ทะลุมิติมาเปิดร้านอาหารอยู่ต่างโลก : GOURMET OF ANOTHER WORLD นิยาย บท 157

“ท่าน… ท่านผู้อาวุโสสูงสุด!”

ตาแก่ขี้เมาหันหน้าไปมอง แล้วก็เริ่มเข่าอ่อนขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นชายชราที่ยืนอยู่เบื้องหลังตน เขาตกใจจนเกือบสิ้นสติตายจากการปรากฏตัวอย่างไม่ให้สุ้มให้เสียงของผู้อาวุโสสูงสุดที่ หลังจากที่ตนเพิ่งพูดถึงอีกฝ่ายไปไม่กี่อึดใจก่อนหน้า

ผู้อาวุโสสูงสุดโบกมืออย่างใจดีพร้อมด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนบนใบหน้า จากนั้นน้ำเต้าของชายขี้เมาก็ลอยไปเข้ามือเขา ชายชรายิ้มบาง ก่อนจะลองเขย่าน้ำเต้าดู เสียงน้ำกระฉอกดังลอดออกมาเข้าหู

ผู้อาวุโสสูงสุดเปิดฝาน้ำเต้าออก พร้อมจีบนิ้วเพื่อเรียกหยดสุราขนาดเท่าไข่มุกให้ลอยออกจากน้ำเต้า

“สมัยอายุน้อยกว่านี้ข้าก็ชอบดื่มสุราเหมือนกัน” ชายชราพูดกลั้วหัวเราะ เขาลากนิ้วเพื่อนำหยดสุรามาเข้าปาก หยดน้ำนั้นขยายปริมาตรขึ้นจนเต็มปากของเขาทันที

ดวงตาของชายชราหรี่เล็กลง ขณะกำลังดื่มด่ำกับรสชาติของสุรา เขาจึ๊ปากก่อนจะโยนน้ำเต้าคืนให้ตาแก่ขี้เมา

“เหล้าสูตรนี้ของเจ้าใช้ได้ แต่ยังพัฒนาได้อีก” ชายชราพูดพร้อมรอยยิ้มบาง

ดวงตาของตาแก่ขี้เมาวาวโรจน์ขึ้นทันทีเมื่อได้ยิน เขาหันขวับไปมองผู้อาวุโสสูงสุด จากนั้นก็ถามด้วยความเคารพ “ท่านผู้อาวุโสสูงสุด มีสุราที่รสชาติเยี่ยมยอดยิ่งกว่าลมหายใจมังกรที่ข้าตั้งใจหมักอย่างสุดความสามารถนี้ด้วยหรือ”

“มีแน่นอนอยู่แล้ว โลกที่กว้างใหญ่ไพศาลนี้เต็มไปด้วยสิ่งมหัศจรรย์มากมาย ทวีปมังกรซ่อนเร้นเป็นเพียงส่วนเล็กๆ บนโลกใบนี้เท่านั้น อีกไม่นานเจ้าจะได้ลองลิ้มชิมรสสุราชั้นเลิศแน่นอน” ชายชราพูดกลั้วเสียงหัวเราะ พร้อมลูบเคราสีขาวของตนไปด้วย จากนั้นเขาก็หันไปมองหนี่หยันแล้วหรี่ตาลงเล็กน้อย

“เจ้าบรรลุขั้นปราณแล้วรึ ไม่เลว ไม่เลวเลยทีเดียว ดูเหมือนว่านครหลวงจะเป็นสวรรค์สำหรับเจ้าสินะ” ชายชราพูดด้วยรอยยิ้ม

หนี่หยันอาจทำตัวโอหังต่อหน้าตาแก่ขี้เมา แต่นางสงบเสงี่ยมเจียมตัวต่อหน้าผู้อาวุโสสูงสุด ที่เป็นบุคคลในตำนานของสำนักความลับแห่งสวรรค์เสมอ “เจ้าค่ะ ข้าโชคดีได้กิน… ได้โชคลาภที่นครหลวงเจ้าคะ”

