ทะลุมิติมาเปิดร้านอาหารอยู่ต่างโลก : GOURMET OF ANOTHER WORLD นิยาย บท 146

อาลู่หน้าตาเหมือนตกอยู่ในภวังค์ ดวงตาจับจ้องไปที่จานซี่โครงเปรี้ยวหวานสีส้มสวยควันฉุยในจานเบื้องหน้าสุนัขสีดำตัวใหญ่ เขาลืมน่องไก่ในมือที่กินไปครึ่งหนึ่งเสียสนิท ลืมแม้กระทั่งเคี้ยวเนื้อที่เหลืออยู่ในปาก

ซี่โครงเปรี้ยวหวานจานนี้กลิ่นหอมเหลือเชื่อ หอมเสียยิ่งกว่าเนื้อย่างที่ตาแก่จากเมืองอาทิตย์ขจีทำเสียอีก แม้ตาแก่ผู้นั้นจะเป็นคนสอนทั้งสองทำอาหารก็ตาม เมื่อมีตัวเปรียบเทียบเช่นนี้ อาลู่ก็รู้สึกราวกับว่าน่องไก่ในมือของเขาจืดชืดไร้รสชาติไปทันที

อาลู่เหลือบตามองน่องไก่ในมือตน จากนั้นก็ยิ้มกว้างออกมา เขายัดน่องไก่ใส่ปากเคี้ยวๆ แล้วก็กลืน

สุนัขสีดำตัวใหญ่กำลังจะลงมือกินซี่โครงเปรี้ยวหวานอย่างมีความสุข แต่ร่างของมันกลับสั่นขึ้นมาเสียก่อน มันเงยหน้าขึ้นมามองแล้วก็เห็นสายตาของอาลู่ ดวงตานั้นเต็มไปด้วยความละโมบหิวกระหาย เป้าหมายก็คือซี่โครงเปรี้ยวหวานจานนี้นั่นเอง

“ไอ้มนุษย์นี่กล้าดีอย่างไรบังอาจคิดจะแย่งซี่โครงเปรี้ยวหวานของท่านสุนัขผู้นี้กัน!” เจ้าดำโมโหโทโสเป็นอันมาก! มันลุกขึ้นยืนบังจานซี่โครงเปรี้ยวหวานทันที โดยหันก้นให้อาลู่แล้วกระดิกหางอย่างภาคภูมิใจ

เมื่อถูกบังสายตาไปเรียบร้อย อาลู่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากต้องยอมล้มเลิกการขโมยกินทางดวงตา เขาจึ๊ปากแล้วแลบลิ้นเลียริมฝีปาก ราวกับกำลังพยายามเลียกลิ่นของซี่โครงเปรี้ยวหวานในอากาศ

“เก็บลิ้นกลับเข้าปากไปเดี๋ยวนี้ เหตุใดจึงทำตัวเหมือนพ่อครัวที่ไม่เคยเห็นโลกภายนอกมาก่อนเช่นนี้กัน หากเจ้าจะยืนน้ำลายยืดชนิดไม่รู้จักควบคุมตัวเอง ก็ช่วยกรุณาอย่าไปโพนทะนาให้ชาวบ้านรู้ด้วยว่าเป็นน้องชายข้า!” อาเหยวมุ่นคิ้ว ใบหน้าแทบย่นยู่เข้าหากันด้วยความเดียดฉันท์ แม้ชายหนุ่มจะยอมรับว่ากลิ่นซี่โครงเปรี้ยวหวานนี้ไม่เลวเลยทีเดียว… แต่ปฏิกิริยาของเขาก็ไม่ได้น่าสมเพชเท่าอาลู่ผู้เป็นน้องชาย

ปู้ฟางหันมาเมื่อได้ยินเสียงพูดคุยกันเบื้องหลัง ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้น มองชายท่าทางประหลาดหลุดโลกด้วยความงุนงง

หนึ่งในนั้นเป็นชายอ้วนในชุดผ้ากันเปื้อน อีกคนเป็นชายร่างผอมที่แบกกระทะไว้บนหลัง…

“ช่างเป็นคู่ที่แปลกอะไรเช่นนี้ มาก่อเรื่องรึ” ชายหนุ่มคิด

“พวกเจ้าเป็นใครกัน” ปู้ฟางเอ่ยถาม

หลังจากที่โดนผู้เป็นพี่ดุไป คนน้องก็รีบเก็บลิ้นกลับเข้าปากด้วยความลังเล ในใจยังนึกถึงกลิ่นหอมฉุยของซี่โครงเปรี้ยวหวานเมื่อครู่

