ทะลุมิติมาเปิดร้านอาหารอยู่ต่างโลก : GOURMET OF ANOTHER WORLD นิยาย บท 106

สรุปบท ตอนที่ 106 มีดทำครัวสุดเหนือชั้นเล่มนั้น: ทะลุมิติมาเปิดร้านอาหารอยู่ต่างโลก : GOURMET OF ANOTHER WORLD

ตอน ตอนที่ 106 มีดทำครัวสุดเหนือชั้นเล่มนั้น จาก ทะลุมิติมาเปิดร้านอาหารอยู่ต่างโลก : GOURMET OF ANOTHER WORLD – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง

ตอนที่ 106 มีดทำครัวสุดเหนือชั้นเล่มนั้น คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายSlice of Life ทะลุมิติมาเปิดร้านอาหารอยู่ต่างโลก : GOURMET OF ANOTHER WORLD ที่เขียนโดย Internet เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย

ทะลุมิติมาเปิดร้านอาหารอยู่ต่างโลก: GOURMET OF ANOTHER WORLD ตอนที่ 106 มีดทำครัวสุดเหนือชั้นเล่มนั้น
ตอนที่ 106 มีดทำครัวสุดเหนือชั้นเล่มนั้น

พลังกดดันที่หนักเหมือนขุนเขากดทับลงมาบนร่างโอวหยางเสี่ยวอี้และหยางเฉิน ทำให้ทั้งสองขยับร่างกายไปไหนไม่ได้ ทั้งยังไม่สามารถเรียกพลังปราณเที่ยงแท้ในร่างให้ไหลเวียนตามใจชอบได้อีกด้วย ราวกับพลังของพวกเขาถูกแช่แข็งเอาไว้อย่างไรอย่างนั้น

โอวหยางเสี่ยวอี้และหยางเฉินพยายามหันศีรษะไปมองด้านหลังด้วยความยากลำบาก และเห็นซงเถายืนค้ำตัวพวกเขาเอาไว้

ดวงตาของซงเถาทอแสงอ่านยาก พลังปราณปรากฏขึ้นที่ส่วนลึกในดวงตา ขณะแรงกดดันน่ากลัวไหล่บ่าออกจากร่าง ซงเถาเป็นถึงผู้ฝึกตนขั้นจักรพรรดิยุทธการ จึงไม่ใช่คนที่โอวหยางเสี่ยวอี้และหยางเฉินจะต่อกรด้วยได้

“จับตัวได้เสียที!” เขายิ้มเยาะพร้อมกดมือลงบนบ่าของทั้งสองแรงขึ้นอีก เพื่อควบคุมให้ทั้งสองเดินออกมาจากฝูงชนเหมือนบังคับหุ่นเชิด

ซงเถาดีใจจนเนื้อเต้น ในที่สุดเขาก็ทำภารกิจที่ได้รับมอบหมายจากนายท่านสำเร็จลุล่วงเสียที นับเป็นภารกิจที่ยากยิ่ง หากเจ้าของร้านปักษาเพลิงนิรันดร์มิได้มาท้าปู้ฟางแข่งในวันนี้พอดี เขาคงหาโอกาสงามๆ เช่นนี้ไม่ได้เป็นแน่แท้ เด็กสองคนนี้สำคัญเกินกว่าจะทำอะไรบุ่มบามไม่คิดหน้าคิดหลัง

ความสำคัญของโอวหยางเสี่ยวอี้ในฐานะองค์หญิงน้อยแห่งตระกูลโอวหยางนั้นไม่ต้องพูดมากก็เข้าใจได้ นางเป็นจุดอ่อนที่ใหญ่ที่สุดของตระกูลโอวหยางทั้งตระกูล อีกทั้งหยางเฉิน บุตรชายของขุนศึกหยางก็เป็นถึงผู้สืบทอดตระกูลหยาง เด็กชายเป็นสมบัติล้ำค่าที่สุดของตระกูลที่ทุกคนดูแลเสียยิ่งกว่าไข่ในหิน

ตราบใดที่พวกเขาควบคุมเด็กสองคนนี้ได้ ก็ถือว่ามีแต้มต่อมากโขในการต่อรองกับทั้งตระกูลโอวหยางและตระกูลหยาง

ขณะที่ทุกคนกำลังชื่นชมความงามของเต้าหู้บุปผาพันชั้นอยู่นั้น ซงเถาก็ตั้งใจจะจากไปพร้อมโอวหยางเสี่ยวอี้และหยางเฉินในกำมือ

ด้วยความที่พลังปราณในกายของทั้งสองถูกซงเถาควบคุมไว้ โอวหยางเสี่ยวอี้และหยางเฉินจึงไม่สามารถเปิดปากพูดอะไรได้ทั้งสิ้น ดวงตาของทั้งสองเต็มไปด้วยความกระวนกระวายใจ แต่ก็ทำสิ่งใดไม่ได้

