ก้าวก็เดินถึงข้างเตียง เขาจับไปที่ข้อมือของนาง จากนั้นก็ลากนางลงมาจากบนเตียง

เหลิ่งชิงฮวนนั้นใส่แค่เสื้อตัวบาง ถูกลากลงมาบนพื้นด้วยเท้าเปล่านางถึงได้รู้ตัว อีกทั้งได้กลิ่นสุราบนตัวของมู่หรงฉี

"นี่ท่านบ้าไปแล้วหรือ ดึกดื่นป่านี้จะมาเมาอาละวาดอะไร"

มู่หรงฉีนั้นยิ้มเยือกเย็น ไม่พูดอะไรแล้วก็เริ่มถอดเสื้อผ้าออก

เหลิ่งชิงฮวนนั้นลนลานขึ้นมาทันที หรือจะทำอะไรมิดีมิร้ายหลังจากเมาสุรากัน นางถอยหลังไปสองสามก้าวแล้วมองเขาอย่างระแวง "ท่านจะทำอะไร"

มู่หรงฉีถอดผ้ารัดเอวออกแล้วแขวงไว้บนฉากกั้นลม จากนั้นก็ถอดชุดผ้าดิ้นที่เต็มไปด้วยกลิ่นสุราออก เหลือเพียงเสื้อบางตัวเดียว เขามองเหลิ่งชิงฮวนอย่างเยือกเย็น

มีแสงจันทร์สาดส่องเข้ามาในห้องผ่านมุ้งหน้าต่างขาวนวลตกกระทบไปที่พื้น

ผมที่เงาดำของเหลิ่งชิงฮวนนั้นปล่อยยาวสลวย นางใส่เสื้อชั้นบาง ทำให้เห็นรูปร่างที่เป็นสัดส่วนที่อยู่ภายใต้แสงจันทร์ เท้าของนางนั้นขาวผ่อง แม้แต่เล็บยังมีแสงระยิบระยับ

เขากลืนน้ำลายเล็กน้อย จากนั้นก็ถอดรองเท้าแล้วนอนลงที่ของเหลิ่งชิงฮวนแล้วก็หลับตาลง

เหลิ่งชิงฮวนรู้สึกว่าปลอดภัยขึ้นมาบ้างแล้วจึงได้ใจกล้าขึ้นมาอีก "นี่มันเตียงของหม่อมฉันนะ!"

มู่หรงฉีพูดเยือกเย็น "นี่ก็เตียงของข้าเหมือนกัน"

เหลิ่งชิงฮวนนั้นพูดอะไรไม่ออก นางรู้ว่าเขาจะต้องกลับห้องสมุดไปแล้วแน่นอน ไม่มีที่จะอยู่ถึงได้มาแย่งเอาที่นอนของตนอย่างโกรธเคืองแบบนี้

"ที่จวนท่านอ๋องยากจนขนาดนี้เลยหรือ ไม่มีห้องอื่นแล้วหรือเพคะ"

"ไม่มี" มู่หรงฉีตอบอย่างมั่นอกมั่นใจ

เหลิ่งชิงฮวนรู้สึกโกรธมากกว่าเดิม คนคนนี้ผิดอยู่ก่อนแท้ๆ แต่ทำไมถึงได้หน้าด้านแบบนี้นะ

นางเดินหน้าขึ้นไป "ท่านก็ไปเรือนจื่อเถิงของท่านสิ ไปหาเหลิ่งชิงหลางแล้วก็สาวใช้ข้างห้องของท่านสิ มันดีขนาดไหนกัน รู้ลู่ทาง เป็นจุดศูนย์กลางที่ผู้คนสนใจ ได้กอดทั้งขวาและซ้าย..."

พูดยังไม่ทันจบ ข้อมือของนางก็ถูกมู่หรงฉีจับเอาไว้แล้วดึงอย่างแรง ทำให้นางเซไปข้างหน้าสองสามเก้า ตัวของนางนั้นล้มทับอยู่บนตัวของมู่หรงฉี

"หึงหรือ"

"หึงบ้าบออะไร ท่านมาแย่งที่ของข้า!"

"หากไม่มีที่ไปจริงๆ ข้าแบ่งที่ให้เจ้าได้นะ"

ในความมืด มู่หรงฉีลืมตาขึ้นมา ตาของเขานั้นระยิบระยับ มีอารมณ์ความรู้สึกบางอย่างที่ไม่ชัดเจนปนอยู่ อีกทั้งยังยกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย เป็นรอยยิ้มที่ชั่วร้ายจริงๆ

นี่เขาถูกปีศาจจิ้งจอกสิงร่างหรือ ทำไมอยู่ๆ ถึงได้พราวเสน่ห์ไปทั่ว

เหลิ่งชิงฮวนนั้นขัดขืนออกจากการจับต้องของเขาอย่างลนลาน นางเดินถอยไปสามก้าวราวกับหลบสัตว์ร้ายงูพิษ "ท่านดมกลิ่นเต้าหู้เหม็นจนซื่อบื้อไปแล้วหรือ ทะลึ่ง!"

นางวิ่งออกไปด้วยเท้าเปล่าโดยที่ไม่ทันจะได้ใส่รองเท้า วิ่งหนีไปราวกับกระต่าย

มู่หรงฉีนอนอยู่บนเตียง แต่ก็ไม่รู้สึกง่วงอะไร เขาได้ยินเหลิ่งชิงฮวนกำลังเคาะประตูคนอื่น "โตวโตว เปิดประตู"