“ฮ่าๆๆ ไม่เป็นไรหรอก ข้าอยากให้เจ้าไปเยือนนครหลวงอีกรอบหนึ่ง ในอนาคตอันใกล้นี้สมบัติแสนประหลาดล้ำจะปรากฏขึ้นที่นั่น ทำให้เต็มที่แล้วพยายามนำมันมาให้ได้ แต่หากทำไม่ได้ ก็ไม่เป็นไร” ชายชราพูดด้วยรอยยิ้มพร้อมเอามือไพล่หลัง

หนี่หยันประหลาดใจไปชั่วครู่ ให้ไปนครหลวงอีกรอบรึ แปลว่าจะมีเหตุการณ์สนุกๆ เกิดขึ้นที่นั่นใช่หรือเปล่า

…

กว่าปู้ฟางจะกลับถึงร้านฟ้าก็มืดแล้ว เขาไม่ได้เปิดร้านต่อ แต่กลับไปนั่งครุ่นคิดอย่างหนักอยู่บนเก้าอี้

ระบบมอบรางวัลใหม่ให้เรียบร้อย ตอนแรกเขาตั้งใจจะทำอาหารรายการใหม่นี้ แต่สุดท้ายกลับมานั่งจิตใจจดจ่ออยู่กับเมล็ดพืชที่เพิ่งได้มาเสียนี่

“ระบบ เจ้าบอกให้ข้าชนะที่หนึ่งในงานสมโภชร้อยครอบครัว เพื่อที่จะเอาเมล็ดพืชนี้กลับมาเช่นนั้นหรือ เจ้านี่มันพิเศษอย่างไรไม่ทราบ” ปู้ฟางถามด้วยความงุนงง

ระบบไม่ได้ตอบทันทีแต่เงียบอยู่นาน ก่อนจะเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง “นายท่านยังไม่มีคุณสมบัติมากพอที่จะขอข้อมูลเกี่ยวกับเมล็ดพืชนี้ นายท่านจะขอข้อมูลเพิ่มเติมได้ก็ต่อเมื่อเมล็ดพืชถูกปลูกจนโตและออกผลเรียบร้อยแล้ว”

ใบหน้าของปู้ฟางมืดมนลงเมื่อได้ยินคำตอบของระบบ หมายความว่าอย่างไรกันที่เขายังมีคุณสมบัติไม่มากพอที่จะขอข้อมูลของเมล็ดพืชนี้ จะดีเลวอย่างไรเขาก็มีปราณถึงขั้นราชันยุทธการเชียวนะ!

แต่มานั่งเดือดดาลไปก็ไม่ได้ประโยชน์ ด้วยนิสัยของระบบแล้ว ปู้ฟางรู้ดีกว่าใครว่าตนเองจะไม่มีวันได้รับข้อมูลเพิ่มเติมแน่นอน หากระบบประกาศออกมาชัดเจนถึงเพียงนี้

โชคดีที่ตัวเขาเองก็ไม่ได้หมกมุ่นร้อนรนกับเมล็ดพืชที่ว่านี้มากนัก

“ข้าต้องปลูกอย่างไร และที่ใดเล่า” ชายหนุ่มเอ่ยถาม

“ระบบได้เตรียมกระถางต้นไม้ให้นายท่านเรียบร้อยแล้ว นายท่านนำเมล็ดไปปลูกในกระถางได้เลย” เสียงจริงจังของระบบดังขึ้นอีกครั้ง จากนั้นชายหนุ่มก็รู้สึกได้ว่ากระถางต้นไม้ขนาดเท่ากะละมังปรากฏขึ้นในกระเป๋าคลังเก็บ

“กระถางต้นไม้กระแสเวลาสามารถเร่งอัตราการเติบโตของพืชได้” ระบบนำเสนอ