“เฮ้ย เจ้าจะเอาสองคนนั้นไปไหนน่ะ” ปู้ฟางตะโกนถามซงเถาที่อยู่ในฝูงชนด้วยความงุนงง

ร่างของซงเถาพลันแข็งทื่อ เขาร้องรำคามอยู่ในใจกับความซวยของตน คิดว่าตนเองจะรอดออกไปได้โดยไม่มีใครเห็น แต่ปู้ฟางกลับตาไวเสียนี่ และด้วยความที่ชายหนุ่มมีอสูรเวทในตำนานหนุนหลังอยู่ ซงเถาจึงคิดทางหนีทีไล่ออกเพียงทางเดียวเท่านั้น

ซงเถาเหลือบตามองปู้ฟางก่อนจะยกตัวโอวหยางเสี่ยวอี้และหยางเฉินขึ้นมาหนีบไว้ใต้รักแร้สองข้าง พลังปราณเที่ยงแท้ระเบิดออกมาจากปลายเท้าขณะพยายามหนีออกจากที่เกิดเหตุ

ปู้ฟางเข้าใจสถานการณ์ทันที ไอ้หมอนี่มันมาลักพาตัวเด็กกลางวันแสกๆ ทำเช่นนี้ให้อภัยไม่ได้โดยเด็ดขาด

ดวงตาของชายหนุ่มแน่วแน่ขณะยกมือขึ้นปล่อยพลังปราณเที่ยงแท้ออกจากร่างกาย ไอสีเขียวปรากฏขึ้นในมือของเขา ตามมาด้วยมีดทำครัวกระดูกมังกรทองสีดำสนิท จากนั้นชายหนุ่มก็ปามีดทำครัวใส่ซงเถาผู้ที่ลอยค้างอยู่กลางอากาศ

มีดทำครัวหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับพลังปราณเที่ยงแท้และเจตจำนงของปู้ฟาง มันพุ่งตัดผ่านอากาศด้วยความเร็วยิ่งยวด สู่เป้าหมายเพียงหนึ่งเดียว

ซงเถาเหลียวหลังกลับมามอง เมื่อเขาเห็นว่าปู้ฟางปามีดทำครัวใส่ตน ดวงตาก็เปลี่ยนเป็นแววเย้ยหยัน มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเยาะ เขามีปราณระดับหกขั้นจักรพรรดิยุทธการ แต่หมอนี่คิดจะหยุดเขาโดยใช้มีดทำครัวเนี่ยนะ ถึงจะยอมรับว่าทักษะการทำอาหารของปู้ฟางดีใช้ได้ แต่พลังปราณระดับสี่นั้นไม่เพียงพอจะต่อกรเขาได้อย่างแน่นอน!

ด้วยความที่มือทั้งสองข้างของซงเถาจับตัวเด็กทั้งสองคนเอาไว้ เขาจึงส่งเท้าออกมาเตะมีดทำครัวสีดำหน้าตาแสนธรรมดาแทน ซงเถาดูแคลนมีดทำครัวเล่มนี้อย่างถึงที่สุด มีดทำครัวก็ย่อมเป็นมีดทำครัวอยู่วันยังค่ำ… ไม่ใช่อาวุธเทพหรืออะไรเทือกๆ นั้นเสียหน่อย ถูกไหมเล่า

ทันทีที่มีดทำครัวกระดูกมังกรทองพุ่งเข้าปะทะฝ่าเท้าของซงเถา ซงเถาก็พลันตัวแข็งทื่อ พลังปราณเที่ยงแท้ที่เขารวบรวมไว้ที่เท้าแตกกระจาย ไม่ได้ช่วยปกป้องเท้าของเขาเอาไว้เลยแม้แต่น้อย จากนั้นซงเถาก็ได้เลือดจากการโดนมีดทำครัวเจาะเข้าไปในเท้า!

“บัดซบอะไรเนี่ย!” ซงเถากรีดร้องออกมา ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ดวงตาที่มองปู้ฟางดูก็รู้ว่ากลัวอีกฝ่ายมากเหลือเกิน “บ้าแล้ว… มีดทำครัวเล่มนั้นมันเจาะพลังปราณเที่ยงแท้ของขั้นจักรพรรดิยุทธการได้ด้วยรึ ล้อเล่นหรือเปล่า” ซงเถาคิด

ด้วยเหตุนี้เขาจึงไม่กล้าอ้อยอิ่งอยู่ที่นี่อีกต่อไป เขาเกือบเสียฝ่าเท้าไปด้วยน้ำมือมีดทำครัวสุดอันตรายนั่น… พลังปราณเที่ยงแท้ระเบิดออกจากร่างเขาขณะพยายามหนี ซงเถาไม่กล้าต่อกรกับปู้ฟางอีกต่อไปแล้ว

แต่ตอนที่ซงเถากำลังเหาะอยู่ในอากาศนั่นเอง เสียงตะโกนอ่อนหวานแต่องอาจก็ดังมาจากระยะไกล แม้เสียงนั้นจะเป็นเสียงของสตรี แต่กลับแล่นตรงมาเข้าโสตประสาทของเขาด้วยกำลังแรงราวสายฟ้าฟาด

ซงเถาสะดุ้งไปชั่วขณะ จากนั้นรูม่านตาก็พลันหดแคบลง เขาระวังตัวขึ้นทันที ร่างระหงที่กำลังพุ่งตรงมาจากระยะไกลถือหอกห้อยพู่สีแดงมาด้วย นางพุ่งตรงตัดอากาศมาด้วยความเร็วสูง จุดหมายปลายทางคือตัวเขา

“ไอ้วายร้ายสามหาว! ปล่อยตัวบุตรชายท่านขุนศึกเดี๋ยวนี้!”

