ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 98

เหลิ่งชิงฮวนมองเขาด้วยความโกรธ "มู่หรงฉี นี่ท่านหมายความว่ายังไง"

มู่หรงฉีพับแขนเสื้อขึ้น เขารู้สึกมีชีวิตชีวาอย่างมาก "ก็รังเกียจผ้าห่มที่กลิ่นเหม็นของเจ้าหน่ะสิ กลิ่นของเต้าหู้เหม็น"

เหลิ่งชิงฮวนเห็นว่าเขาพูดถึงเรื่องนี้อีก หน้าของนางก็แดงก่ำ ไม่รู้เพราะโกรธหรือว่าเขินอายกันแน่

"นี่เป็นของห้องหม่อมฉัน" นางกัดฟันพูดทีละคำ

"เป็นห้องของข้าเหมือนกัน" มู่หรงฉีนั้นพูดอย่างมั่นอกมั่นใจ

"หากวันนี้ท่านยังนอนค้างที่นี่ เชื่อไหมว่าหม่อมฉันจะจุดไฟเผาตำหนักนี่ซะ"

เหลิ่งชิงฮวนนั้นสาบานว่าจะทำอย่างที่พูดแน่นอน

"เชื่อสิ เชื่อแน่นอน" มู่หรงฉียิ้มเบาๆ "นี่เจ้ากำลังเตือนข้าว่า คืนนี้ก่อนที่จะนอนให้มัดเจ้าไว้สินะ ถ้าจะดีก็ต้องเฝ้ามองอย่างไม่ละสายตา"

เหลิ่งชิงฮวนที่มักเป็นฝ่ายชอบทำให้มู่หรงฉีโกรธเคืองนั้นพบว่า เขานี่ช่างเป็นคนหน้าด้านจริงๆ เป็นคนที่ไร้เหตุผลสิ้นดี และตนเองก็ไม่สามารถทำอะไรเขาได้เลย

"นี่ท่านจะทำอะไรกันแน่" เหลิ่งชิงฮวนกัดฟันถาม

"ก็แค่จะกินข้าวแค่นั้นเอง"

แม่นมเตียวเอาอาหารที่นางทำยามเช้านั้นมาจัดแจงและเสิร์ฟขึ้นโต๊ะเรื่อยๆ แล้วก็เตรียมถ้วยตะเกียบไว้ให้สองชุด

"กินด้วยกันไหม"

มู่หรงฉีเลียนแบบน้ำเสียงครั้งก่อนของนาง ซึ่งแฝงไปด้วยความไม่หวังดี

กินสิ ทำไมจะไม่กิน

เหลิ่งชิงฮวนนั่งลงที่โต๊ะด้วยความโกรธ "นี่เป็นอาหารที่ข้าใช้เบี้ยซื้อมา ท่านอ๋องฉี เหมือนว่าพวกเรานั้นได้แยกตำหนักอยู่กันนะ"

"เจ้านอนเตียงของข้า ข้ากินข้าวของเจ้า ถือว่าหายกัน"

เหลิ่งชิงฮวนนั้นสูดหายใจแล้วสูดหายใจอีก

"เหลิ่งชิงหลางกินข้าวของท่านมาตลอด ทำไมท่านไม่ไปนอนเตียงของนางกัน"

มู่หรงฉีกินข้าวอย่างสุภาพเรียบร้อย แม้จะเป็นแค่อาหารเรียบง่าย แต่เขาก็ยังคงรักษาท่าทีที่หรูหราและสูงส่งที่มีมาแต่กำเนิด มีความรู้สึกเหมือนกำลังกินเลี้ยงงานในพระราชวัง

"เจ้ารู้ได้ยังไงว่าข้าไม่เคยนอนเตียงนางมาก่อน"

เหลิ่งชิงฮวนถึงกับพูดไม่ออก นางรู้อยู่แล้วสิ ข้าได้ประทับตราพิเศษที่หลังของเขาเอาไว้แล้ว หากพวกเขาสองคน ไม่สิ สามคน หากเคยนอนด้วยกันแล้ว การกระทำของนางก็คงจะถูกเปิดเผยออกมาแล้ว

แม้ว่าข้ารู้ แต่ข้าก็ไม่พูดหรอก

"อีกอย่าง ข้าคิดว่า เจ้าตั้งใจทำห้องสมุดของข้าให้สกปรกเลอะเทอะ ก็เพราะจะบังคับให้ข้ามานอนที่จวนของเจ้า ข้าก็แค่ทำตามความตั้งใจของเจ้าแค่นั้นเอง"

เหลิ่งชิงฮวนยิ้มเยือกเย็น "ท่านอ๋อง ตอนนี้ท่านไม่กลัวว่าหม่อมฉันจะคิดมิดีมิร้ายกับท่านแล้วหรือเพคะ ยังกล้ามาถึงที่อีก"

มือที่ถือตะเกียบของมู่หรงฉีนั้นหยุดชะงักไป จากนั้นเขาพยักหน้า "กลัวสิ กลัวอยู่แล้ว แต่ข้าคิดว่าหากเจ้าใช้กำลังบังคับ ข้าก็คงจะพอมีกำลังสู้ไหว"

ชิงฮวนหัวเราะจนแทบหายใจไม่ทัน "ท่านมั่นใจขนาดนั้นเลยหรือ ว่าความสามารถในการสู้รบของท่านจะไวกว่ายาพิษของหม่อมฉันเพคะ"

มู่หรงฉีส่ายหัว "สู้ไหวก็สู้"

"ถ้าสู้ไม่ไหวล่ะ"

"สู้ไม่ไหวก็ทน"

เหลิ่งชิงฮวนวางตะเกียบในมืออย่างแรง จากนั้นก็ลุกขึ้นมา ชีวิตแบบนี้มันอยู่ต่อไปไม่ไหวแล้ว

วันนี้มู่หรงฉีนั้นเจริญอาหารอย่างมาก เขาหยิบเอาทองม้วนขึ้นมากิน

ท่าทางที่ผู้หญิงหนีหัวซุกหัวซุนนั้นมันราวกับกระต่ายตัวหนึ่ง ท่าทางที่โมโหก็เหมือนแมวที่ถูกเหยียบหาง ล้วนดูน่ารักกว่าตอนที่นางดุร้ายราวกับเสือตัวเมีย

การได้ยั่วยุให้นางโมโหในแต่ละวัน ตัวเขาเองก็จะมีความสุขมาก