ทะลุมิติมาเปิดร้านอาหารอยู่ต่างโลก : GOURMET OF ANOTHER WORLD นิยาย บท 112

บนหน้าผากของเฉียนเป่าพลันมีเหงื่อกาฬแตกพลั่ก ผู้ฝึกตนระดับห้าขั้นราชันยุทธการสามคนถึงกับโดนกดให้ลงไปนอนที่พื้นด้วยมือเดียว… สาวงามตรงหน้าเขานี้แข็งแกร่งถึงเพียงไหนกันนะ

ผู้ฝึกตนทั้งสามคนนี้เป็นผู้คุ้มกันที่แข็งแกร่งที่สุดในร้านปักษาเพลิงนิรันดร์แล้ว หุ้นส่วนที่หนุนร้านอยู่เป็นผู้สรรหาคนทั้งสามมาให้ เผื่อเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น ซึ่งที่ผ่านมาทั้งสามคนก็ทำหน้าที่ของตนเองได้เป็นอย่างดี แต่วันนี้คือวันที่ทั้งสามเจอสถานการณ์ที่ไม่อาจควบคุมได้

ถังอิ่นที่ยืนอยู่เบื้องหลังหนี่หยัน มองผู้ฝึกตนขั้นราชันยุทธการทั้งสามที่นอนพังพาบอยู่บนพื้นด้วยสายตาเวทนา ขั้นราชันยุทธการนั้นไม่ต่างอะไรกับมดปลวกเมื่ออยู่เบื้องหน้าขั้นนักพรตยุทธการสักนิด

หนี่หยันถอนมือออก รอยยิ้มพลันปรากฏขึ้นบนใบหน้า “เถ้าแก่เฉียน เจ้าอนุญาตให้พวกเราขึ้นไปที่ชั้นสามแล้วใช่หรือไม่”

เฉียนเป่าอยากปฏิเสธ แต่ความแข็งแกร่งของสตรีตรงหน้าเขานั้นน่ากลัวเกินไป เขารู้สึกได้ว่าหากปฏิเสธ ร้านของเขาคงได้กลายเป็นซากจริงๆ แน่

เจ้าของร้านทำได้เพียงสงสัยว่าเหตุใดช่วงนี้จึงดวงตกได้ถึงเพียงนี้ กฎของชั้นสามถูกแหกสองครั้งติด ถือเป็นการหลู่เกียรติของร้านปักษาเพลิงนิรันดร์เป็นอันมาก

“ได้ขอรับ…” เฉียนเป่าตอบอย่างเจ็บใจขณะเดินนำหน้าลูกค้าทั้งสามขึ้นไปยังชั้นสุดท้าย

หนี่หยันหัวเราะหึๆ ออกมาทันที นางเลิกคิ้วสวยขึ้นแล้วเดินตามเฉียนเป่าไป

ทันทีที่ก้าวเข้าชั้นสามซึ่งมีบรรยากาศการตกแต่งแบบโบราณ กลิ่นหอมของไม้จันทน์ที่ลอยล่องอยู่ในอากาศก็ทำให้รู้สึกผ่อนคลายขึ้น ชั้นสามนั้นตกแต่งด้วยเครื่องเรือนสวยงามมากมาย จัดเป็นห้องที่น่าพิศมัยเลยทีเดียว

“ตกแต่งสวยใช้ได้ ผิดคาด” หนี่หยันพยักหน้าขณะมองไปรอบๆ ทันใดนั้นสายตาของนางก็มองไปเห็นสิ่งหนึ่งที่อยู่ระยะไกล ซึ่งก็คือดอกไม้เต้าหู้สีขาวในถ้วยผลึกล้ำค่า ที่กำลังเบ่งบานด้วยกลีบบางละเอียดเหมือนขนสัตว์อยู่ข้างๆ โต๊ะอาหาร

“นี่… นี่คือผลงานของพ่อครัวร้านปักษาเพลิงนิรันดร์รึ” หนี่หยันเดินเข้าไปดูดอกไม้เต้าหู้ใกล้ๆ ด้วยสายตาพินิจพิเคราะห์ ยิ่งดูนานเท่าไหร่ก็ยิ่งอึ้งมากขึ้นเท่านั้น นางเห็นแล้วว่าดอกไม้นี้ไม่ได้มีเพียงสองหรือสามชั้นเท่านั้น หากแต่เป็นกลีบดอกพันชั้นซ้อนทับกัน…