หอกนั้นอัดแน่นไปด้วยพลังปราณเที่ยงแท้ปริมาณมากจนน่ากลัว เป็นพลังปราณของขั้นราชันยุทธการที่แข็งแกร่งมาก ตอนนั้นซงเถาที่กำลังลอยอยู่กลางอากาศไม่ได้อยู่ในสภาพที่จะปัดป้องการโจมตีนี้ได้

เมื่อซงเถาเห็นสิ่งที่หลัวซานเหนียนทำ รูม่านตาของเขาก็พลันหดแคบ เริ่มอกสั่นขวัญหาย หากเขาใช้มือข้างเดียวปัดป้องการโจมตีนี้ จะทำให้เกิดไฟทำลายล้างบริเวณนี้ทั้งหมด ด้วยปริมาณคนที่ดูอยู่ข้างล่าง จะต้องเกิดการสูญเสียอย่างใหญ่หลวงแน่นอน ผลที่ตามมาต้องเลวร้ายอย่างถึงที่สุดแน่

“ไอ้พวกตระกูลหยางนี่มันเป็นบ้ากันหมดจริงเสียด้วย! บ้าเลือดไร้เหตุผลสิ้นดี!” ซงเถาก่นด่าอยู่คนเดียวในใจ เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องโยนหยางเฉินทิ้งด้วยเช่นกัน จากนั้นก็ยกมือสองข้างขึ้น เพื่อยิงพลังปราณเที่ยงแท้สองก้อนออกมาดับไฟที่ลุกโชติช่วงบนหอกนั้นลง

ไกลออกไปนั้น บรรดาองค์รักษ์นครหลวงกำลังรีบรุดมาที่เกิดเหตุ ซงเถาคำรามด้วยความหัวเสีย จากนั้นก็หันหลังกลับแล้วรีบกระเผลกหนีไป

หลังจากที่ซุ่มวางแผนอยู่นานนม แถมยังยอมทนถูกปรามาสว่าเป็นขอทาน เขาก็ยังทำภารกิจไม่สำเร็จอยู่ดี… ซงเถาโกรธเสียจนไม่รู้จะโกรธอย่างไร หากเท้าของเขาไม่ได้ถูกปู้ฟางโจมตีจนบาดเจ็บ ก็คงหนีรอดไปได้ตั้งนานแล้ว

หลัวซานเหนียนมองซงเถากะเผลกหนีไป ถุยเลือดที่กบปากลงบนพื้นด้วยความเกลียดชัง แล้วก็พ่นลมเย้ย

นางเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเด็กชายแล้วเริ่มบิดหูของเขาทันที “ไอ้เด็กแสบ! กล้าดีอย่างไรหนีชั่วโมงฝึกวิชา! วันนี้เจ้าโดนดีแน่!”

“พี่สะใภ้สามขอรับ… ข้าจะไม่ทำเช่นนี้อีกแล้วขอรับ” หยางเฉินอายจนแทบอยากแทรกแผ่นดินหนี เขารีบร้องขอความเมตตาทันที

หลัวซานเหนียนผ่อนลมหายใจออกด้วยโทสะ นางเริ่มกระแอมกระไอ หน้าอกใหญ่กระเพื่อมขึ้นลงอย่างรุนแรง

“รีบขอบคุณเถ้าแก่ปู้เดี๋ยวนี้ หากไม่ใช่เพราะเขา พวกเจ้าทั้งสองคงโดนจับตัวไปอีกรอบแล้ว” หลัวซานเหนียนพูดอย่างหัวเสีย

ปู้ฟางเดินมาถึงตัวคนทั้งสองพอดีพร้อมด้วยโอวหยางเสี่ยวอี้ที่กำลังขวัญเสีย เขามองหลัวซานเหนียน ดวงตาตวัดไปที่หน้าอกหน้าใจใหญ่มหึมาของนางแวบหนึ่ง ใบหน้ายังคงไร้ความรู้สึกขณะถาม “คนที่พยายามลักพาตัวเสี่ยวอี้กับเจ้าเด็กนี่คือผู้ใด”

หลัวซานเหนียนกลับมาหายใจปกติได้อีกครั้ง รูม่านตาของนางหดแคบเมื่อได้ยินสิ่งที่ปู้ฟางถาม หน้าอกของนางกระเพื่อมขณะตะโกนก้อง “แย่แล้ว! ท่านขุนศึกและแม่ทัพโอวหยางไปเข้าเฝ้าองค์ชายรัชทายาทแล้ว!”

………………