อาเหวยมองปู้ฟางด้วยสายตางุนงง หลังจากที่ประเมินชายหนุ่มตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างเคลือบแคลงด้วยสายตา เขาก็เปิดปากถาม “เจ้าเป็นคนทำซี่โครงเปรี้ยวหวานจานนี้รึ”

อาหารจานนี้ครบครันด้วยหน้าตาสวยงาม กลิ่นหอมหวน และน่าจะมีรสชาติยอดเยี่ยมพึงใจ ไม่ต้องตั้งใจมอง อาเหยวก็กล้าสรุปว่ามันต้องเป็นซี่โครงเปรี้ยวหวานที่อร่อยสุดยอดอย่างแน่นอน

แต่พ่อครัวที่ดูอายุน้อยกว่าเขาจะสามารถปรุงซี่โครงเปรี้ยวหวานจานเด็ดออกมาได้อย่างไร เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด… อาเหวยส่ายหน้าอยู่ในใจ เขามั่นใจในฝีมือการทำอาหารของตนเองมาก ตั้งแต่ได้มาฝึกวิชากับตาแก่ ทักษะของเขาก็ดีขึ้นอย่างก้าวกระโดด ไม่มีทางเลยที่พ่อครัวธรรมดาๆ จะเอาชนะเขาได้

“ข้าไม่เชื่อ เจ้าโกหก… ออกไปเรียกพ่อครัวตัวจริงมาเร็ว” อาเหวยพูดพร้อมเหลือบมองปู้ฟาง

ปู้ฟางงงไปสักครู่ ก่อนจะมองอาเหวยด้วยสายตาเหมือนกำลังมองคนไม่เต็มเต็ง หมายความว่าอย่างไรที่บอกว่าให้ไปเรียกพ่อครัวตัวจริงมา ปู้ฟางก็ยืนอยู่ตรงนี้ แล้วหมอนี่มันจะไปมองหาใครอีก

เขาไม่มีความคิดที่จะสนใจใยดีคนไร้เหตุผลเช่นนี้ จึงหันหลังกลับเข้าร้าน มุ่งหน้าไปที่ห้องครัวทันที

อาเหวยมุ่นคิ้วเข้าหากัน สายตาจ้องไปที่แผ่นหลังของปู้ฟาง เขาเข้าใจผิดเช่นนั้นหรือ สายตาไร้ความสนใจใยดีที่ปู้ฟางมองเขาก่อนจะหันหลังกลับไปนั้น ทำให้เขาเกิดสงสัยในตัวเองขึ้นมา…

“เอาล่ะ อาลู่ เราเข้าไปดูในร้านนี้กัน” อาเหวยเชิดคางแหมขึ้นแล้วพูดพร้อมรอยยิ้มอ่อน

“ข้าไม่คาดคิดเลยว่าพวกเราจะมาเจอร้านที่น่าสนใจเข้า ทั้งที่เพิ่งมาถึงนครหลวงได้ไม่นาน” อาเหวยพูดกับตนเอง หลังจากที่รออยู่นาน ชายหนุ่มก็ยังไม่ได้รับการตอบกลับจากผู้เป็นน้องชาย จึงหันหน้าไปมองด้วยความฉงนสนเท่ห์ แล้วก็เห็นอาลู่กำลังค่อยๆ ย่องเข้าไปหาเจ้าดำ มือควักน่องไก่ออกมาจากผ้ากันเปื้อน

“เจ้าหมาน้อยน่ารัก อยากจะแลกน่องไก่ของข้าสองน่องกับซี่โครงเปรี้ยวหวานหนึ่งชิ้นของเจ้าไหม สองชิ้นไม่พอรึ สามเล่า สี่ล่ะ”

ขณะที่ค่อยๆ ย่องไปข้างหน้านั้น เนื้อบนหน้าอาลู่ก็สั่นกระเพื่อม เขาตกหลุมรักกลิ่นของซี่โครงเปรี้ยวหวานเข้าเต็มเปาเลยทีเดียว สิ่งเดียวในโลกที่อาลู่ชอบทำมากที่สุดคือการกิน โดยเฉพาะเนื้อนั้นชายอ้วนชอบมากเป็นพิเศษ

เมื่ออาเหวยหันมาเห็นภาพนี้ หน้าอกก็แทบระเบิดด้วยความโกรธเคือง ชายหนุ่มตะโกนใส่น้องชายของตนอย่างบันดาลโทสะทันที “เจ้าทำบ้าอะไรอยู่! รีบย้ายก้นมาตรงนี้เดี๋ยวนี้!”