แน่นอนว่ากลีบนั้นไม่ได้มีพันชั้นจริงๆ แต่ความหนาของมันก็ยังทำให้หนี่หยันถึงกับต้องสูดลมเย็นเข้าปอด

ทักษะการใช้มีดที่ใช้ในการสร้างสรรค์ผลงานชิ้นนี้จัดได้ว่าสูงเสียดฟ้าจนน่าอัศจรรย์ใจ หรืออย่างน้อยตัวหนี่หยันเองก็รู้ว่าทักษะการใช้มีดของนางไม่ดีพอที่จะทำอะไรเช่นนี้ได้แน่นอน

“ไม่ใช่ขอรับ นี่เป็นผลงานของเถ้าแก่ปู้” เฉียนเป่าตอบด้วยแววตามากด้วยความรู้สึก ขณะมองเต้าหู้บุปผาพันชั้น เขานำงานชิ้นนี้กลับมาด้วยหลังจากที่การประลองกับปู้ฟางจบลง และรักษาดอกไม้เต้าหู้นี้เอาไว้ในถ้วยผลึกล้ำค่า ทำให้เต้าหู้กลับกลายเป็นของตกแต่งงามวิจิตรทันที นี่เป็นสิ่งที่เฉียนเป่าคิดขึ้นมาได้ ณ เวลานั้น

“เถ้าแก่ปู้รึ” หนี่หยันหันไปมองเฉียนเป่าด้วยสายตางุนงง

เฉียนเป่าพลันเลิกคิ้วขึ้น สตรีผู้นี้คลั่งไคล้อาหารยิ่งกว่าอะไรดี แต่กลับ… ไม่รู้จักเถ้าแก่ปู้เช่นนั้นรึ พวกนี้มาจากนอกเมืองจริงๆ หรือนี่

“เถ้าแก่ปู้เป็นเจ้าของร้านเล็กๆ ของฟางฟางขอรับ” เฉียนเป่าอธิบายอย่างตั้งใจ

ถังอิ่นรู้อยู่แล้วว่าปู้ฟางเป็นใคร เขาพลันรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา เป็นเช่นนี้จริงๆ เสียด้วย… ไม่มีทางที่ศิษย์พี่จะไม่เป็นที่รู้จักในนครหลวงไปได้

ร้านเล็กๆ ของฟางฟาง… หนี่หยันหรี่ตา หากดูจากความแม่นยำในการใช้มีดแล้ว นางบอกได้ทันทีว่าพ่อครัวร้านเล็กๆ ของฟางฟางนั้นไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน นางรู้สึกสนใจร้านเล็กๆ ของฟางฟางมากขึ้นกว่าเดิมโดยไม่รู้ตัว

แม้แต่ปู้ฟางเองยังหาข้อติที่ชั้นสามยาก และหลังจากที่อาหารเหล่านี้ได้รับการปรับปรุงตามคำแนะนำของปู้ฟางด้วยแล้ว รสชาติก็คืบเข้าใกล้ความสมบูรณ์แบบขึ้นไปอีกขั้น ด้วยเหตุนี้หนี่หยันจึงกินอาหารแสนอร่อยทั้งสามจานหมดด้วยอารมณ์ที่ดีขึ้นทันตา

“อร่อยมาก สมแล้วที่เป็นชั้นสาม พ่อครัวของเจ้ามีความสามารถพอตัวจริงๆ” หนี่หยันสวมผ้าคลุมหน้ากลับไปตามเดิม ความงดงามของนางถูกบดบังอยู่ภายใต้ผืนผ้าอีกครั้ง นางโบกมือหยิบเหรียญทองออกมาส่งให้เฉียนเป่า

เฉียนเป่าประหลาดใจที่ตนเองยังได้รับเงินค่าอาหารอยู่… ด้วยความแข็งแกร่งของแม่นางผู้นี้ ต่อให้นางพยายามกินแล้วชักดาบ ตัวเขาเองก็คงไม่อาจทำสิ่งใดได้…

“ให้คนพาข้าไปที่ร้านเล็กๆ ของฟางฟางหน่อย ข้าสงสัยนักว่าร้านของพ่อครัวที่มีทักษะการใช้มีดยอดเยี่ยมถึงเพียงนี้ จะขายอาหารแบบใดกัน” หนี่หยันเอ่ย

“อาหารของเถ้าแก่ปู้อร่อยแน่นอนขอรับ ติดแค่ว่าราคาแพงเอาเรื่องอยู่เท่านั้น…”